Η αντικειμενική σκέψη είναι το βλέμμα από Ψηλά. Ένα βλέμμα ελεύθερο, εκείνος που βλέπει. Χωρίς αυτό το βλέμμα που προσηλώνεται πάνω μου και με βλέπει, η ζωή μου είναι η ζωή ενός τυφλού, που πάει όπου τον σπρώχνει η παρόρμηση, χωρίς να γνωρίζει ούτε το γιατί ούτε το πώς. Χωρίς αυτό το βλέμμα το προσηλωμένο επάνω μου, δεν μπορώ να γνωρίζω ότι υπάρχω.
Έχω τη δύναμη να ανυψωθώ πάνω από τον εαυτό μου και να με κοιτάξω ελεύθερα … να κοιταχτώ. Έχω τη δύναμη να μην είναι υπόδουλη η σκέψη μου. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να απαγκιστρωθεί από όλους τους συνειρμούς που την κρατούν αιχμάλωτη, παθητική. Πρέπει να κόψει τα νήματα που την συνδέουν με όλες τις εικόνες, με όλες τις μορφές· πρέπει να απελευθερωθεί από την αδιάκοπη έλξη του συναισθήματος. Πρέπει να νιώσει τη δύναμη που έχει να αντιστέκεται σε αυτή την έλξη, να την βλέπει, ενώ υψώνεται προοδευτικά πάνω από αυτήν. Μέσα σε αυτή την κίνηση γίνεται ενεργητική, καθώς εξαγνίζεται· κι έτσι αποκτά ένα σκοπό, ένα σκοπό και μόνο· να στοχαστεί : «Εγώ». Να συνειδητοποιήσει: «Ποιος είμαι ». Να διεισδύσει σε αυτό το μυστήριο.
Advertisment
Αλλιώς οι σκέψεις δεν είναι παρά αντικείμενα, ευκαιρίες υποδούλωσης, δίχτυα όπου η πραγματική σκέψη χάνει τη δύναμή της, της αντικειμενικότητας και της εκούσιας δράσης. Μπερδεμένη από τις λέξεις, τις εικόνες, τις μορφές που τη διεγείρουν χάνει την ικανότητα να βλέπει. Χάνει την αίσθηση του Εγώ. Δεν απομένω παρά ένα σώμα στερημένο από ευφυΐα, ένας οργανισμός που άγεται και φέρεται. Δίχως όραση, υποχρεώνομαι να ξαναγυρίσω στον αυτοματισμό και το νόμο του τυχαίου.
Αυτό το βλέμμα μου δίνει μια θέση και ταυτόχρονα με απελευθερώνει. Και στις καλύτερες στιγμές της περισυλλογής μου, φτάνω σε μια κατάσταση όπου μου δίνεται η δυνατότητα να νιώθω την ευεργεσία του βλέμματος που κατεβαίνει επάνω μου, που με αγκαλιάζει. Νιώθω τον εαυτό μου κάτω από την ακτινοβολία του.
Κάθε φορά, το πρώτο βήμα είναι η αναγνώριση μιας έλλειψης· αισθάνομαι την ανάγκη της σκέψης. Την ανάγκη μιας ελεύθερης σκέψης στραμμένης προς εμένα, για να αποκτήσω πραγματικά συνείδηση της ύπαρξης µου.
Μιας σκέψης ενεργητικής που μόνος της σκοπός, μοναδικό της αντικείμενο είναι «Εγώ» … να ξαναβρώ Εμένα.
Advertisment
Αυτός είναι ο αγώνας µου· ένας αγώνας ενάντια στην παθητικότητα της σκέψης µου. Ένας αγώνας που χωρίς αυτόν τίποτε πια συνειδητό δεν μπορεί να συμβεί, δεν μπορεί να γεννηθεί. Είναι ο αγώνας να βγω από την παραίσθηση του «εγώ» όπου ζω, για να προσεγγίσω µια όραση πιο πραγματική.
Στους κόλπους αυτού του αγώνα δημιουργείται µια τάξη μέσα στο χάος, µια ιεραρχία· αποκαλύπτονται δύο επίπεδα, δύο κόσμοι. Όσο υπάρχει µόνο ένα επίπεδο, δεν μπορεί να υπάρξει όραση. Η αναγνώριση ενός άλλου επιπέδου· εκεί βρίσκεται το ξύπνημα της Σκέψης.
Χωρίς αυτή την προσπάθεια η σκέψη µου ξανακαθίζεται μέσα σε έναν ύπνο γεμάτο λέξεις, εικόνες, κατεστημένες έννοιες, προσεγγιστική γνώση, όνειρα και αναβρασμό. Είναι η σκέψη ενός ανθρώπου χωρίς ευφυΐα. Είναι τρομερό να αντιλαμβάνεσαι ξαφνικά ότι έχεις ζήσει χωρίς δική σου ανεξάρτητη σκέψη. Χωρίς ευφυΐα. Χωρίς τίποτα να βλέπει το πραγματικό. Κι επομένως χωρίς σύνδεση µε τον Ανώτερο κόσμο.
Μέσα στην ίδια µου την ουσία συναντώ εκείνον που βλέπει. Αν μπορούσα να κρατηθώ εκεί, θα βρισκόμουν στην πηγή ενός πράγματος μοναδικού, στέρεου, στην πηγή του αμετάβλητου.
Αυτό το κείμενο, µε ημερομηνία 23 Ιουλίου 1958, προέρχεται από ένα τετράδιο της Jeanne de Salzmann. Δημοσιεύεται µε την άδεια του Michel de Salzmann.
