Γράφει η Ειρήνη Μαρία Σταματοπούλου
-Εφόσον δεν είσαι σίγουρος για κάτι, γιατί να το κάνεις;
Advertisment
-Για να έχω να λέω ότι ναι το δοκίμασα, ότι έδρασα, έπραξα, έπαθα και έμαθα.
-Γιατί όμως να μην προστατέψεις τον εαυτό σου από κάτι που ξέρεις ότι θα σε βλάψει;
-Γιατί με κατακλύζει ο ενθουσιασμός και η ορμή που έχω να αλλάξω τον κόσμο. Όσο προσπαθώ όμως να αλλάξω τον κόσμο συνειδητοποιώ ότι ο κόσμος αλλάζει εκ των έσω και από μόνος του, αρκεί να μπει σε κάθε άτομο ξεχωριστά το μικρόβιο και η έννοια της αυτοβελτίωσης.
Advertisment
Αυτοβελτίωση
Ο καθένας έχει τον δικό του ορισμό για την έννοια της αυτοβελτίωσης. Άρα η αυτοβελτίωση είναι έννοια υποκειμενική; Κι αν είναι κάτι το υποκειμενικό πώς γίνεται να αλλάξει ο κόσμος κάνοντας κάτι μη συντονισμένα και μη συγχρονισμένα; Άρα πρέπει να συμφωνήσουμε στο ότι η έννοια της αυτοβελτίωσης πρέπει να έχει κοινή βάση και κοινή σημασία για όλους. Εφόσον βέβαια επιδιώκουμε μια οικουμενική αλλαγή. Αλλιώς δεν τίθεται κανένα θέμα. Ο καθένας θα κάνει ό,τι θέλει, αλλά επιτρέψτε μου αυτός ο καθένας να μην έχει το θάρρος της γκρίνιας. Γκρινιάζουν όσοι είναι στον χορό και χορεύουν με σκοπό να χορέψουν καλύτερα, οι θεατές ας πιούνε αναπαυτικά το κρασάκι τους.
Λεξιλογικά, αυτοβελτίωση σημαίνει βελτίωση του εαυτού. Τι σημαίνει βελτίωση και τι σημαίνει εαυτός; Θα ξεκινήσω από το δεύτερο. Ο εαυτός είναι το εγώ μας. Είμαστε εμείς. Όχι τα εξωτερικά μας γνωρίσματα, ούτε οι συνήθειες μας. Είναι ο χαρακτήρας, η συμπεριφορά και η προσωπικότητα που δείχνουμε απέναντι σε κάθε αντικείμενο, πράξη ή πρόσωπο. Τον εαυτό μας τον δείχνουμε σε μια «καλημέρα» που θα ανταλλάξουμε μέχρι και στο πώς γράφουμε. Στον τόνο της φωνής μας όταν μιλάμε μέχρι και στον τρόπο που καθόμαστε. Στην καλημέρα φαίνεται η καλοσύνη, στο γράψιμο φαίνεται η σοφία, στον τόνο της φωνής φαίνεται η ηρεμία και στον τρόπο που καθόμαστε φαίνεται η αυτοπεποίθηση. Εξωτερικεύουμε τον εαυτό μας στις επιλογές μας. Τα πάντα είναι επιλογές που εμείς κάνουμε. Και οι επιλογές είναι ο εαυτός μας.
Επιλέγουμε τι θα φορέσουμε, τι θα φάμε, πού θα πάμε, με ποιόν θα είμαστε μαζί, με ποιον θα κάνουμε παρέα, με ποιόν θα μιλάμε, τι επάγγελμα θα ακολουθήσουμε, τι θα αφήσουμε από την ιστορία να μας διδάξει, τι μουσική μας αρέσει να ακούμε. Όλα τα επιλέγει ο εαυτός μας. Ή και όχι; Μήπως όλα είναι δρομολογημένα και εμείς έχουμε την ψευδαίσθηση ότι τα επιλέγουμε; Αυτό είναι άλλη ιστορία, για την ανάλυση της οποίας απαιτείται γνώση μεταφυσικής. Επιστρέφω. Όλα τα επιλέγουμε. Ακόμα κι όταν νιώθουμε ότι κάτι δεν το επιλέξαμε οικειοθελώς κι ότι μας επιβάλλανε να το επιλέξουμε, ακόμα και τότε εμείς επιλέγουμε. Εμείς επιλέγουμε να αφήνουμε τους άλλους να μας επιβάλλονται και αυτό δείχνει μέρος του εαυτού μας.
Μερικές φορές δείχνει έλλειψη αποφασιστικότητας και δύναμης, «μην αφήνεις κανέναν να σου επιβάλλει κάτι που εσύ δεν θες», άρα αν τον αφήσεις σημαίνει ότι δεν ήσουν αρκετά δυνατός ώστε να στηρίξεις τον εαυτό σου. Άλλες πάλι φορές δείχνει έλλειψη γνώσης του τι είναι καλό για μας, «κάνε αυτό για το καλό σου, έκανα το ίδιο λάθος με σένα και πόνεσα», άρα θα μάθεις και από τις εμπειρίες των άλλων και θα τις κάνεις δικιές σου. Θα είναι όμως δικιές σου; Εξαρτάται από το τι εμπειρίες θες να έχεις, βιωματικές ή «φανταστικές». Εσύ επιλέγεις. Κι αυτή η επιλογή θα δείξει τον εαυτό σου.
Όσον αφορά την έννοια της βελτίωσης, καλό θα ήταν να γίνει ένας διμερής χωρισμός. Αυτός της αντικειμενικής σημασίας της βελτίωσης κι αυτός της υποκειμενικής. Αντικειμενικά βελτίωση σημαίνει παίρνω κάτι και το καλυτερεύω. Δεν αλλάζω την βάση του, γιατί τότε θα επρόκειτο για δημιουργία κάτι νέου και ξένου με το αρχικό. Βέλτιον, όπως γνωρίζετε, σημαίνει στα αρχαία καλύτερο. Είναι ο συγκριτικός βαθμός του καλού. Άρα σκοπός είναι να γίνεται κάτι καλύτερο από ότι είναι. Με απώτερο στόχο μια καλύτερη συνέχεια και ευημερία.
Εξετάζοντάς το υποκειμενικά, επικρατεί μια σύγχυση, γιατί αυτό που πιστεύω εγώ ότι είναι το καλύτερο για μένα μπορεί να είναι το χειρότερο για κάποιον άλλον. Άρα ο καθένας βελτιώνεται διαφορετικά.
Μπορεί να έχουμε λάβει όλοι την ίδια εκπαίδευση αλλά την έχουμε εκλάβει με διαφορετικό τρόπο. Γι’ αυτό και δεν ταιριάζουμε με όλους. Βέβαια ταιριάζω δεν σημαίνει απαραίτητα «βρίσκω σε κάποιον άλλον κάτι ίδιο με μένα, συμφωνούμε σε όλα και προσκολάμαι σε αυτόν». Ταιριάζω σημαίνει και «βρίσκω κάτι διαφορετικό και συμφωνώ σε αμοιβαίες υποχωρήσεις».
Η βελτίωση κατά βάση έχει μια υποκειμενική σημασία αλλά στην πορεία αντικειμενικοποιείται. Απαιτείται, για μια συντονισμένη και οικουμενική βελτίωση των ατόμων –που θα οδηγήσει σε βελτίωση όλης της κοινωνίας-, μια κοινή φιλοσοφία και μια κοινή στάση ζωής. Αυτή που υποστηρίζει τη θέση «δεν συμφωνώ με αυτά που λες, αλλά υπερασπίζομαι το δικαίωμά σου να μιλάς» (Βολτέρος).
Καταλήγοντας, για να μπορέσουμε να πετύχουμε αυτό που ανά αιώνες λέμε «καλύτερη κοινωνία» (αναφέρομαι σε μικρές κοινωνίες κι όχι παγκόσμια φαινόμενα που θέλουν εκτενέστερη ανάλυση), απαιτείται κόπος. Πρώτα από όλα οφείλουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να αποδεχτούμε τόσο τα πλεονεκτήματα όσο και τα μειονεκτήματά μας. Μιλάμε για αλλαγή, ας ξεκινήσουμε από τους εαυτούς μας. Τέρμα τα λόγια. Οι πράξεις διαρκούν μια ζωή, ας μην επαναπαυθούμε.
Η αυτοβελτίωση χρειάζεται καθημερινό και διαρκή αγώνα, απέναντι σε όλους και σε όλα. Μόνο εμείς γνωρίζουμε τι πρέπει να αλλάξουμε πάνω μας ώστε να γίνουμε καλύτεροι. Μην ξεχνάτε όμως να κρατήσετε τη βάση του χαρακτήρα σας και τις ηθικές σας αξίες απείραχτες. Βελτιωνόμαστε ο καθένας κατά μόνας, άρα υποκειμενικά, αλλά σεβόμενοι τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των άλλων και γνωρίζοντας τους άλλους συνανθρώπους μας η βελτίωση αντικειμενικοποιείται, γιατί φτάνουμε στο σημείο να κάνουμε όλοι το ίδιο, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ο στόχος όμως είναι κοινός για όλους. Η αυτοβελτίωση κάπως έτσι θα γίνει κοινή πρακτική όλων. Αυτά πιστεύω.
