Απόσπασμα από το βιβλίο “Ο Μαγικός Κόσμος των Ονείρων”, Εκδόσεις Αρχέτυπο
Τελικά, τι είναι τα όνειρα; Μια από τις τυχαίες δραστηριότητες του εγκεφάλου μας; “Κινούμενα σχέδια” προβαλλόμενα στην οθόνη του μυαλού μας; Μήπως, τα όνειρά μας θα μπορούσαν να είναι πύλες για μια άλλη πραγματικότητα, περάσματα σε άλλες διαστάσεις όπου παρόν, παρελθόν και μέλλον συγχωνεύονται στα μυστικά σύνορα των απεριόριστων δυνατοτήτων;
Advertisment
Ο καθένας μας, κάθε νύχτα, έχει την ευκαιρία να αναλάβει το ρίσκο του και να περάσει από τις προσωπικές του ονειρικές πύλες χρησιμοποιώντας ορισμένες ονειρικές τεχνικές, βασισμένες στις έμφυτες ικανότητες που έχει για να εξερευνήσει τα πλούτη του απεριόριστου βασιλείου των ονείρων. Από κει μπορεί να ταξιδέψει σε πολλές ονειρικές κατευθύνσεις και διαστάσεις.
Τα όνειρα μας ανοίγουν μερικούς διαφορετικούς δρόμους μέσα από τις ονειρικές πύλες. Ο κάθε δρόμος μας βοηθάει να μάθουμε το μήνυμα που είναι γνωστό μόνο στον ονειρευτή – είτε είναι συνειδητοποιημένος είτε όχι. Τα όνειρα μπορούν να μας φέρουν μηνύματα από μακριά, από άλλους χώρους, χρόνους και άλλες διαστάσεις. Μας προειδοποιούν πολλές φορές, μας βοηθούν να βρούμε πράγματα που έχουμε χάσει, όπως επίσης και να καταλάβουμε κάποια πολύπλοκα πράγματα που δεν έχουμε αρκετές πληροφορίες για να τα καταλάβουμε από μόνοι μας. Μας επιτρέπουν να πούμε αντίο σε κάποιον ή να μιλήσουμε στους φίλους ή αγαπημένους μας που έφυγαν. Επίσης, μας υπενθυμίζουν κάποια πράγματα που έχουμε προ πολλού ξεχάσει, φέρνοντας μας δάκρυα ή κάνοντας μας να γελάμε ασταμάτητα.
Για πολλούς τα όνειρα θεωρούνται ταμπού. Γιατί ταμπού; Ακριβώς επειδή είναι πύλες για άλλες διαστάσεις, ένα όχημα προς τις βαθιές γνώσεις του εαυτού, ένα εργαλείο με τη βοήθεια του οποίου ο άνθρωπος μπορεί να βγει από την άγνοια και να αρχίσει να βλέπει τα πράγματα πιο σφαιρικά και όχι πλέον δυϊστικά. Τα όνειρα είναι από τις πιο σημαντικές πύλες που οδηγούν σε κάποιο από τα παράλληλα σύμπαντα ή σε άλλες διαστάσεις, πέρα από τις τρεις που έχουμε συνηθίσει.
Advertisment
Υπάρχουν άραγε οι παράλληλοι κόσμοι, μέσα στους οποίους υπάρχουμε κι εμείς; Πιθανώς, μιας και η κβαντική φυσική υποστηρίζει πλέον ότι αυτός ο κόσμος, για τον οποίον ορκιζόμαστε πως είναι η μοναδική πραγματικότητα που υφίσταται, δεν αποτελεί καθόλου ένα απόλυτο και στερεό δεδομένο. Όλο και περισσότερο γίνεται αντιληπτό πως το φαινομενικά στερεό σύμπαν μας είναι μια μοναδική, διαρκώς μεταβαλλόμενη «φαντασίωση» που δημιουργείται αδιάλειπτα από τον καθένα μας.
Οι πίστεις και οι δοξασίες μας είναι πάντα από «δεύτερο χέρι», ιδέες κάποιου άλλου ή μιας κοινωνικής ομάδας. Εντυπώνονται πάνω μας σε μικρή ηλικία, παρασύροντας τον εγκέφαλο μας στο να δημιουργεί τέλεια εξωτερικά ολογράμματα αυτής της ιδέας. Ετσι, δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την πραγματικότητα από την εικονική πραγματικότητα. Αυτή είναι η μάγια, ο απατηλός ονειρικός κόσμος για τον οποίο μιλούν οι Ινδουιστές και οι Βουδιστές. Κοντολογίς, ο κόσμος μας είναι πολύ πιο απατηλός από όσο μπορούμε να φανταστούμε.
Μόλις ένας επιστήμονας προσπαθήσει να προβλέψει ή, έστω, να παρατηρήσει τη συμπεριφορά των πιο θεμελιωδών μικροσκοπικών σωματιδίων, η ύπαρξη παρουσιάζεται με μια πολύ διαφορετική και ακατανόητη όψη και αρχίζει να μοιάζει με σουρεαλιστικό όνειρο. Σύμφωνα με τις πρόσφατες έρευνες της φυσικής, τα σωματίδια από τα οποία αποτελείται το «σουρεαλιστικό» μας σύμπαν, όπως είναι π.χ. τα ηλεκτρόνια, έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν ακόμη και «πρόσωπο» και αυτό συμβαίνει μόλις αντιληφθούν ότι τα παρατηρούν, λες και ντρέπονται εκείνους που προσπαθούν να παραβιάσουν την απομόνωση τους!
Δεν αλλάζουν μόνο σχήμα και συμπεριφορά, αλλά όταν προσπαθεί να μετρήσει κανείς το μέγεθος, τη θέση και την ταχύτητα τους, ξαφνικά φαίνεται σαν να μην υπάρχουν στο χώρο και χρόνο. Με λίγα λόγια, αμφισβητείται σοβαρά ο αντικειμενικός ρόλος του παρατηρητή, γιατί θεωρείται ότι η ίδια η πράξη της παρατήρησης ενός φαινομένου μεταβάλλει τη συμπεριφορά του φαινομένου αυτού!
Επίσης, φαίνεται πως ο βασικός ύποπτος σε αυτήν τη διαδικασία είναι η ίδια η συνείδηση. Μέχρι τώρα θεωρούνταν ότι ο παρατηρητής ήταν πάντα έξω από αυτό που παρατηρούσε, καθώς η συνείδηση δεν λαμβανόταν ποτέ υπόψη στις επιστημονικές εξισώσεις. Αυτό σημαίνει πως ο ρόλος του επιστήμονα μεταμορφώνεται γρήγορα και αμετάκλητα και πως ο ίδιος αρχίζει να δρα καχύποπτα, σαν μυστικιστής. Οι θεωρητικές συνέπειες αυτής της ανακάλυψης είναι σημαντικές για την κατανόηση του ονειρικού μας κόσμου.
Ο νους, αντίθετα από την υπόθεση του ψυχολογικού μοντέλου διέγερσης-σύνθεσης, δεν φαίνεται να εντοπίζεται στον εγκέφαλο αλλά στο ενεργειακό πεδίο, λέει χαρακτηριστικά ο Μ. Γκόντγουιν στο βιβλίο του Ο Διαυγής Φωτεινός Ονειρευτής (Lucid Dreamer). Όπως αναφέρει και ο Κάρλος Καστανέντα, ακριβώς μέσα στο ενεργειακό πεδίο βρίσκεται η εστία της προσοχής μας και ο ίδιος την ονομάζει «σημείο συναρμολόγησης».
Ο περίφημος Δάσκαλος του Καστανέντα, ο Μεξικάνος Ινδιάνος, σαμά-νος και μάγος δον Χουάν, ισχυρίζεται ότι ο λόγος που δεν μπορούμε να δούμε την αληθινή πραγματικότητα όπως είναι, κρύβεται σε αυτό το σημείο συναρμολόγησης το οποίο είναι χρόνια εστιασμένο στην ίδια θέση μέσα στο ενεργειακό πεδίο (βλ. Ε. Κωστάκη, «Κάρλος Καστανέντα. Η Μαγική Τέχνη του Συνειδητού Ονειρέματος»). Αυτό το σημείο, σύμφωνα με την ινδική Βεντάντα, βρίσκεται στην καρδιά, ενώ τα ινδικά τάντρα το τοποθετούν στο Τρίτο Μάτι.
Για το Μεγάλο Δάσκαλο Ραμάνα Μαχάρσι, που μερικοί θεωρούν ως το μεγαλύτερο πνευματικό Δάσκαλο του 20ού αιώνα, «ο νους στον ύπνο αποσύρεται από τη δραστηριότητα του στον εγκέφαλο ως Καρδιά». Εδώ δεν μιλάμε για φυσική καρδιά ούτε για το τσάκρα της καρδιάς, αλλά την Καρδιά, ας πούμε, του ενεργειακού πεδίου που βρίσκεται στη δεξιά μεριά του στήθους. Η ουσία της διδασκαλίας του Μαχάρσι περιλαμβάνεται στο έργο με τίτλο Σρι Ραμάνα Γκίτα, όπου στο στίχο πέντε, στην Επιστήμη της Καρδιάς, περιγράφει την καρδιά ως χριντάγιαμ, εκείνο στο οποίο τελικά όλα τα πράγματα ησυχάζουν: Το σύμπαν δεν είναι τίποτε άλλο από το νου, ούτε κι ο νους άλλο από την Καρδιά.Έτσι ολόκληρη η ιστορία του Σύμπαντος καταλήγει στην Καρδιά.
Ο νους στον ύπνο αποσύρεται από τη δραστηριότητα του στον εγκέφαλο ως Καρδιά. Εκεί βρίσκεται η πύλη που οδηγεί προς τον Εαυτό, όπου ο ονειρευτής μεταβάλλεται σε συνειδητό ονειροναύτη με μια προϋπόθεση: ότι γνωρίζει την τεχνική πώς θα ξυπνήσει μέσα στο όνειρο. Από εκεί φαίνεται να ξεκινάει και η «βασιλική οδός» του Γιουνγκ προς την ατομικοποίηση του Εαυτού. Αλλά ο Εαυτός «είναι ένας πονηρός πελάτης» (Μ. Γκόντγουιν), και το συνειδητό ονείρεμα επιβάλλει μια προσεκτική ματιά σε συγκεκριμένο άτομο.
Το πρόβλημα μας είναι ότι στο δικό μας σύγχρονο και αγχωτικό κόσμο δεν γνωρίζουμε ποιος μπορεί να είναι ο Εαυτός που αναζητούμε. (Έχουμε και πολλούς ψυχολόγους και αναλυτές ονείρων για τους ασθενείς, αλλά πολύ λίγους για τους υγιείς!) Η ιδέα του Εαυτού, προφανώς, είναι δανεισμένη από τις παλιές ινδουιστικές βενταντικές γραφές. Σύμφωνα με αυτές, η ουσία της ανθρώπινης φύσης είναι η έσχατη πληρότητα ή το Ατμάν. Θα μπορούσε να ονομαστεί Τάο ή Βουδική φύση ή Χριστική – άχωρη, άχρονη και πανταχού παρούσα.
Όμως, φοβόμαστε τη βουδική μας φύση, την αφυπνισμένη συνείδηση, γιατί την έχουμε αντικαταστήσει με το συμβολικό υποκατάστατο – το Εγώ. Γι αυτό, πολύ απογοητεύονται όταν βλέπουν πως δεν μπορούν να φτάσουν στον έρημο ορίζοντα της ατομικοποίησης (ολοκλήρωσης του Εαυτού) όπου, τελικά, οι περισσότεροι ταξιδιώτες αναγκάζονται να σταματήσουν. Αυτό που αναζητούμε είναι, στην ουσία, πεδία και διαστάσεις πέρα από τα όνειρα. Πρόκειται για άβατες περιοχές του πνεύματος, όπου μπορούμε να φτάσουμε χρησιμοποιώντας το όνειρο ως πέρασμα. Κι εκεί μας περιμένει ένα από τα πιο παράξενα μαθήματα, που είναι και αληθινός στόχος των περισσότερων μυστηριακών σχολών.
Η ακαθόριστη -για τη συνηθισμένη μας αντίληψη- και άγρυπνη συνείδηση μας, που μπορούμε να την καταλάβουμε ως «παρατηρητή από το λόφο», εκτός από το λαμπερό και ακτινοβόλο φως της αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως ο Εαυτός είναι τόσο όνειρο όσο και το ίδιο το Εγώ. Αλλά έχουμε φτάσει στο κεντρικό σημείο, στον τόπο της ολότητας ή της αγιότητας.
