Της Αγάθης Χριστοδουλίδη
Η ταυτότητα και η αυτογνωσία είναι θέματα συζήτησης τα οποία απασχολούν τους ανθρώπους εδώ και αρκετό καιρό. Είναι θέματα που διδάσκονται σε Πανεπιστήμια και ολόκληρα σεμινάρια έχουν δημιουργηθεί γύρω από αυτά. Ακόμη, σειρές μαθημάτων δημιουργούνται συστηματικά για να βοηθήσουν τους ανθρώπους να ανακαλύψουν τον αληθινό τους εαυτό, να ανακαλύψουν ποιοι είναι πραγματικά.
Κάποια από αυτά πετυχημένα, και κάποια άλλα όχι. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι ότι όλοι σε κάποιο σημείο της ζωής μας θα καταλήξουμε σε αυτή την ερώτηση: “Ποιος είμαι;”
Advertisment
Πολλά σεμινάρια και μαθήματα αρχίζουν στρέφοντας την προσοχή τους σε κάποιες ερωτήσεις οι οποίες υποβοηθούν το άτομο να ανακαλύψει κάποια πιστεύω και διαδικασίες σκέψης. “Έχει σημασία τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα; Μήπως αλλάζει τον τρόπο που βλέπεις τον εαυτό σου εάν οι άλλοι σε βλέπουν πετυχημένο, όμορφο, δυναμικό ή πλούσιο; Νομίζεις οτι η καλή εικόνα σου στα μάτια των άλλων σε βοηθά με κάποιο τρόπο να δημιουργήσεις μια καλύτερη εικόνα για τον εαυτό σου ή να έχεις περισσότερο αυτοσεβασμό;”
Κατά την διάρκεια των σεμιναρίων και των εκπαιδεύσεων μου έχω συναντήσει πολλά άτομα τα οποία δυσκολεύονται να αποδεχτούν ή να αναγνωρίσουν την δική τους αξία. Συναντούν αρκετά εμπόδια, λόγω του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους και των τρόπων με τους οποίους προσπαθούν να βοηθηθούν, στην διαδικασία βελτίωσης των ικανοτήτων τους. Το πιο κοινό “λάθος” της κατανόησης μας και της επιθυμίας μας να αλλάξουμε και να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας, είναι ότι δεν μπορούμε να δούμε καθαρά το ποιοι είμαστε.
Έχουμε μάθει στην κοινωνία και στην κουλτούρα μας να ταυτοποιούμε τους εαυτούς μας βάση ορισμών που μας έχουν δοθεί, ή που ακόμη μας δίνονται, από άλλους. Για παράδειγμα όταν κάποιος ερωτηθεί “Ποιός είσαι;” η απάντηση συνήθως είναι ένα όνομα, μια καταγωγή και ένα επάγγελμα. Βρίσκετε συνήθως αυτές τις απαντήσεις ολοκληρωμένες; Μήπως νιώθετε ότι έχετε γνωρίσει αυτά τα άτομα; Νομίζετε ότι αυτοί γνωρίζουν τον εαυτό τους;
Advertisment
Εάν συνεχίσετε περαιτέρω και ρωτήσετε πως θα χαρακτήριζαν τον εαυτό τους η απάντηση συνήθως είναι κάτι σαν “Είμαι δυνατός, ικανός και εύστροφος”, “ Πιστεύω ότι είμαι έξυπνη, χαρισματική και πολύ ικανή να πραγματοποιώ τους στόχους μου”.
Στην σημερινή κοινωνία έχουμε την τάση να ταυτοποιούμε τους εαυτούς μας σύμφωνα με την θέση μας, την καταγωγή μας, τον τρόπο που αντιδρούμε σε καταστάσεις κλπ. Αυτό που δεν μπορούμε να δούμε στην επιφάνεια όμως είναι ότι στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να περιγράψουμε αυτό που πραγματικά είμαστε, καθώς αυτό, συνεχώς αλλάζει. Ταυτοποιώντας τους εαυτούς μας με ένα επάγγελμα, μια εθνικότητα, μια θρησκεία ή ακόμη και με ένα ρόλο, αποκλείουμε το κομμάτι μας που δεν είναι αυτό, το κομμάτι μας που συνεχώς εξελίσσεται, που μεγαλώνει, που είναι παθιασμένο και δημιουργικό.
Κάτι το οποίο τα “μεγάλα μυαλά” είχαν κοινό είναι ότι ουδέποτε χαρακτήριζαν τον εαυτό τους με κάτι, και δεν ταυτοποιούσαν τον εαυτό τους με άλλους. Επέτρεπαν στον εαυτό τους να είναι αποδεκτοί, ή όχι. Παρέμεναν αληθινοί στις επιθυμίες και στην καθοδήγηση τους, χρησιμοποιώντας έτσι την διαίσθηση τους και την φυσική ροή, τα οποία τους επέτρεπαν να φέρουν νέα πράγματα στον κόσμο, πρωτοποριακά.
Ο Αϊνστάιν είχε πει “Η φαντασία είναι πιο σημαντική από την γνώση”. Πως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την φαντασία μας εάν τα πάντα στην ζωή μας είναι καθορισμένα; Πως μπορούμε να φανταστούμε κάτι νέο εάν ακόμη και ο εαυτός μας είναι ένα στενά καθορισμένο ον το οποίο είναι προβλέψιμο κάθε στιγμή; Πως μπορούμε να φέρουμε κάτι πρωτοποριακό εάν δεν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ανανεωθεί, να δράσει φυσικά σε κάθε γεγονός το οποίο θα αντικρίσουμε, χωρίς να κλείσουμε τον εαυτό μας σε ένα κουτί ορισμών και ιδεών του ποιοι είμαστε;
Είναι αστείο πως συνήθως έχουμε τις πιο βαθυστόχαστες σκέψεις και τις πιο καλές μας ιδέες όταν είμαστε διακοπές και όταν δεν βρισκόμαστε στο σπίτι ή στην δουλειά. Επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είναι “ελεύθερος” όταν είμαστε σε κάποιο νέο χώρο ή κάπου που δεν επισκεπτόμαστε συχνά. Όταν είμαστε με άτομα που δεν γνωρίζουμε, με ξένους παρά όταν είμαστε με τους φίλους μας. Τότε είναι που επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είναι αληθινός, όταν δεν συμπεριφερόμαστε εντός του αυτοματοποιημένου τρόπου της καθημερινότητας μας. Ένας λόγος για αυτό, είναι ότι η επανάληψη μας αποβλακώνει, αφού δεν βάζουμε την προσοχή μας σε αυτό που κάνουμε, λόγω του ότι το έχουμε κάνει αμέτρητες φορές και γνωρίζουμε πολύ καλά πως να το κάνουμε, έτσι γίνεται μηχανικά καθώς σκεφτόμαστε το χτες και το αύριο.
Ο κόσμος σήμερα αναρωτιέται πως να έχει περισσότερο πάθος στην ζωή του, πως να είναι πιο δημιουργικός και καινοτόμος. Δεν υπάρχει κάποιο μυστικό και δεν υπάρχει μυστήριο, απλά πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να είμαστε παρόντες στην στιγμή. Να ενωθούμε με τον εαυτό μας και να αποδεχτούμε τον εαυτό μας χωρίς να τον καταδικάζουμε. Επιτρέποντας στον εαυτό μας να είμαστε ευτυχισμένοι με αυτό που είμαστε κάθε στιγμή, επιτρέπουμε στον εσωτερικό μας οδηγό να μας δείξει το μεγαλείο της ζωής, ανοίγουμε την πόρτα στην έμπνευση και την δημιουργία.
Το αύριο δεν μπορεί να προβλεφθεί. Το τώρα είναι η μόνη στιγμή που υπάρχει.
- Την ευτυχία, λένε, όταν την αγγίζεις, δεν την ξεχνάς ποτέ - 7 Μαρτίου 2019
- Όταν πέσει η νύχτα… τα μέσα σου ξεκινούν να μιλάνε - 8 Μαΐου 2018
- Δεν αγαπάς, αγάπη είσαι! - 15 Νοεμβρίου 2017
