Τι κουβαλάς
Του Bisba
Advertisment
Μου αρέσει να μετακινούμαι με ποδήλατο μέσα στην πόλη, σε κοντινές και μακρινές διαδρομές. Σχεδόν πάντα έχω στην πλάτη μου ένα σακίδιο. Το περιβόητο back pack το οποίο είναι πολύ βολικό. Αυτό το σακίδιο, συνήθως μαύρο, έχει γίνει ο μόνιμος σύντροφός μου. Ακόμα κι όταν περπατάω το έχω στην πλάτη μου.
Διαβάστε: Σε είδα στο σεργιάννι με τους δράκους σου
Σήμερα πριν ξεκινήσω τη μέρα μου, σε μια φάση περισυλλογής, το είχα απέναντί μου και το παρατηρούσα. Είναι ένα καλοσχεδιασμένο σακίδιο. Έχει πολλές θήκες για μικροπράγματα, έχει ειδική θήκη για το tablet, για το lap-top, θήκη για το smart phone, ειδική έξοδο για τα ακουστικά, είναι αδιάβροχο, ανατομικό για την πλάτη και όμορφο. Αυτό το σακίδιο όπως καταλαβαίνετε είναι το σωσίβιο και η καμπούρα μου μαζί.
Advertisment
Καθώς το παρατηρούσα, διαπίστωσα ότι από τις πολλές θήκες που έχει, συνήθως χρησιμοποιώ 2-3. Τις υπόλοιπες σπάνια τις ανοίγω. Τόσο σπάνια που έχω ξεχάσει τι περιέχουν. Σήμερα λοιπόν αποφασίζω να ανοίξω αυτές τις θήκες. Με διστακτικές κινήσεις είναι αλήθεια, ανοίγω αργά-αργά την πρώτη. Περιέχει εξοφλημένους, έναντι και ανεξόφλητους λογαριασμούς. Χμ…
Πιο κάτω ανακαλύπτω κάποιες παλιές σημειώσεις. Πιο πίσω φωτογραφίες από μια επαγγελματική συνεύρεση. Σε μια άλλη τσέπη ένα ξεχασμένο πακέτο με λίγα τσιγάρα κι έναν αναπτήρα. Μερικά κλειδιά που δεν χρησιμοποιώ πια… Έναν μίνι φακό led που έχει ξεμείνει απο μπαταρία. Ένα οργισμένο γράμμα μιας σχέσης που τέλειωσε. Ένα περσινό ημερολόγιο moleskin με σημειωμένα λίγα ραντεβού. Κάποιες σκέψεις αποτυπωμένες σε κιτρινισμένα χαρτιά, για ένα μυθιστόρημα που ποτέ δεν άρχισα.
Ένα μίνι τηλεφωνικό κατάλογο με τηλέφωνα ανθρώπων που πλέον δεν έχω επαφή. Κάποια “χρήσιμα” παυσίπονα σε περίπτωση πονοκεφάλων-ληγμένα. Ένα τσαλακωμένο πεντάευρο που πολύ το χάρηκα. Προσπέκτους που είχα συλλέξει από μια έκθεση εναλλακτικών, με την πρόθεση κάποια στιγμή να χρησιμοποιήσω κάποια. Ένα πρόγραμμα σπουδών ψυχολογίας κάποιου κολλεγίου που δεν με ενδιέφερε κι αναρωτιέμαι πως βρέθηκε εκεί. Και στον πάτο αυτής της θήκης κάτι πολύτιμο που θεωρούσα ότι το είχα χάσει.
Όπως καταλαβαίνετε, έχω πάθει ένα μικρό σοκ από τα “ευρήματα”. Τι στο καλό τα κουβαλάω όλα αυτά; Για ποιο λόγο τα έχω μαζί μου και με βαραίνουν; Ενώ αναρωτιέμαι, ένας συνειρμός γεννιέται και αμέσως το στομάχι μου σφίγγεται. Το σύμπαν μου στέλνει μήνυμα: Το σακίδιο είμαι εγώ. Και μέσα μου κουβαλάω πολλά ξεχασμένα και αταξινόμητα. Πεποιθήσεις, συναισθήματα, παλιές συνήθειες, φόβους, απογοητεύσεις, ελπίδες, προσδοκίες που διαψεύσθηκαν και με αυτά πορεύομαι κάθε μέρα γιατί δεν τολμώ να τα ξεκαθαρίσω. Κι όσο τα αφήνω τόσο αυτά συσωρεύονται και βαραίνουν κάθε βήμα μου.
Θα σκεφτείς, και δικαίως, τι μας αραδιάζεις ρε “βαρεμένε” ποδηλάτη. Με νοιάζει εμένα η αχρηστίλα που κουβαλάς; Σάμπως δικό μου είναι το σακίδιο; Δική σου καμπούρα είναι. Ας πρόσεχες… Σύμφωνοι, δεν σε αφορά και δεν αλιεύω το like της βαρεμάρας σου.
Αλλά το ερώτημα παραμένει:
Τι κουβαλάς;
- Το άγχος του κόκορα - 1 Οκτωβρίου 2019
- Τι έχω κάνει; (απολογισμός για τη χρονιά που έφυγε) - 14 Ιανουαρίου 2018
- Από τον Σινάτρα… στον Σιντάρτα - 15 Δεκεμβρίου 2017
