Όταν σωπαίνει η ψυχή
Είναι εκείνεις οι στιγμές, οι ώρες, οι μέρες που δεν σου βγαίνει μιλιά. Είναι εκείνες οι δικές σου προσωπικές στιγμές που θέλεις να μοιραστείς μόνο με τον εαυτό σου. Δε θες να μιλάς με τους ανθρώπους, δεν θέλεις να επικοινωνείς με κανένα. Νιώθεις την έντονη ανάγκη να αποσυρθείς από όλους και από όλα. Πηγαίνεις στη δουλειά σου, συνεχίζεις να κάνεις τα πράγματα που κάνεις κάθε μέρα, όμως δεν είσαι ουσιαστικά μέρος αυτών. Ό,τι κάνεις, το κάνεις σχεδόν μηχανικά. Το μόνο που θες, είναι να τελειώσουν οι υποχρεώσεις της ημέρας και να αποσυρθείς στο καταφύγιό σου.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τη Λίνα Παυλοπούλου
Αυτές τις στιγμές, οι σκέψεις σωπαίνουν, δεν υπάρχουν διάλογοι στο κεφάλι σου, δεν αναλύεις, ούτε τακτοποιείς τίποτα μέσω των σκέψεων. Μπορεί να μοιάζει ότι αυτές οι στιγμές δεν είναι παραγωγικές, όμως είναι περισσότερο από οποιεσδήποτε άλλες. Μια βουβή σιωπή σε κυριεύει, είτε βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους, είτε είσαι μόνος σου. Δεν θέλεις κουβέντες, δεν μπορείς τους διαλόγους, προτιμάς να κάνεις ότι κάνεις, σα να είσαι αόρατος. Και αυτό, το εκπέμπεις στο χώρο και οι άνθρωποι, χωρίς να το καταλαβαίνουν, παραμερίζουν, γιατί δεν θέλεις να ασχοληθείς με κανέναν, περισσότερο από αυτό που αντέχεις αυτές τις στιγμές.
Η ψυχή βρίσκεται σε περισυλλογή. Είναι σα να θρηνεί, χωρίς να θρηνεί. Γνωρίζει ότι δεν θέλει πισωγυρίσματα. Δεν της είναι χρήσιμα πια. Βουβά αφουγκράζεται τη φωνή της. Χρειάζεται ησυχία για να το κάνει αυτό. Ησυχία και σιωπή. Θέλει να κοιτάξει και πάλι μέσα της χωρίς να σκεφτεί. Μόνο να αισθανθεί. Μόνο έτσι καταφέρνει να πάει ένα βήμα παραπέρα.
Κάποτε ήταν τόσο εύκολο να στεναχωριέσαι με το να σκαλίζεις και να αναμοχλεύεις όλα αυτά που δεν πήγαν καλά στη ζωή σου, όλα εκείνα που σε πλήγωσαν, όλα αυτά που δεν ήρθαν όταν τα περίμενες. Το ευχάριστο τώρα είναι, ότι ενώ υπάρχουν πράγματα που σε στεναχωρούν και προφανώς στενάχωρα πράγματα και καταστάσεις προκύπτουν, γιατί έτσι είναι η ζωή μας, η ψυχή σου δεν θέλει πια να ασχοληθεί με όλα αυτά και να βιώσει πάλι αυτά τα συναισθήματα.
Πέρασε ο καιρός που ένιωθε οικεία με το να το κάνει αυτό. Ενηλικιώθηκε πια. Προχωράει μπροστά. Χαμογελάει που όλες αυτές τις αντιδράσεις, τις έχει αφήσει για τα καλά πίσω. Απολαμβάνει τη νέα αυτή κατάσταση. Δεν θέλει να επιτρέψει ξανά να βαρύνει. Το επιτρέπει τόσο, όσο, για να ξαλαφρώσει κάτι ακόμα, για να αποδεχτεί την πραγματικότητά της, τιμώντας έτσι τη μοναδική προσωπική της διαδρομή. Το νιώθει ότι κάτι ακόμα θα αφήσει πίσω, κάτι ακόμα θα καθαρίσει, κάτι ακόμα θα πετάξει να νιώσει ακόμα πιό ανάλαφρη. Το νιώθει στο σώμα της. Το σώμα είναι ο ναός της, η φωνή της. Εχει και πάλι σωματοποιήσει κάτι και σου ζητά να το απελευθερώσεις.
Αυτό που χρειάζεται να κάνεις, είναι να την ακούσεις. Να την αισθανθείς. Γι΄αυτό η απομόνωση. Εκείνη στο ζητάει να αποσυρθείς για λίγο, να φύγεις μακρυά από ότι σε απροποσανατολίζει. Μακρά από τα γήινα, τα εγκόσμια που σου ρουφάνε την ενέργεια και την ουσία σου. Να μείνεις με τον εαυτό σου, να νιώσεις μέσα σου τη Θεϊκή παρουσία. Να ηρεμήσεις χωρίς την οχλαγωγία των σκέψεων. Να ανακουφίσεις το σώμα σου χωρίς έντονη δραστηριότητα. Μόνο να το ακούσεις μέσα στην ησυχία. Ετσι θα ακούσεις και την ψυχή σου.
Συχνά, άνθρωποι, γεγονότα και καταστάσεις, δείχνουν να βρίσκονται και να έρχονται για να ελέγξουν τα τραύματά της. Εκείνη όμως γνωρίζει πως κανείς πια, δεν μπορεί να την αποπροσανατολίσει από την πορεία της. Όταν συμβαίνει κάτι που την ταράζει, ξέρει πως είναι αυτές οι αδύναμες στιγμές που ανήκουν στην ανθρώπινη φύση και είναι πολύτιμες όταν έρχονται γιατί τη βοηθούν να συμφιλιωθεί με ό,τι είναι δικό της… τις συναντά για λίγο, τις παρατηρεί, τις αφουγκράζεται, εκφράζει ό,τι βγαίνει από μέσα της, συναισθάνεται τα γιατί… τις αποδέχεται, αλλά φροντίζει και φεύγει σύντομα από αυτές γιατί δεν θέλει πια να μένει κολλημένη σε αυτές τις στιγμές ταραχής. Παίρνει ό,τι χρήσιμο έχουν να της δώσουν και προχωράει πάντα μπροστά. Η ψυχή γνωρίζει ότι είναι αθάνατη για να αφήσει όλα αυτά να την λοξοδρομήσουν από την αιώνια πορεία της…
Η σιωπή είναι χρυσός και την ωφέλιμη αυτή περίοδο της εσωστρέφειας, χρειάζεται να την διανύσεις γιατί είναι απαραίτητο στάδιο πριν περάσεις στη δράση. Αυτές οι σιωπές, δεν έχουν καμία σχέση με την απαίτηση του εγώ που σκλαβώνεται στο παράπονο και ζητά να απομακρυνθεί από τους ανθρώπους γιατί δεν το καταλαβαίνουν. Αυτές τις σιωπές τις ζητά η ψυχή σου για να κάνει ακόμα ένα βήμα προς την κάθαρσή της. Τις ζητά για να φωτίσει λίγο ακόμα από το σκοτάδι της. Ζητά να καθαρίσει ό,τι την στεναχωρεί για να κάνει χώρο να μπει μέσα της περισσότερη χαρά και ελπίδα. Ζητά να ξαλαφρώσει για να νιώσει ανάταση.
Δυναμώνει έτσι την πίστη της για να συνεχίσει τη διαδρομή της. Απλά άσ’ την να σε οδηγήσει. Δεν κάνει ποτέ της λάθος… Δώσ’ της μόνο αυτό που έχει ανάγκη για να το κάνει αυτό… τη σιωπή! Μέσα από την σιωπή, αναζητά το Θεό, επικοινωνεί, συνδέεται μαζί Του και ειρηνεύει. Γιατί έτσι είναι. Η ψυχή ωριμάζει, μόνο όταν σωπαίνει! Κι εσύ, να χαίρεσαι όταν συμβαίνει αυτό! Να χαίρεσαι που ήρθε η ώρα, να πας ένα βήμα ακόμα παραπέρα την ενηλικίωση της ψυχής σου! Να χαίρεσαι όταν σωπαίνεις, γιατί όταν σωπαίνει η ψυχή… είναι γιατί ωριμάζει!
- Ο Δεκέμβριος δεν είναι ένας μήνας για φωτάκια και λαμπιόνια… Είναι ο μήνας της Αναγέννησης! - 28 Δεκεμβρίου 2023
- Το σώμα, ο μεγάλος προδότης! - 29 Οκτωβρίου 2023
- Παιδιά τραυματισμένα σε σώμα ενηλίκων! - 25 Σεπτεμβρίου 2023
