Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη – δημοσιογράφος
Ο σκύλος μου με περιμένει πάντα, δε φεύγει ποτέ. Όσο και αν εγώ αργώ να γυρίσω το βράδυ στο σπίτι, αυτός είναι πάντα εκεί. Με μάτια γεμάτα αγάπη, κατανόηση, λαχτάρα. Ακόμα και τις στιγμές εκείνες που τα μάτια μου θολώνουν από την κούραση, δε σταματά να με κοιτά με ένα βλέμμα απέραντης αγάπης. Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου και τρέχει να με αγκαλιάσει σηκώνοντας τα δύο μπροστινά σου πόδια και τεντώνοντας με δύναμη την ουρά του.
Advertisment
Οι μέρες μου στο γραφείο είναι κουραστικές, το ξέρεις αυτό νομίζω. Πολλές φορές νιώθω πως δε μπορώ να πάρω ανάσα και το αφεντικό μου φωνάζει. Θέλει πάντα περισσότερα. Πολλές φορές σε προσπερνώ αδιάφορα και βιαστικά. Συγχώρεσε με για αυτό, ξέρεις πόσο σε αγαπώ. Υπομονή τόση από άνθρωπο δε βρήκα ποτέ, ούτε κατανόηση.
Από τότε που ήρθε στη ζωή μου, έχω μία παρέα, μία συντροφιά. Όταν οι άνθρωποι με προσπερνούσαν αδιάφορα, η δική του ύπαρξη με έκανε να νιώθω σημαντικός. Μέσα του θα γνωρίζει πόσο τον αγαπώ τον τετράποδο φιλαράκο μου, δεν μπορεί να αμφιβάλλει για την αγάπη μου. Θα νιώθει την αγάπη μου τις νύχτες που έρχεται δίπλα μου και θα κουρνιάζει, τις νύχτες εκείνες που η μοναξιά ουρλιάζει τόσο δυνατά. Με ένα βλέμμα άδολης αγάπης, όπως ένα μικρό παιδί που κοιτάζει με λαχτάρα μία σακούλα γεμάτη σοκολάτες και καραμέλες.
Φτάνω στο σπίτι και μπορώ να αισθανθώ ακόμα και από τώρα τη λαχτάρα και την αγωνία του. Σήμερα θα του δείξω πόσο τον αγαπώ, δε θα επιτρέψω στην κούραση να με καταβάλλει. Σε ευχαριστώ για όλα σκύλε μου, πιστέ μου φίλε και αδελφικέ…
Advertisment
- Ένα μωσαϊκό η ζωή, με χαρές και λύπες - 26 Φεβρουαρίου 2024
- Οικογένεια… ένας θεσμός με πολλές δομές - 14 Φεβρουαρίου 2024
- Η ευτυχία δεν είναι προορισμός… αλλά ταξίδι - 22 Ιανουαρίου 2024
