Και κάπως έτσι τελειώνουν τα καλοκαίρια μας.
Φίλοι που ήρθαν, φεύγουν ξανά.
Τρέχουμε στο λιμάνι, στο αεροδρόμιο.
Κλαίμε, γελάμε, θυμόμαστε.
Αγκαλιές, αποχαιρετισμοί, μικρές και μεγάλες παύσεις.
Έπειτα νοσταλγία.
Advertisment
Στεκόμαστε και σα να μας λείπει η φασαρία,
οι φωνές, τα αστεία, τα πειράγματα.
Μετά έρχεται ο απολογισμός.
Τι νιώσαμε παραπάνω, πού πήγαμε, πώς περάσαμε.
Τι παραλείψαμε να πούμε και τι είπαμε και γράψαμε ιστορία.
Και τα γνωστά γιατί.
Γιατί να μη μας φτάνει ποτέ το καλοκαίρι,
γιατί θα θέλαμε να κρατάει παραπάνω,
γιατί κυλάει τόσο μα τόσο γρήγορα.
Advertisment
Φορώντας ακόμα κοντομάνικο και σορτσάκι
καταλαβαίνουμε τον καιρό που αλλάζει
και κάνουμε τις πρώτες φθινοπωρινές σκέψεις.
Photo: Author/Depositphotos
Η Πόπη Κλειδαρά γεννήθηκε το 1987 στη Μυτιλήνη. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Ιστορίας & Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης, έχει επιμορφωθεί στην Ειδική Αγωγή, στη Συμβουλευτική και επιδιώκει πάντα την προσέγγιση και τη μελέτη της Ψυχολογίας. Κατοικεί με τον σύζυγό της και την κόρη τους στα Πάμφιλα Λέσβου. Οι ποιητικές συλλογές της «Λόγια της άμμου», «Ρέουσα σιωπή» και το πρώτο της μυθιστόρημα «Τα σπασμένα κομμάτια μιας αγάπης» κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Πηγή.
Latest posts by Πόπη Κλειδαρά (see all)
- Υπάρχει το «για πάντα»… κι είναι ωραίο να το λες - 4 Απριλίου 2024
- Είναι η ζωή μας σελίδες κενές… δρόμοι που δεν ξέρεις πού θα βγάλουν - 13 Οκτωβρίου 2023
- Η φιλία αντέχει πολλά, μα δεν τα ανέχεται όλα… Φιλία σημαίνει δένομαι και όχι δένω! - 9 Απριλίου 2023
