,

Είμαστε κι εμείς, τα παιδιά που γεννηθήκαμε ενήλικες

Τα παιδιά που είχαμε να φροντίσουμε τους πληγωμένους «μεγάλους» Και να κλάψουμε μέσα από τα αδάκρυτα μάτια τους.Advertisment Είμαστε κι εμείς που ξεσπιτωθήκαμε μικροί

Είμαστε κι εμείς, τα παιδιά που γεννηθήκαμε ενήλικες

Τα παιδιά που είχαμε να φροντίσουμε τους πληγωμένους «μεγάλους»

Και να κλάψουμε μέσα από τα αδάκρυτα μάτια τους.

Advertisment

Είμαστε κι εμείς που ξεσπιτωθήκαμε μικροί

Μεγαλώσαμε σε φαμίλιες δανεικές, με φίλους, θείους και γειτόνισσες

Και μάθαμε πως η αγάπη είναι δανεική.

Advertisment

Είμαστε κι εμείς, που μεγάλοι στην ηλικία αποφασίσαμε να ξαναγίνουμε παιδιά

Να γυρέψουμε εκείνο το σπίτι που ξέραμε ότι υπήρχε ακόμα κι αν ποτέ δεν είχαμε μπει.

Να ιχνηλατήσουμε την επιστροφή

Με τρυφερότητα και προσοχή γιατί κάποιες στροφές πονούσαν, πονούσαν πολύ.

Να ξαναθυμηθούμε πως, σαν όλα τα παιδιά, είχαμε κι εμείς δικαίωμα στο δεδομένο:

Στη δεδομένη αγάπη, στη δεδομένη στοργή, στη δεδομένη αποδοχή των λαθών μας.

Στο δεδομένο του να μεγαλώνουμε με ξενοιασιά, ασφάλεια, φροντίδα

Χωρίς να μας ζητούν τίποτα για Ανταλλαγή

Όταν χουζουρεύουμε σε αγκαλιές και ξοδεύουμε το χρόνο μας στο χρηματιστήριο της ανεμελιάς.

Αλλά στη πορεία ανακαλύψαμε πως τίποτα από όσα νομίζαμε δεν είναι δεδομένο,

Πως όλα χρειάζεται να δημιουργηθούν από την Αρχή.

Πως ναι, είμαστε κομμάτια, ναι, είμαστε διαμελισμένοι από τον πόνο

Αλλά η μήτρα μας, η μήτρα του παζλ εξακολουθεί να είναι εκεί

Και να μας καθοδηγεί για τη σειρά με την οποία θα ξαναδημιουργηθούμε.

Και ωριμάζοντας λίγο ακόμα αφομοιώσαμε και τα λόγια του ποιητή, τόσο που τα κάναμε δικά μας:

«Είναι από τις ρωγμές μας, που μπαίνει το φως»

Έτσι ήταν και το παζλ που σιγά – σιγά φτιάξαμε:

Γεμάτος ρωγμές αλλά αναγεννημένος ο πανάρχαιος εαυτός, με κενά που καλοδέχονταν το φως

Και μέσα από κείνο το παζλ αναδύθηκε και το νέο παιδί, αλλά τώρα δεν φρόντιζε τους μεγάλους αφού μπόρεσε να πάρει ανάσα και να θρέψει τη δική του χαρά

Να αφεθεί, να εμπιστευτεί τη ζωή, να χορέψει μαζί της δημιουργώντας όσα πάντα ήθελε.

Και τελικά να αγαπήσει τα κομμάτια του και πιο πολύ απ` αυτά να αγαπήσει τις ρωγμές του.

Photo: Author/Depositphotos

Λάβετε καθημερινά τα άρθρα μας στο e-mail σας

Σχετικά θέματα

Οι άνθρωποί μας φεύγουν, αλλά ζουν παντοτινά μέσα μας
«Το αγέννητο παιδί μου…»
Θυμάμαι πράγματα που δεν έζησα... Θυμάμαι και πράγματα που έζησα, αν είναι αλήθεια...
Αν δεν το πεις εσύ, θα το πει το σώμα σου

Πρόσφατα Άρθρα

Εναλλακτική Δράση