Ο συλλογικός μας Χείρωνας

Ο Χείρωνας δεν κατοικεί μόνο μέσα μας, ατομικά. Ζει – και μένει να ανακαλυφθεί – και στη σπηλιά της συλλογικής μας συνείδησης. Όπως κάθε

Ο συλλογικός μας Χείρωνας

Ο Χείρωνας δεν κατοικεί μόνο μέσα μας, ατομικά. Ζει – και μένει να ανακαλυφθεί – και στη σπηλιά της συλλογικής μας συνείδησης. Όπως κάθε άνθρωπος διαθέτει αυτοθεραπευτικές δυνάμεις, ανεξαρτήτως απ’ το βαθμό που τις γνωρίζει και τις χρησιμοποιεί, έτσι και ολόκληρα ανθρώπινα συστήματα ή κοινωνίες διαθέτουν τις ανάλογες δυνατότητες. Θα μπορούσε μάλιστα να ισχυριστεί κάποιος, ότι ο συλλογικός μας Χείρωνας λειτουργεί – ή δε λειτουργεί – με έναν πολύ παρόμοιο τρόπο.

Ο Χείρωνας ενσαρκώνει μυθολογικά τη δύναμη του ανθρώπου να θεραπεύεται, με την ευρύτερη έννοια. Είναι πολύ περισσότερο η δυνατότητά μας να διδασκόμαστε – να γινόμαστε αυτοδίδακτοι – μέσα από τις δυσκολίες του δρόμου και να υπερβαίνουμε τελικά τα όρια εκείνου που θεωρούσαμε ως τώρα δυνατό. Για το Χείρωνα, η θεραπεία νοείται πάντα ως ένα βήμα μπροστά, ως προς τη διεύρυνση της συνείδησής μας.

Advertisment

Το τραύμα ως φυσιολογικό – κατά κάποιον τρόπο – αποτέλεσμα του παρελθόντος δημιουργεί πόνο και ο πόνος φαίνεται, αρχικά, να μας στερεί τη ζωτικότητα που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε, να εξελιχθούμε, να διευρύνουμε τα όρια μας. Πολλές φορές ο πόνος του παρελθόντος μας δημιουργεί φραγμούς και μας ακινητοποιεί. Αυτά είναι τα συνειδητά ή μάλλον ασυνείδητα «δε μπορώ» μας. Ό,τι «δε μπορούμε» χτίζει ένα συνειδησιακό τείχος και χαράσσει, κάθε φορά, ένα όριο μεταξύ του δυνατού και του αδύνατου.

Ο συμβολισμός του Χείρωνα έχει μεγάλη σχέση με την υπέρβαση των ορίων αυτών. Είναι στην ουσία η δύναμη που αξιοποιεί το τραύμα, μετουσιώνει τον πόνο και μας ανοίγει νέους ορίζοντες ως προς τι είναι τελικά δυνατό. Ωστόσο, η εσωτερική δύναμη που αντιπροσωπεύει ο Χείρωνας συναντά – εξ ορισμού – τεράστιες αντιστάσεις. Δεν είναι απλώς η συνήθεια, η αδράνεια ή το βόλεμα που στέκονται απέναντί του. Είναι πάνω απ’ όλα η πεποίθηση, ότι είμαστε ανήμποροι και η εκ των προτέρων εσωτερική απροθυμία μας να υπερβούμε ένα οποιοδήποτε όριο.

Για το λόγο αυτό υπάρχει ο πόνος! Ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για να κινητοποιηθούν Χειρώνειες δυνάμεις – είτε σε ατομικό, είτε σε συλλογικό επίπεδο – είναι να «εξαναγκαστούμε» να τις αναζητήσουμε, οι ίδιοι. Τότε ξαφνικά, αρχίζουμε να βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς και στην πορεία επιβεβαιώνεται, ότι τελικά μπορούσαμε! Με τον πόνο, με το χρόνο και με πολύ κόπο και «εξάσκηση», ο Χείρωνας – μέσα μας – αφυπνίζεται. Βγαίνει από τη σπηλιά του και μας εκπαιδεύει σε εκείνα ακριβώς που δεν ήταν για εμάς δυνατά.

Advertisment

Η ελληνική κοινωνία πέρασε πρόσφατα μέσα από μια κρίση πόνου. Συσσωρευμένες δυσλειτουργίες, που κρύβονταν επιμελώς, για χρόνια κάτω απ’ το χαλί, συμπυκνώθηκαν και πυροδότησαν την πρόσφατη κρίση. Μη υγιείς δυναμικές του συλλογικού μας συστήματος έγιναν φανερές, υπερνικώντας ψευδαισθήσεις, την αδράνεια, τη συνήθεια, το βόλεμα. Αμέσως μετά, ακολούθησε μια φάση συλλογικής «ανημποριάς». «Δε μπορούμε», «τι να κάνουμε», «κρίση είναι θα περάσει», «εμείς οι καημένοι»..

Ξεδιπλώθηκε και συνεχίζει να ξεδιπλώνεται, μπροστά στα μάτια μας, ένα κλασσικό – θα λέγαμε – Χειρώνειο «δράμα», που προσφέρει ταυτόχρονα τεράστιες ευκαιρίες, σε όλους. Ο συλλογικός πόνος των τελευταίων χρόνων, μπορεί να μετουσιωθεί σε κάτι χρήσιμο. Αυτό είναι συλλογική θεραπεία!

Αν αναζητήσουμε το συλλογικό μας Χείρωνα, τότε ο πόνος είχε νόημα και μας οδήγησε κάπου. Η κρίση θα έχει αποδώσει έτσι εξελικτικούς καρπούς. Ωστόσο, ο Χείρωνας είναι σίγουρα ένα «ον» που το βρίσκουμε εμείς – δε μας βρίσκει αυτό! Κάθεται στη σπηλιά του και περιμένει τον «μαθητή» και «ήρωα». Είναι αυστηρός, απαιτητικός, σκληρός. Εκγυμνάζει και προπονεί επίμονα, με σκοπό την αλλαγή στάσης στη ζωή. Το είδος της εξάσκησης που προσφέρει ο Χείρωνας, «φτιάχνει» επιδέξιους τοξοβόλους και αναδεικνύει ως στόχους, εκείνα που ως τώρα «δε μπορούσαμε».

Διαβάστε όλα τα άρθρα στη στήλη Χείρωνας σε Δράση

Λάβετε καθημερινά τα άρθρα μας στο e-mail σας

Σχετικά θέματα

«Πρέπει να χαθώ μέσα στη δράση, αλλιώς θα μαραθώ από την απελπισία» | Alfred Tennyson
Η βιολογία της θλίψης: Γιατί είναι τόσο σημαντικό να εκφράζουμε τα αρνητικά συναισθήματα
Η ζωή, όπως και τα όνειρα που κάνεις για αυτή, δεν είναι να την ζεις στο κεφάλι σου αλλά στην πράξη!
Σημειωματάριο συναισθημάτων | Απέναντι στα «πρέπει» στέκεται ό,τι έχουμε περισσότερο ανάγκη: Ο έρωτας για ζωή

Πρόσφατα Άρθρα

Εναλλακτική Δράση