Έχει ζέστη πάλι απόψε και δε με πιάνει ύπνος, βρίσκω τον εαυτό μου να κάθεται στο γραφείο του σπιτιού μου και να σε σκέφτεται. Πήρα μια λευκή σελίδα και άρχισα να σχεδιάζω γραμμές που γινόντουσαν λέξεις και προτάσεις με αισθήματα που δεν είχα τολμήσει να σου εκφράσω μέχρι τώρα. Θυμάμαι να αρχίζει το γράμμα μου κάπως έτσι:
Advertisment
“Αγαπημένη μου ……….” μετά δε θυμάμαι τίποτα, όλα γινόντουσαν αυτόματα σαν ένα ξένο χέρι να οδηγούσε το δικό μου. Χωρίς να το καταλάβω είχε ήδη ξημερώσει, διάβασα τι ακριβώς είχα γράψει και αποφάσισα να κάνω μια βόλτα να δω την ανατολή του ήλιου. Κοντά στο σπίτι μου είχε ένα μικρό γκρεμό πέντε μέτρων και από κάτω εκτεινόταν το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Κρατώντας το γράμμα στο χέρι μου κατευθύνθηκα προς τα εκεί. Πέντε λεπτά μόνο μου πήρε να φτάσω. Το δροσερό αεράκι της αυγής και τα υπέροχα χρώματα του ήλιου και της θάλασσας με έκαναν να ηρεμήσω λιγάκι. Κοιτούσα πλέον προς την κατεύθυνση που πίστευα πως ήσουν.
Πήρα την απόφαση να αφήσω το γράμμα να το πάρει αυτό το αεράκι που είχε βγει και αν ήμουν τυχερός μπορεί να έφτανε στα χέρια σου. Καθώς το έβλεπα να αιωρείται στο κενό σταμάτησε, ήταν σαν να το κρατούσε κάποιος στα χέρια του και να το διάβαζε. Τότε άκουσα μια φωνή να μου λέει «με συγκίνησες, που θέλεις να το παραδώσω; Είμαι ένα αερικό που έκανε την πρωινή του βόλτα». Σάστισα για λίγο, «πες μου που θες να το δώσω και θα σου φέρω και απάντηση, αυτή είναι η πρώτη και μοναδική χάρη που κάνω σε άνθρωπο». Αφού μου έτυχε αυτή η ευκαιρία, σκέφτηκα, γιατί να μην την εκμεταλλευτώ; Άρχισα τότε να του εξηγώ και να του λέω πως μοιάζει το άτομο που θέλω να το παραδώσει.
Μόλις τελείωσα είδα το χαρτί να πετάει προς το μέρος που είχα υποδείξει στο αερικό. Περίμενα ώρες να επιστρέψει με μια απάντηση, αλλά τίποτα. Πέρασαν μέρες και πάλι τίποτα. Πήγαινα κάθε πρωί και βράδυ στο σημείο εκείνο με την ελπίδα ότι θα ερχόταν η απάντηση μου. Πέρασαν δέκα μέρες, δε θα σε βρήκε, σκέφτηκα. Εκεί που ήμουν έτοιμος να φύγω πάλι από εκείνο το μέρος άρχισα να βλέπω κάτι να έρχεται και να με κοντεύει. Ήμουν έτοιμος να το αρπάξω, σχεδόν το είχα μέσα στα χέρια μου. Τότε έγινε το αναπάντεχο. Μόλις το κράτησα στα χέρια μου υποχώρησε η άκρη του εδάφους του μικρού γκρεμού και βρέθηκα να κείτομαι στα βράχια κάτω.
Advertisment
Ξύπνησα στο νοσοκομείο, άρχισαν οι γιατροί να μου εξηγούν ότι ήμουν τυχερός που δεν ήταν ψηλότερο το μέρος εκείνο γιατί μπορεί να είχα σκοτωθεί. Με βρήκαν κρατώντας ένα χαρτί στα χέρια μου και μου το έδωσαν να το διαβάσω. Παρόλα αυτά υπέστη κάποια ζημιά. Δεν θυμόμουν τίποτα πως έπεσα και γιατί βρισκόμουν εκεί, δεν θυμόμουν καν το όνομα μου. Τα στοιχεία μου τα είχαν λόγω του πορτοφολιού που είχα μαζί μου και είχε τη ταυτότητα μου μέσα. Έτσι βρήκαν και ειδοποίησαν την οικογένεια μου.
Μόλις ανακοινώθηκε ότι συνήλθα ένα άτομο, μια γυναίκα έτρεξε και με αγκάλιασε σφιχτά με όλη της τη δύναμη και άρχισε να με φιλάει και να μου μιλάει για κάποιο γράμμα που της είχα στείλει. Μιλούσε ακατάπαυστα και μου έλεγε ότι αισθανόταν και αυτή τα ίδια ακριβώς που αισθανόμουν και εγώ.
Την έβλεπα, την άκουγα. Ποια είναι αυτή η γυναίκα; Όταν με αγκάλιασε, μου φάνηκε οικείο το άγγιγμα της. Το φιλί της, αυτή η αίσθηση ήταν σαν να είχαν πάρει φωτιά τα χείλη μου. Η καρδιά μου όμως χτυπούσε τόσο δυνατά και γρήγορα λες και θα άνοιγε το στήθος μου και θα πεταγόταν απέξω να χοροπηδάει δεξιά και αριστερά. Ήμουν μπερδεμένος, για να νοιώθω έτσι πρέπει να είναι πολύ σημαντική στη ζωή μου.
Τη σταμάτησα καθώς μιλούσε και άρχισα να τη ρωτάω ποια είναι, τι μου είναι, γιατί δε μπορώ να εξηγήσω τι μου συνέβη μόλις με άγγιξε. Τότε κατάλαβε και έβαλε τα κλάματα. Με δάκρυα στα μάτια άρχισε να μου εξηγεί και να μου λέει στιγμές και πράγματα από τη ζωή μας. Δυστυχώς δεν θυμόμουν τίποτα. Τα δάκρυα τότε έγιναν ακόμα πιο έντονα.
Με μνήμη ή χωρίς, μου είπε, θα είμαι δίπλα σου από εδώ και πέρα. Θα κάνουμε προσπάθειες να θυμηθείς τα πάντα. Τις στιγμές μας, τα όνειρα μας, όλα. Αν τελικά δεν επανέλθει η μνήμη σου, μη στεναχωριέσαι. Θα ζήσουμε καινούριες στιγμές, θα κάνουμε νέα όνειρα. Εγώ θα είμαι δίπλα σου, θα είμαι πάντα εδώ για εσένα. Στις καλές και κακές στιγμές. Αν το μυαλό δεν θυμάται αυτό το γράμμα, το θυμάται η καρδιά και αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Άγγελος Παπαντωνίου
- Η σπηλιά των ψιθύρων - 27 Μαΐου 2017
- Κλεψύδρα ζωής, κόκκοι στιγμών - 26 Απριλίου 2017
- Το μάθημα του εαυτού μου - 9 Ιανουαρίου 2017
