Αυτή είναι η αγαπημένη μου προβλήτα. Εδώ κολυμπάω καλοκαίρια και χειμώνες τα τελευταία 13 χρόνια.
Σε αυτή την προβλήτα έχω περάσει κάποιες από τις πιο ευχάριστες αλλά και πιο δυσάρεστες στιγμές της ζωής μου. Εδώ ερχόμουν πρωί πρωί να κολυμπήσω όταν η εταιρία μου πήγαινε καλά, εδώ κολυμπούσα όταν άρχισε να αντιμετωπίζει τα πρώτα της προβλήματα, εδώ κολυμπούσα κι όταν την έκλεισα. Εδώ κολυμπούσα όταν δεν είχα παιδιά, εδώ κολυμπούσα όταν είχα μπαμπά.
Advertisment
Εδώ ερχόμουν πάντα για να μοιραστώ το συναίσθημά μου, πιο πολύ όμως για να το νιώσω. Εδώ ερχόμουν κατακαλόκαιρο, εδώ και καταχείμωνο. Εδώ όταν ήταν γεμάτη κόσμο, εδώ όταν ήμουν κι ολομόναχος. Εδώ όταν είχε 40 βαθμούς, εδώ όταν είχε και χιόνια. Η προβλήτα αυτή είναι μέρος της ζωής μου.
Η προβλήτα αυτή είναι μια μικρή κοινωνία.
Κάποιοι, που έρχονται εδώ, είναι μεγάλοι, κάποιοι μικροί. Κάποιοι άντρες, κάποιοι γυναίκες. Κάποιοι είναι ευκατάστατοι, κάποιοι ίσα που τους φτάνουν να πάρουν συγκοινωνία.
Advertisment
Όσοι ερχόμαστε τακτικά εδώ έχουμε γίνει φιλαράκια.
Όταν βρισκόμαστε, λέμε καλημέρα και χαμογελάμε. Λέμε τα νέα μας, κάποιες φορές και τον πόνο μας. Κάποιες φορές έρχομαι χαρούμενος, κάποιες στενοχωρημένος. Όμως αυτές οι μαγικές καλημέρες και τα χαμόγελα λες κι απαλύνουν τον πόνο μου. Κι αυτή η μοναδική ελληνική θάλασσα κάθε φορά λες και με ξαναβαπτίζει και με ανασταίνει.
Εδώ συχνάζει η Mary Ann, η χαμογελαστή γιαγιά που την κάνεις για μαμά.
Εδώ ερχόμαστε για προπόνηση με τον φίλο μου τον Αριστείδη που δε βάζει γλώσσα μέσα κι είναι 55 αλλά μοιάζει για 40.
Εδώ έρχομαι με τα φιλαράκια μου κάθε Πέμπτη αξημέρωτα για να τρέξουμε, να κάνουμε την ψυχοθεραπεία μας και καπάκι να βουτήξουμε.
Εδώ κάνει την πρωινή του γυμναστική ο φίλος μου ο Σίμος, ένας από τους πιο πειθαρχημένους ανθρώπους που ξέρω.
Εδώ ο κύριος Δημήτρης ετών 85 τα καλοκαίρια βάζει μουσική μέσα από το φορητό του ηχοσύστημα. Από Αζναβούρ μέχρι Πάριο κι από Βοσκόπουλο μέχρι Πιαφ.
Εδώ το καλοκαίρι, η προβλήτα μας πλημμυρίζει από πιτσιρίκια που κάνουν βουτιές και μπόμπες.
Εδώ, στο τέλος της σχολικής χρονιάς τα σχολιαρόπαιδα έρχονται για μπουγέλα.
Εδώ θα ακούσεις συζητήσεις από τα τελευταία πολιτικά μέχρι τα πιο πικάντικα κουτσομπολιά. (η πλάκα είναι που κάποιες κυρίες ξανοίγονται κολυμπώντας, αλλά όταν ο αέρας είναι στεριανός τα ακούς όλα με το νι και με το σίγμα)
Εδώ ερχόταν κι ο αγαπημένος μας φίλος ο Γιάννης ο πιλότος, πάντα γεμάτος χαμόγελο κι όρεξη για ζωή. Ο Γιάννης κυριολεκτικά «άνοιγε» την προβλήτα μια κι ερχόταν αξημέρωτα. Τον Γιάννη τον χάσαμε πριν 2 χρόνια εντελώς ξαφνικά, αλλά το μοναδικό χαμόγελο κι η καλοσύνη του έχει μείνει για πάντα εδώ στην προβλήτα μας.
Εδώ ερχόταν κι ο αγαπημένος μας ο κύριος Γιάννης, ετών 89 που δεν έμοιαζε ούτε 70 κι ας άλλαζε κάθε μέρα 2 συγκοινωνίες για να φτάσει ως εδώ. Κατασκευαστής κοσμημάτων στα νιάτα του και Πολίτης στην καταγωγή, ο κύριος Γιάννης είχε φέρει σκούπα και φαρασάκι από το σπίτι του και κάθε πρωί κυριολεκτικά έγλειφε την προβλήτα για να τη βρούμε εμείς καθαρή. Χαιρόμασταν πολύ όταν τον βλέπαμε, πιο πολύ όμως χαιρόταν εκείνος. Είχε πάντα το μοναδικό του τρόπο να μας καλωσορίζει με το χαμόγελο και το μοναδικό του «Επ!» Από τότε που τον χάσαμε κάποιοι από μας συνεχίσαμε το έργο του και κάθε πρωί καθαρίζουμε την προβλήτα μας. Όμως αυτό το άτιμο το «Επ!» λείπει και πονάει πολύ.
Αυτό είναι κι η ζωή.
Μια προβλήτα είναι.
Κάποιοι κλαίνε και κάποιοι γελάνε.
Κάποιοι έρχονται και κάποιοι φεύγουν.
Η προβλήματα όμως μένει πάντα εδώ.
Όπως κι η αγάπη που μας άφησαν οι άνθρωποί μας που έφυγαν.
Αυτή ποτέ δε φεύγει.
Μένει να μας τους θυμίζει.
- Μπορεί το τέλος της πανδημίας να μην σημάνει και το τέλος της μοναξιάς μου. Ίσως σημάνει τη νέα της αρχή - 17 Απριλίου 2021
- Τα ψέματα που μου κλέβουν τη ζωή - 1 Απριλίου 2021
- Η προβλήτα μας - 10 Μαρτίου 2021
