“Ο άνθρωπος δεν θα πάψει ποτέ να ονειρεύεται. Το όνειρο είναι η τροφή της ψυχής, όπως τα φαγώσιμα είναι η τροφή του σώματος. Πολύ συχνά βλέπουμε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας να σβήνουν και να μην εκπληρώνονται, αλλά πρέπει να εξακολουθούμε να ονειρευόμαστε, διαφορετικά η ψυχή μας πεθαίνει κι η αγάπη δεν μπορεί να εισχωρήσει.
Στην πεδιάδα που απλώνεται μπροστά στα μάτια σου δόθηκαν οι πιο σκληρές μάχες της “ανακατάκτησης”. Το ποιός είχε δίκιο δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως και από τις δυο μεριές αγωνίζονταν τον Καλό Αγώνα. Ο Καλός αγώνας γίνεται γιατί τον ζητάει η καρδιά μας. Τις ηρωϊκές περιόδους ήταν εύκολο. Υπήρχαν ένα σωρό πράγματα που μπορούσες να κάνεις. Στις μέρες μας ο κόσμος άλλαξε και ο αγώνας μεταφέρθηκε στον εσωτερικό μας κόσμο.
Advertisment
Ο Καλός αγώνας είναι αυτός που κάνουμε στο όνομα των ονείρων μας. Όταν ξεσπούν μέσα μας με όλη τους την ορμή – στη νιότη μας- έχουμε όλο θάρρος και τόλμη, αλλά δεν έχουμε μάθει ακόμα να αγωνιζόμαστε. Όταν μαθαίνουμε, υστερα από πολλές προσπάθειες, δεν έχουμε το ίδιο κουράγιο να αγωνιστούμε. Τότε στρεφόμαστε εναντίον του εαυτού μας, γινόμαστε ο χειρότερος εχθρός του. Λέμε πως τα όνειρά μας είναι παιδαριώδη, ότι είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν ή ότι τα κάναμε όταν ακόμα αγνοούσαμε την πραγματικότητα της ζωής. Σκοτώνουμε τα όνειρά μας επειδή φοβόμαστε να διεξάγουμε τον Καλό Αγώνα.
Σκοτώνουμε λοιπόν τα όνειρά μας και το πρώτο σύμπτωμα αυτού το γεγονότος είναι η έλλειψη χρόνου. Οι πιο πολυάσχολοι άνθρωποι που γνώρισα στη ζωή μου είχαν πάντα χρόνο για όλα. Αυτοί που δεν έκαναν τίποτα ή ήταν πάντα κουρασμένοι, δεν αντιλαμβάνονταν πόσο λίγο απέδιδαν και παραπονιούνταν διαρκώς πως η μέρα ήταν πολύ σύντομη. Στην πραγματικότητα φοβούνταν να κάνουν τον Καλό Αγώνα.
Το δεύτερο σύμπτωμα του θανάτου των ονείρων μας είναι οι βεβαιότητές μας Επειδή δεν θέλουμε να δούμε την ζωή σαν μια μεγάλη περιπέτεια που αξίζει να ζήσουμε, αρχίζουμε να πιστεύουμε πως είμαστε σοφοί, δίκαιοι και σωστοί, ζητώντας τόσο λίγα από την ύπαρξή μας. Κοιτάζουμε πέρα από τα τείχη της καθημερινότητάς μας κι ανακαλύπτουμε τον θόρυβο της λογχης που σπάει, την μυρωδιά του ιδρώτα και της σκόνης, τις μεγάλες καταστροφές και τα διψασμένα για κατάκτηση βλέμματα των πολεμιστών. Αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε ποτέ την χαρά, την απέραντη χαρά που πλημμυρίζει την καρδιά αυτού που αγωνίζεται, γιατί γι αυτόν ούτε η νίκη ούτε η άτακτη φυγή έχουν σημασία. Μετράει μόνο να διεξάγεις τον Καλό Αγώνα.
Advertisment
Τέλος, το τρίτο σύμπτωμα του θανάτου των ονείρων μας είναι η γαλήνη. Η ζωή μας γίνεται ένα Κυριακάτικο απόγευμα, δεν μας ζητάει πολλά πράγματα και δεν απαιτεί περισσότερα απ’ όσα θέλουμε να της δώσουμε. Πιστεύουμε τότε πως είμαστε ώριμοι, πως αφήνουμε κατά μέρος τις παιδικές μας φαντασιώσεις και πως επιτυγχανουμε την προσωπική και επαγγελματική μας ολοκλήρωση. Μας εκπλήσσει όταν ακούμε κάποιον της ηλικίας μας να λέει πως αγαπάει ακόμα αυτό ή εκείνο στη ζωή. Αλλά στην πραγματικότητα, βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε τι έχει συμβεί: πάψαμε να αγωνιζόμαστε για τα όνειρά μας, πάψαμε να διεξάγουμε τον Καλό Αγώνα.
Όταν παραιτούμαστε από τα όνειρά μας και βρίσκουμε την γαλήνη, γνωρίζουμε μια σύντομη περίοδο ηρεμίας. Αλλά τα νεκρά ονειρά μας αρχίζουν να σαπίζουν μέσα μας και να μολύνουν όλη μας την ατμόσφαιρα. Γινόμαστε σκληροί με αυτούς που μας περιβάλλουν και, τελικά, στρέφουμε αυτή την σκληρότητα εναντίον του εαυτού μας. Και τότε ο πόνος και οι ψυχώσεις αρχίζουν να μας βασανίζουν. Αυτό που θελήσαμε να αποφύγουμε μέσα στον αγώνα μας – την απογοήτευση και την αποτυχία – γίνεται η μόνη κληρονομιά της ανανδρείας μας. Και μία ωραία πρωϊα, τα νεκρά και σάπια όνειρα μολύνουν τόσο τον αέρα, που δεν μπορούμε να ανασάνουμε, κι επιθυμούμε τον θάνατο που θα μας λυτρώσει από τις βεβαιότητές μας, τις ασχολίες μας κι αυτή την φοβερή γαλήνη των κυριακάτικων απομεσήμερων…”
Paulo Coelho – Το ημερολόγιο ενος μάγου
