Τα ζώα μας μιλούν.
Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τα ζώα συγκαταβατικά.
Όσο και να τα αγαπάμε -ακόμη και ως κατοικίδια, συνήθως κινούμαστε με μία πεποίθηση υπεροχής και μια περίεργη βεβαιότητα πως δεν σκέφτονται ή πως δεν αισθάνονται… τουλάχιστον όχι όπως εμείς οι άνθρωποι.
Τι θα λέγατε όμως αν μαθαίνατε πως όχι μόνο σκέφτονται, αλλά και μας κρίνουν κατά κάποιο τρόπο για τη συμπεριφορά μας? Τι θα λέγατε αν μαθαίνατε πως ακόμη και εγκλωβισμένα μέσα σε ζωολογικούς κήπους, αυτά γνωρίζουν πως η παρουσία τους εκεί έχει ως στόχο να θυμίσει σ’ μας τους ανθρώπους και να μας διδάξει ορισμένα πράγματα?
Advertisment
Η Barbara Fenner, η οποία έχει το χάρισμα να επικοινωνεί τηλεπαθητικά με τα ζώα, ανέλαβε πέρυσι να έρθει σε επαφή με ζώα του ζωολογικού κήπου της Ζυρίχης. Η Ursula Seiler, συν εκδότρια του περιοδικού Zeitenschrift, αφιέρωσε δύο άρθρα του περιοδικού της, σε αυτές ακριβώς τις “συνομιλίες”. Λύκοι, καμήλες ρινόκεροι, στρουθοκάμηλοι, χελώνες, ελέφαντες, αντιλόπες, πελαργοί, λιοντάρια, βίσωνες, πίθηκοι αλλά και ψάρια επικοινώνησαν με την Μπάρμπαρα Φένερ και απάντησαν σε διάφορα ερωτήματα της.
Η πρώτη επαφή έγινε με ένα ζεύγος στρουθοκάμηλων. Για να έρθει σε επαφή μαζί τους, η Φένερ ρώτησε αρχικά πως αισθάνονται.
“Είμαστε όμορφες! Πολλοί μας προσπερνούν δίχως να μας προσέξουν καν. Βλέπουν μόνο τα μικρά της φάλαινας που πηδούν έξω από το νερό. Όμως έχουμε πολύ καλές μεθόδους για να τραβήξουμε την προσοχή! Είμαστε γρήγορες και μεγάλες. Όταν περπατάμε κατά ζεύγη είμαστε επιβλητικές.”
Advertisment
Είναι σημαντικό να είστε όμορφες;, ρωτά η Φένερ.
“Η ομορφιά είναι απλά κάτι που έχουμε. Όλοι είμαστε όμορφοι, και εσείς επίσης -μόνο που δεν το ξέρετε. Έχετε ξεχάσει να βλέπετε τη δική σας ομορφιά. Κριτικάρετε τα πάντα γύρω σας, όμως μόνο αυτά που βλέπετε με τα φυσικά σας μάτια.”
Η Seiler ρωτά αν απαντά μία θυληκή ή μία αρσενική στρουθοκάμηλος.
“Τι θα ήθελες?… Δεν είναι σημαντικό…” αποκρίνετε η στρουθοκάμηλος.
Πως σας φαίνονται οι άνθρωποι; ρωτά η Φένερ.
“Μερικοί απλά μας προσπερνούν και μας βρίσκουν αποκρουστικές”
Γιατί αυτό;
“Επειδή δεν έχουμε σχεδόν καθόλου μαλλιά στο κεφάλι. Πολλοί άνθρωποι το βρίσκουν αυτό άβολο/αντιαισθητικό.”
(…)
Πληγώνεστε όταν οι άνθρωποι σας προσπερνούν δίχως να σας δώσουν σημασία ή σας αφήνει αδιάφορες;
“Χαιρόμαστε με αυτούς που μας βλέπουν, μας εκτιμούν και μας βρίσκουν όμορφες. Πολλά παιδιά μας βρίσκουν υπέροχες.”
Να ένα μικρό μάθημα για τους ανθρώπους: Όχι στενοχώρια για ότι δεν είναι τέλειο, αλλά χαρά για τα όμορφα και θετικά.
(…)
Είναι φυσικό για σας να ζείτε κατά ζεύγη ή στην άγρια φύση ζείτε σε κοπάδια;
“Έχουμε μία αποστολή εδώ και για το λόγο αυτό είναι καλά και έτσι. Οφείλουμε να πλησιάσουμε τους ανθρώπους και να τους ευαισθητοποιήσουμε για τη δική τους ομορφιά.”
Στο σημείο αυτό λένε για πρώτη φορά οι στρουθοκάμηλοι, αυτό που στη συνέχεια επαναλαμβάνουν και τα υπόλοιπα ζώα στο ζωολογικό κήπο:
Η ζωή τους εκεί είναι μία συγκεκριμμένη αποστολή με σκοπό να δώσουν κάποια παραδείγματα στον άνθρωπο. Τα ζώα έχουν επίγνωση αυτής της αποστολής και δεν διαμαρτύρονται για τη στέρηση της ελευθερίας τους.
Ποια αισθήματα γνωρίζετε;
“Είμαστε πολύ ευαίσθητες στις δονήσεις και στην ενέργεια που μας περιβάλλει. Όμως δεν συμμετέχουμε ιδιαίτερα σε αυτό που εσείς ονομάζεται “αισθήμα”. Έχουμε μία διαφορετική αντίληψη γι’ αυτό. Για μας τα αισθήματα είναι πολύ εξτρίμ καταστάσεις.”
Π.χ. ο φόβος σε κάποιο συγκεκριμένο κίνδυνο;
“Ναι ακριβώς. Εσείς -οι άνθρωποι- χάνεστε σε αυτά τα αισθήματα, άσχετα αν είναι θετικά ή αρνητικά. Εμείς διατηρούμε την “ψυχραιμία” μας. Οι άγριοι συγγενείς μας γνωρίζουν το φόβο, τη φυγή, τον πόνο, όμως αυτά έχουν μια άλλη σημασία. Εδώ στο ζωολογικό κήπο φυσικά δεν βιώνουμε τέτοιες καταστάσεις.”
Και πως αντιλαμβάνεστε τα διάφορα συναισθήματα των ανθρώπων που έρχονται εδώ;
“Τα νιώθουμε στον αέρα. Είναι σαν να γίνεται ο αέρας πιο πυκνός, σαν να γίνεται βαριά ομίχλη. Όμως μπορούμε να χειριστούμε την κατάσταση. Μερικές φορές μάλιστα που καταφέρνουμε να διασπάσουμε αυτή την ομίχλη και να έρθουμε σε επαφή με τον άνθρωπο, είναι πολύ όμορφα”
Κατάγεστε από την Αυστραλία. Έχετε πρόσβαση… (στη μνήμη της Γης θέλει να ρωτήσει η Φένερ, αλλά τη διακόπτουν απαντώντας)
“Είματε συνδεμένοι με τους προγώνους μας. Με τη γνώση του είδους μας. Διατηρούμε αυτή την πρόσβαση, ασχετα με το σημείο της Γης όπου ζούμε. Εσείς το ονομάζεται ένστικτο, όμως δεν είναι τίποτε άλλο από μια γνώση που έλκουμε από τη Γη, καθώς στεκόμαστε γερά πάνω της.”
Σας φαίνονται οι άνθρωποι ορισμένες φορές κάπως χοντροκομένοι και περιορισμένοι;
“Σας αγαπάμε όπως είστε.” …
[divider type=””]
Πόσοι από μας άραγε θα μπορούσαμε να το πούμε αυτό αυθόρμητα δίχως μήπως και “αλλά”; Πόσοι δεχόμαστε τους ανθρώπους γύρω μας και τους αγαπάμε έτσι όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι;…
Συνεχίζοντας τη σειρά των συνεντεύξεων της Μπάρμπαρα Φένερ μαζί με την Ούρσουλα Ζάιλερ, περνάμε στον Μαξ τον ελέφαντα. Ο Μαξ με την Μπάρμπαρα είναι γνωστοί από παλιότερα, καθώς επικοινώνησε μαζί του για πρώτη φορά πριν από 3 χρόνια. Τότε ήταν πολύ “θυμωμένος” επειδή οι άνθρωποι τον κοίταζαν δίχως “σεβασμό” και μάλιστα τον φοβόντουσαν ενώ αυτός ήταν εγκλωβισμένος. Τώρα αισθάνεται κάπως πιο … “θετικά”.
Η πρώτη ερώτηση -ως συνήθως- αφορά το πως βλέπει τους ανθρώπους…
Πριν σας έβλεπα διαφορετικά. Τώρα είναι κάπως πιο απλό επειδή έχουμε εργαστεί μαζί. Αισθάνομαι πιο συνδεδεμένος με τα άλλα ζώα του ζωολογικού κήπου. Το βλέπεις εξάλλου.
Η Φένερ εξηγεί πως οι ελέφαντες ανήκουν στα είδη ζώων που είναι ιδιαίτερα εξελιγμένα, τα οποία σταδιακά αποκτούν/γίνονται ξεχωριστές προσωπικότητες (άτομα). Αυτό σημαίνει πως δεν είναι πλέον πλήρως “προστατευμένοι” από τη συλλογική (ομαδική) ψυχή, αλλά πρέπει πλέον να ανταπεξέρχονται αυτόνομα και αυτοδύναμα σε σχέση με τον εαυτό τους, αλλά και τη θέση τους. Αυτό βέβαια τους κάνει να υποφέρουν και περισσότερο κάτω από τις αρνητικές πλευρές της κατάστασης στην οποία βρίσκονται…
Θέλει να μας ευχαριστήσει που τον στηρίζουμε! λέει η Φένερ.
Και στα ζώα δηλαδή χαρίζουμε λίγη ελπίδα, όταν τα αντιλαμβανόμαστε συνειδητά και ασχολούμαστε μαζί τους. Τους αρέσει όταν τους “ακούμε”, συνεχίζει η Φένερ, και όταν τους ρωτά εάν μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτούς, της απαντούν να καθίσει και να θαυμάσει λιγάκι το σώμα τους ή να τους επισκέπτεται κάθε φορά που βρίσκεται στο ζωολογικό κήπο. Ο Μαξ μάλιστα της είπε κάποια φορά να πίνει περισσότερο νερό και γενικά να προσέχουμε το νερό…
Μπορείς να μας πεις πως αντιλαμβάνεσαι τους ανθρώπους που συναντάς εδώ καθημερινά;
Είναι εντελώς διαφορετικοί. Μας βρίσκουν διασκεδαστικούς μόνο όταν είμαι σε δράση, όπως τώρα.
(Ο Μαξ εκείνη τη στιγμή χτυπά με την προβοσκίδα του ένα τενεκέ, πράγμα που κάνει αρκετό θόρυβο.)
Σας αρέσει η δράση. Πρέπει κάτι να “τρέχει” κάτι να κινείται και όσο πιο πολύ φασαρία κάνει, τόσο το καλύτερο. Δεν το κατανοώ πάντα. Όμως με αντιμετωπίζουν και με σεβασμό -και φυσικά δεν έχω και τίποτε εναντίον! Δεν με ωφελεί σε τίποτε να με φοβάστε. Εξάλλου βρίσκομαι από πίσω (από τα κάγκελα).
Ο Μαξ είναι ένας ασιατικός ελέφαντας και εκεί -στην Ασία- χρησιμοποιούνται συχνά για διάφορες εργασίες. Αρέσει αυτό στους ελέφαντες; ρωτά η Ζάιλερ.
Είναι ωραίο να έχει κανείς κάποιο έργο να εκτελέσει και είναι επίσης όμορφο να είναι μία σωματική εργασία. Πρέπει να ασκούμε το σώμα μας, όπως και άλλες υπάρξεις. Είναι σημαντικό να είμαστε γεροί. Αυτή τη στιγμή είμαι καλά. Είμαστε έξυπνοι και το γνωρίζεται ήδη ή το έχετε διαβάσει και παρ’ όλ’ αυτά συχνά δεν το πιστεύεται. Υπάρχουν πολλοί που έρχονται και μας κοιτούν και σκέφτονται: αυτοί δεν κάνουν τίποτε.
Λέγεται πως οι ελέφαντες έχουν καταπληκτική μνήμη, πως δεν ξεχνούν ποτέ και τίποτε. Είναι αλήθεια; και πως λειτουργεί αυτό;
Όλα είναι ζήτημα συνείδησης. Δεν ξεχνάμε ποτέ εάν κάτι μας προκάλεσε πόνο. Αυτό είναι ένα είδος προστασίας για μας. Θυμόμαστε τι συνέβη και σε ποιο μέρος συνέβη και εάν αυτό αποτελούσε μία θετική ή μία αρνητική εμπειρία. Για εμάς σίγουρα είναι ένα ζήτημα να μας κυνηγούν και να μας χωρίζουν.
Πως είναι για τους ελέφαντες, όταν οι άνθρωποι τους κυνηγούν από απληστία για το ελεφαντόδοντο;
Άρρωστο. Λυπηρό.
Ξυπνά μέσα σας μίσος και καχυποψία απέναντι στους ανθρώπους;
Όχι. Πόνος. Ένας πόνος που τον αισθανόμαστε τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχικό επίπεδο.
Πως είναι για έναν ελέφαντα, όταν του αφαιρούνται οι χαυλιόδοντες;
Εξευτελιστικό.
Για ποιο λόγο τους χρειάζεται;
Για τη μάχη. Για τα πάντα. Για να αισθάνεται, για να νιώθει. Είναι επίσης ένα σύμβολο δύναμης. Είναι κάτι που χαρίζει σεβασμό. Με τα δόντια μας μπορούμε να εντυπωσιάσουμε άλλους ελέφαντες.
Αισθάνονται οι ασιατικοί με τους αφρικανικούς ελέφαντες συγγενείς, ενωμένοι σαν μονάδα ή περισσότερο σαν ξεχωριστά είδη;
Δεν είμαστε τόσο ξεκομμένοι, όπως το βλέπετε εσείς. Από τίποτε δεν είμαστε “χωρισμένοι”, όπως το εννοείτε.
Αισθάνεσαι σαν ατομική ύπαρξη;(σαν άτομο;)
Ναι. Έχω ένα όνομα, ένα έργο και ένα περιορισμένο χώρο στη διάθεση μου. Μου είναι ιδιαίτερα συνειδητό, πως είμαι ένα ξεχωριστό άτομο (individuum). Γενικά οι ελέφαντες βλέπουν τους εαυτούς τους ως άτομα. Έτσι λειτουργούν οι οικογένειες μας. Κατά βάση σας μοιάζουμε πολύ.
Αυτό σημαίνει πως είστε και ψυχικά ξεχωριστά άτομα;
Ναι, αυτό εννοούσα. Χρειαζόμαστε την ομάδα, όμως μέσα στην ομάδα γνωρίζουμε πως είμαστε ξεχωριστά άτομα. Υπάρχουν επίσης συμπάθειες και αντιπάθειες μέσα στην οικογένεια, σχεδόν όπως σ’ εσάς. Μπορεί να είμαστε επίσης πολύ εκδικητικοί. Εάν συνέβη κάτι μέσα στην οικογένεια -κάποιος καυγάς π.χ.- τότε αυτό το συμβάν είναι κατά κάποιο τρόπο πάντοτε παρόν και δεν ξεχνιέται.
Σχετικά με τις μνήμες: Είπες πριν πως θυμούνται πάντοτε τον τόπο όπου συνέβη κάτι κακό, Μπορούν να θυμηθούν και τον συγκεκριμένο άνθρωπο που τους προξένησε κάποιο κακό;, ρωτά η Ζάιλερ.
Από τη μυρωδιά ναι. Μυρίζουμε τη μνήμη του. Κατά βάση μυρίζουμε το φόβο του. Το φόβο του ανθρώπου για τον ελέφαντα. Όσοι μας προκαλούν κάτι κακό, ζουν πλέον με αυτό το φόβο, επειδή ακριβώς προξένησαν κακό. Δεν υπάρχει κανείς που να μας κάνει κάτι και να μην ζει μετά με αυτό το φόβο.
Η Φένερ συμπληρώνει, πως τη στιγμή που ένας άνθρωπος κάνει κάτι κακό στους ελέφαντες, νιώθει πως πληγώνει ένα άτομο. Δεν σκοτώνει απλώς ένα ζώο. Τη στιγμή της κακοποίησης γνωρίζει ο άνθρωπος, πως προξένησε κακό σε ένα άλλο άτομο.
Πως πεθαίνουν οι ελέφαντες;
Όταν η ψυχή αφήνει το σώμα ενός ελέφαντα, παραμένει για σχετικά μεγάλο διάστημα κοντά στο σώμα. Για όσο διάσημα χρειαστεί για να αρχίσει να αποσυντίθεται το σώμα ή να φαγωθεί από άλλα ζώα. Τρέφουμε μεγάλο σεβασμό για το σώμα.
Ποια είναι η αποστολή των ελεφάντων; Είναι τα μεγαλύτερα θηλαστικά της ξηράς και εκτός από τον άνθρωπο δεν έχουν φυσικούς εχθρούς. Για ποιο λόγο βρίσκονται εδώ;
Για να διδάξουν στους ανθρώπους το σεβασμό και να εκφράσουν τη σύνδεση ανάμεσα στην ομορφιά και τον όγκο. Εάν κοιτάξετε με προσοχή, μπορείτε να δείτε πόση χάρη έχουμε, μολονότι μας βρίσκεται χοντροκομμένους. Είμαστε επίσης εδώ για να δυναμώσουμε τη Γη.
Η Φένερ λέει πως της δείχνει μία εικόνα με κοπάδια από αντιλόπες που τρέχουν. Της λέει πως είναι απαραίτητοι, για να συγκρατούν ενωμένη τη Γη. Έτσι μπορεί ο πλανήτης να παραμένει “ένα”.
Άκουσα κάποια στιγμή πως οι φάλαινες είναι ένα είδος γέφυρας ανάμεσα στις ηπείρους. Έχουν αυτές μία ανάλογη αποστολή στο νερό, όπως αυτή των ελεφάντων στην ξηρά;
Ναι. Έτσι ακριβώς θα μπορούσε να το περιγράψει κανείς.
Με ποια άλλα ζώα αισθάνεστε ομοιότητα ή συγγένεια;
Πρώτ’ απ’ όλα αισθανόμαστε ενότητα με το είδος μας. Όμως αισθανόμαστε σεβασμό και για όλα τα άλλα ζώα, ακόμη και για τα πολύ μικρά. Αισθανόμαστε σύνδεση ακόμη και με τα πουλιά και με τα ερπετά, τα οποία μοιράζονται τον ίδιο ή έχουν παρόμοιο ζωτικό χώρο μ’ εμάς και αισθανόμαστε αμοιβαίο σεβασμό.
Γνωρίζεις συνειδητά πως υπάρχουν ακόμη και ανάμεσα στα ζώα ιεραρχίες και διαφορετικές βαθμίδες εξέλιξης;
Ναι, το έχω ακούσει. Η ψυχή μας είναι τόσο στενά συνδεδεμένη με το σώμα μας, όσο ίσως σε κανένα άλλο είδος. Σε αυτό το σώμα ζούμε με κάθε δυνατή συνέπεια. Και αυτός είναι ο κύριος στόχος: Να διατηρηθούμε στη ζωή μέσα σε αυτό το σώμα και να ολοκληρώσουμε τον κύκλο της. Με τέτοια ερωτήματα ασχολούμαστε όταν αφήσουμε το σώμα, αλλά όχι όσο κατοικούμε μέσα σε αυτό, διότι τότε έχουμε να ασχοληθούμε με τα “καθημερινά”.
Αυτά που λέει ο Μαξ σχετικά με τους ελέφαντες και το γερό δέσιμο της ψυχής στο σώμα τους
ταιριάζει με όσα αναφέρονται σε βιβλία εσωτερισμού, σχολιάζει η Ζάιλερ. Για να μπορέσει κάποιο ζώο να φτάσει το επίπεδο της ατομικότητας και να έχει μία ατομική ικανότητα σκέψης, πρέπει να ενωθεί η ψυχή του απόλυτα με το σώμα του, όπως συμβαίνει και στον άνθρωπο. Στα υπόλοιπα ζώα που δεν έχουν φτάσει την εξατομίκευση, η ψυχή παραμένει έξω από το σώμα και επιδρά από έξω στο ζώο. Με αυτή τη λογική δεν εκπλήσσουν και όσα λέει στο τέλος ο Μαξ:
Εμείς οι ελέφαντες είμαστε εδώ στο ζωολογικό κήπο, για να προσεγγίσουμε τους ανθρώπους. Αισθανόμαστε περισσότερο συνδεδεμένοι με τους ανθρώπους παρά με τα άλλα ζώα!
(τίτλος πρωτοτύπου/πηγής: Was Tiere uns zu sagen haben- Zeitenschrift 58/59 2008)
“Η σταθερότητα είναι ελιξίριο ζωής” – Συνομιλία με τη χελώνα Negrita…
Η Negrita είναι μία σκουρόχρωμη χελώνα Galapagos και με τα 75 της χρόνια είναι η γηραιότερη χελώνα του ζωολογικού κήπου της Ζυρίχης.
Με τη Negrita ήρθε σε επαφή η Μπάρμπαρα Φένερ και μετέφερε ερωτήσεις της Ούρσουλα Σάιλερ -(συνεκδότρια του περιοδικού Zeitenschrift)…
Αυτό που μας εντυπωσιάζει στις χελώνες είναι η μεγάλη ηλικία στην οποία φτάνουν. Υπάρχει κάποιος λόγος γι’ αυτό;
Έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται κανείς στον εαυτό του. Πολλοί μας υποτιμούν γιατί υποτίθεται πως είμαστε πολύ αργές. Όμως εμείς γνωρίζουμε το σώμα και τις ενέργειες μας και ξέρουμε πως να χειριστούμε το σώμα μας, ώστε να παραμένει σταθερό. Η παραμικρή μας κίνηση -κοίταξε με- μας είναι απόλυτα συνειδητή με κάθε της λεπτομέρεια. Γνωρίζω τι κάνω με το σώμα μου. Αυτό μας χαρίζει τόση ηρεμία, ώστε να παραμένει το σώμα μας ίδιο για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Αυτή η διαδικασία σε εμάς μοιάζει σαν να κινείστε σε slow motion μέσα στη ζωή. Έχετε διαφορετική αίσθηση του χρόνου από εμάς;
Η δική σας εμπειρία με το χρόνο είναι εντελώς άρρωστη. Είστε υπερβολικά γρήγοροι. Δεν έχετε χρόνο ούτε για να κοιτάξετε σωστά. Πάντοτε βρίσκεστε σε κίνηση έτοιμοι να προχωρήσετε παρακάτω.
(Αισθάνομαι σαν να με έπιασαν “στα πράσα”… λέει η Σάιλερ.)
Ακολουθείτε πάντα μία διεύθυνση με tempo. Όλα για σας πρέπει να γίνονται γρήγορα. Γι΄αυτό είναι ο χρόνος ένα κεντρικό ζήτημα για σας. Για ‘μένα ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία. Είμαι απλή. Είμαι εδώ και η στιγμή που υπάρχω είναι σημαντική. Το “τώρα”. Εάν αυτή τη στιγμή κινούμαι, τότε αυτό είναι το σημαντικότερο. Εσείς πάντα μελετάτε τι θα ακολουθήσει. Εγώ είμαι απλά εδώ.
Ήταν οι άνθρωποι πάντα έτσι ή έγιναν μόλις στο πιο πρόσφατο παρελθόν;
Είστε κυνηγοί. Φέρετε αυτή την ποιότητα, μόνο που ενισχύθηκε. Ζείτε σε ανταγωνισμό με τον ίδιο σας τον εαυτό και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να “στέκεστε δίπλα”στον εαυτό σας και να μην είστε γερά ριζωμένοι.
Με την έννοια κυνηγός εννοείς, πως είμαστε ένα είδος που μόνιμα θέλει να έχει κάτι;
Ναι. Πάντα θέλετε να πετύχετε κάτι και συχνά δεν ξέρετε τι.
(Φένερ: μου το δείχνει με μία εικόνα, όπου τρέχουμε πίσω από κάτι, το οποίο όμως δεν μπορούμε να δούμε. Σαν να τρέχουμε πίσω από ένα σύννεφο και μόλις το φτάσουμε, δεν ξέρουμε τελικά τι θέλαμε.)
Μπορείτε να διδαχθείτε από εμάς για να γίνετε πιο ήρεμοι. Και αν γίνετε πιο ήσυχοι/ήρεμοι θα γίνετε και πιο συνειδητοί.
Όταν ένας άνθρωπος στέκεται μπροστά σε ένα κλουβί με χελώνες και τις παρατηρεί σκεπτόμενος την ηλικία την οποία φτάνει, σίγουρα του έρχεται η σκέψη, πως θα πρέπει να είναι μια βαρετή ύπαρξη.
Δεν έχεις ιδέα. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και καλή. Η σταθερότητα είναι ελιξίριο ζωής και την εκτιμώ.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η χελώνα είναι μία έκφραση της σταθερότητας και της επιμονής;
Δεν πρέπει να την περιορίσεις στο είδος μας. Είναι μία ποιότητα την οποία μπορεί να πετύχει κάθε ύπαρξη. Εμείς , με το σώμα μας είμαστε καλά προστατευμένες και δεν χρειάζεται να την καταναλώνουμε όπως π.χ. ένα λιοντάρι. Βρίσκουμε παντού τροφή. Όσα χρειαζόμαστε είναι εδώ. Εκφράζουμε την σταθερότητα στη Γη. Όπου βρισκόμαστε, είναι σταθερά.
Οι χελώνες μπορούν να αντιληφθούν εντελώς διαφορετικούς τόνους απ’ ότι ο άνθρωπος. Μπορούν να δούν και άλλα φάσματα;
Δεν βλέπουμε με τα μάτια. Αντιλαμβανόμαστε δονήσεις, ήχους και οπτικά ερεθίσματα. Δεν βλέπουμε τόσο καθαρά όσο οι άνθρωποι. Περισσότερο τα περιγράμματα και την αντίθεση φωτεινού – σκοτεινού. Βλέπουμε όμως χρώματα. Αγαπάμε τα χρώματα.
Πως αντιλαμβάνεστε τους ανθρώπους;
Είστε όπως είστε. Έρχεστε και φεύγετε…
Μας βλέπετε σαν ενεργειακά σχήματα ή σαν θολά περιγράμματα;
Σας βλέπουμε κυρίως σαν περιγράμματα και αντιλαμβανόμαστε την ενέργεια που φέρετε. Λατρεύω τα παιδιά που κολλάνε τη μύτη τους στο τζάμι ή το καλοκαίρι, όταν σκήβουν πάνω από τους φράχτες, επειδή θέλουν να είναι πιο κοντά μας. Είναι τόσο φωτεινά. Κατά τ’ άλλα δεν μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα οι άνθρωποι. Έχω μιά όμορφη ζωή, όλα όσα χρειάζομαι είναι εδώ.
Με ποιά άλλα ζώα καταλαβαίνεστε καλά;
Με τα πουλιά. Επειδή ζούμε μαζί. Τα πουλιά συμμετέχουν κατά κάποιο τρόπο στην ύπαρξη μας. Μοιραζόμαστε ακόμη και την τροφή μας.
Λέγεται πως η χελώνα υπήρχε στη Γη ακόμη και πριν την εμφάνιση των δεινοσαύρων. Έχεις πρόσβαση σε αυτή τη γνώση;
Ήμασταν πάντοτε εδώ. Θα είμαστε πάντοτε εδώ.
Έχουν οι χελώνες κάποιο ιδιαίτερο ρόλο στη Γη, πέρα από το ότι χαρίζουν σταθερότητα;
Δεν σου αρκεί ε; Είναι όμως έτσι ακριβώς!
Μπορείς να πεις κάτι για τους δεινόσαυρους; Ήταν τόσο τεράστιοι; και υπήρχαν ταυτόχρονα και άνθρωποι;
Ασχολήσου με το τώρα και μην νοιάζεσαι για κάτι που ανήκει τόσο πίσω στο παρελθόν. Δεν ήταν όμως έτσι ακριβώς όπως το φαντάζεστε. Υπήρχε πάντοτε μία παράλληλη ζωή. Υπήρχαν περισσότεροι από αυτούς τους -τους δεινόσαυρους- από ότι άνθρωποι και ζούσαν σε διάφορες τοποθεσίες. Όμως πρώτα ήμασταν εμείς εδώ.
(Φένερ: Όπως μου το δείχνει πρώτα ήταν οι “δεινόσαυροι” και μετά προστέθηκε ο άνθρωπος.)
Και μετά άρχισε αυτή η βιασύνη. Οι δεινόσαυροι πολεμούσαν μεταξύ τους και αλληλοσκοτώνονταν, επειδή δεν υπήρχε αρκετός χώρος για όλους. Εμείς όμως δεν προσφέρουμε “επιφάνεια” για να μας επιτεθούν. Είμαστε απλά εδώ και είναι καλά έτσι.
(τίτλος πρωτοτύπου/πηγής: Was Tiere uns zu sagen haben- Zeitenschrift 58/59 2008)
Μετάφραση-επιμέλεια
Βίκυ Χρυσού
