Οι περισσότεροι από μας έχουμε ακούσει τις φράσεις «Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου» και «Αυτό δε γίνεται ούτε στα μυθιστορήματα». Αυτές οι φράσεις μας βοηθούν να καταλάβουμε πως η ζωή είναι μια εκπληκτική και απίστευτη διαδοχή γεγονότων. Είναι αυτό που αισθανόμασταν όταν παίζαμε μικροί. Όπως όλα τα υγιή παιδιά, απλώς χαιρόμασταν με το θαύμα της ζωής. Δε μας ενδιέφεραν οι αιτίες και τα αποτελέσματα, το νόημα της ζωής, ή οτιδήποτε άλλο. Θέλαμε μόνο να παίζουμε, αφιερώνοντας την προσοχή μας αποκλειστικά και μόνο σε κάθε καινούρια στιγμή, γοητευμένοι από τη μυστηριώδη εξέλιξη των γεγονότων. Ήμασταν πραγματικά αθώοι, με την έννοια ότι δεν είχαμε απώτερα κίνητρα ή προμελετημένα σχέδια. Το μυαλό μας δε λειτουργούσε με βάση υπολογισμούς, ούτε προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπους για να επηρεάσουμε το μακρινό μέλλον. Το παρόν ήταν πολύ ενδιαφέρον για να μας απασχολεί αυτό που θα ερχόταν –ή ακόμα κι αυτό που είχε περάσει.
Από πολλές απόψεις, πνευματική υγεία σημαίνει επιστροφή σε αυτή την παιδική –και όχι παιδιάστικη- επίγνωση. Ζώντας με αυτήν, αποκτούμε μια συγκεκριμένη φιλοσοφία για το πώς πρέπει να ζούμε σαν ανθρώπινα πλάσματα. Η φιλοσοφία αυτή δε βασίζεται στις απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα, αλλά στην ανυπαρξία ερωτημάτων –καμία έγνοια ή αμφιβολία για το παρελθόν ή το μέλλον. Ουσιαστικά, οι πνευματικά υγιείς άνθρωποι έχουν ανταλλάξει την πονηριά τους με μια αίσθηση δέους, κερδίζοντας κάτι πολυτιμότερο από τη νοητική κατανόηση των πραγμάτων. Αποκτούν μια επίγνωση που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ‘εσωτερική αντίληψη’ –μια διαισθητική και ανέκφραστη γνώση που επιτρέπει την πραγματικά δημιουργική έκφραση του εαυτού. Η καθαρά νοητική αντίληψη μοιάζει με κάλπικη λίρα. Γυαλίζει, μα δεν έχει καμία αληθινή αξία. Εξάλλου, όταν ο κόσμος γύρω μας παύει να μας γοητεύει, γερνάμε πολύ γρήγορα!
Advertisment
πηγή: από το γαλάζιο βιβλίο της επίγνωσης
Advertisment
