Είδα τον άνεμο να μπαίνει μες τα φύλλα
Είδα τον κεραυνό να χάνεται στο κύμα
Advertisment
Άκουσα θυμωμένης αστραπής, τη βοή
Ένιωσα το χτυποκάρδι της γης στη βροντή.
Είδα αχνό χαμόγελο γαλάζιου ουρανού
Advertisment
Όμορφο κάλεσμα της ζωής μας δειλινού
Ένιωσα να σπάνε, τα υλικά δεσμά μου
Και λεύτερος πέταξα, στα μέρη τα δικά μου.
[divider type=””]
Έφτασα στου τούνελ τη φωτισμένη άκρη
Με παράξενη χαρά και ουτ’ένα δάκρυ
Γνώρισα τη λαμπρή παραμυθένια χώρα
Έτσι, πολύ απλα, σ’ένα καινούργιο τώρα.
Σε καλύπτει το λαμπερό το υπέροχο φως
Σε κάνει διάφανο, γιατί είσαι και συ φως
Τα πάντα είναι κρυστάλλινα και διαυγή
Φωτεινά και αιθέρια, σαν καινούργια αυγή.
[divider type=””]
Δεν υπάρχουν ομιλίες, μόνο χρώματα
Λάμψη και φως αντί για γήινα σώματα
Πολύ πιο εύκολα νιώθεις, το τι σημαίνουν
Αγνότητα λευκότητα που ομορφαίνουν.
Μα ναι! Πουθενά δεν είδα σκούρα χρώματα
Γιατί απλούστατα, δεν υπαρχουν σκέψεις
Άσχημες να δημιουργούν περιττώματα.
[divider type=””]
Υπάρχει ομορφιά, γαλήνη, ηρεμία
Υπάρχουν υπέροχοι ‘ριδισμοι χρωμάτων
Φωτεινοί κύκλοι, περιδέραια, στολίδια
Καμωμένα με χίλια χρώματα πλουμίδια.
Όσο για όλους, νιώθεις αγάπη, καλοσύνη,
Τάσο δημιουργείς γιαυτους, φτιάχνεις και χαρίζεις
Γιρλάντες διαδήματα στέμματα κορόνες,
Χρωματιστά ανθοστέφανα, Δελφούς και Παρθενώνες.
[divider type=””]
Αμέθυστοι και τουρκουάζ υμνούν όλες τις χαρές
Ρουμπίνια και διαμάντια κοσμούν μέτωπα-τιάρες.
Συνομιλούσες με τον άνθρωπο διαμάντι
Και ξαφνικά έγινε άνθρωπος μπριλάντι
Κοραλλιογένητος και χρυσελεφάντινος
Σμαραγδένιος εδώ, φιλντισένιος εκεί
Ζαλίζεσαι από τις εναλλαγές των χρωμάτων
Απόρροια αγνών, λεπτών συναισθημάτων.
[divider type=””]
Και καθώς διασταυρώνονται όλες οι λάμψεις
Σχηματίζουν νέες, απερίγραπτες εκλάμψεις
Τα έγχρωμα κοσμήματα τα σμιλεμένα
Ειν’ απ’ τη ψυχή, απ’ το είναι μας φτιαγμένα.
Τα τριαντάφυλλα, οι καταρράκτες, τα πουλιά
Οι πεταλούδες, τα δένδρα, τα πράσινα χαλιά
Γεμάτα με λογής-λογής αγριολούλουδα
Και τα παράξενα σ’ ομορφιά, σκεπτολούλουδα.
Φτιαγμένα και στολισμένα απ’ ανθρώπινη σκέψη
Με συναίσθημα αγάπης, νιώθουν τη ζεύξη
Ειν’ πλάι στο δημιουργό τους χαρούμενα
Ευτυχισμένα, διάφανα και κρυσταλλένια.
Περνά μέσα τους το φως και σε ραδιοβολούνε
Τα χρώματα τους αχνά, μοιάζουν θυμίαμα
Κουνάν τα κεφαλάκια τους και σ’ ευλογούνε.
[divider type=””]
Ωκεανός αγάπης, ευδαιμονίας
Ανέσπερο φως, υπέρτατης ευτυχίας
Δεν υπάρχει λύπη, πόνος και στενοχώρια
Μάνο αγάπη, κατανόηση, συμπόνοια.
Ίδια σκέψη σε ομάδα με άτομα πολλά
Κάνει όλα τ’ άστρα και τη σελήνη πιο λαμπερά
Υμνούν και ψάλλουν στη συμφωνία των υδάτων
Την αρμονία της μουσικής και των χρωμάτων.
[divider type=””]
Πάνλευκο και διαυγές το Απολλώνιο Φως
Της τελειότητας και της αυτοεπίγνωσης
Περνά μεσ’ τους γαλαξίες του υπερνοητού
Οδηγεί στη χρυσή, στην απόλυτη λύτρωση.
Στη ζωή σαν έχεις παιδική αθωότητα
Και πράξεις, σκέψεις, λόγια σε συνειδητότητα
Ξερε το από τώρα, χωρίς ναν’ ουτοπία
Ναι! Θα βρεις, τη κρυσταλλένια την πολιτεία.
Ποίημα του Πάνου Καπνιστή από το Βιβλίο ΚΡΥΣΤΑΛΛΕΝΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
