Η ομαδική συνειόητότητα είναι μια έννοια που δεν είναι κατανοητή από πολλούς ανθρώπους κι όμως είναι εξαιρετικά ισχυρή και μπορεί, αν δεν είσαι προσεκτικός, να υπερνικήσει την ατομική συνειόητότητα. Επομένως, χρειάζεται πάντοτε να προσπαθείς να δημιουργήσεις ομαδική συνειδητότητα όπου πας και με οτιδήποτε κάνεις, αν θέλεις η ευρύτερη εμπειρία ζωής σου στον πλανήτη να είναι αρμονική.
Αν βρίσκεσαι σε μια ομάδα της οποίας η συνειδητότητα δεν αντανακλά τη δική σου και τη συγκεκριμένη στιγμή είσαι ανήμπορος ν’ αλλάξεις αποτελεσματικά τη συνειόητότητα της ομάδας, τότε είναι συνετό να εγκαταλείψεις αυτή την ομάδα, διαφορετικά η ομάδα μπορεί να οδηγεί εσένα. Θα πηγαίνει εκεί που θέλει να πάει, ανεξάρτητα από το πού θέλεις εσύ να πας.
Advertisment
Αν δεν μπορείς να βρεις μια ομάδα της οποίας η συνειόητότητα να ταιριάζει με τη δική σου, τότε γίνε εσύ η πηγή μιας ομάδας. Θα έλξεις άλλους, με παρόμοια συνειδητότητα, κοντά σου.
Τα άτομα και οι μικρές ομάδες είναι απαραίτητο να επηρεάζουν μεγαλύτερες ομάδες — και, τελικά, τη μεγαλύτερη ομάδα απ’ όλες, που είναι ολόκληρη η ανθρωπότητα — για να υπάρξει μόνιμη και σημαντική αλλαγή στον πλανήτη σας.
Ο κόσμος σας, και η κατάσταση του, είναι αντανάκλαση μιας συλλογικής, συνδυασμένης συνειδητότητας όλων όσοι ζουν πάνω στη Γη.
Advertisment
Όπως μπορείς εύκολα να διαπιστώσεις κοιτώντας γύρω σου, χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά. Εκτός βέβαια κι αν είσαι ευχαριστημένος με τον κόσμο σου, όπως είναι.
Το εκπληκτικό είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι. Γι’ αυτό ο κόσμος δεν αλλάζει.
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ικανοποιημένοι μ’ έναν κόσμο όπου σημασία έχουν οι διαφορές κι όχι οι
ομοιότητες και όπου οι διαφωνίες λύνονται με συγκρούσεις και πόλεμο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ικανοποιημένοι μ’ έναν κόσμο στον οποίο επιβιώνει ο ισχυρότερος, όπου το δίκαιο ανήκει στο δυνατό, όπου απαιτείται ο ανταγωνισμός και η νίκη θεωρείται ύψιστο καλό.
Αν ένα τέτοιο σύστημα τυχαίνει επίσης να παράγει “αποτυχημένους”, ε, τι να κάνουμε; Αρκεί να μην ανήκεις εσύ σ’ αυτούς.
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ικανοποιημένοι, έστω κι αν ένα τέτοιο μοντέλο παράγει ανθρώπους που συχνά σκοτώνονται όταν κριθούν “λάθος”, λιμοκτονούν και καταντούν άστεγοι όταν είναι “αποτυχημένοι”, καταπιέζονται και γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης όταν δεν είναι “δυνατοί”.
Οι περισσότεροι άνθρωποι ορίζουν ως “λάθος” οτιδήποτε διαφέρει από τους ίδιους και τα πιστεύω τους. Οι θρησκευτικές διαφορές, ιδιαίτερα, δε γίνονται ανεκτές, αλλά ούτε και πολλές κοινωνικές, οικονομικές ή πολιτιστικές διαφορές.
Η ανώτερη τάξη εκμεταλλεύεται την κατώτερη και συγχαίρει τον εαυτό της, διακηρύσσοντας πόσο καλύτερα ζουν τώρα τα θύματα της απ’ ό,τι πριν την εκμετάλλευση τους. Με αυτήν τη θεώρηση, εκείνοι που ανήκουν στην ανώτερη τάξη μπορούν ν’ αγνοούν το ζήτημα του πώς θα έπρεπε ν’ αντιμετωπίζονται όλοι οι άνθρωποι, αν ήθελαν να είναι πραγματικά δίκαιοι, αντί να κάνουν απλώς μια φριχτή κατάσταση λίγο καλύτερη και ταυτόχρονα να ωφελούνται απροκάλυπτα από τη διαδικασία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι γελούν όταν κάποιος προτείνει οποιοδήποτε είδος συστήματος εκτός από το ήδη υπάρχον, λέγοντας ότι συμπεριφορές όπως ο ανταγωνισμός, ο φόνος του αντιπάλου, και η άποψη ότι “ο νικητής παίρνει τα λάφυρα” είναι αυτά που κάνουν τον πολιτισμό τους μεγάλο! Οι περισσότεροι μάλιστα πιστεύουν πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος ύπαρξης, ότι
είναι στη φύση τον ανθρώπου να συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο και πως οποιοσδήποτε άλλος τρόπος δράσης θα σκότωνε το εσωτερικό πνεύμα που ωθεί τον άνθρωπο στην επιτυχία. (Κανείς δε ρωτάει, “να πετύχει τι;”).
Είναι ίσως δύσκολο να το καταλάβουν αυτό τα όντα εκείνα που είναι πραγματικά φωτισμένα, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη σας πιστεύουν σ’ αυτήν τη φιλοσοφία κι αυτός είναι ο λόγος που δε νοιάζονται για τις μάζες που υποφέρουν, για την καταπίεση των μειονοτήτων, για την οργή της κατώτερης τάξης ή για τις ανάγκες επιβίωσης οποιουδήποτε άλλου, πέρα από τους ίδιους και τα μέλη της οικογένειας τους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δε βλέπουν ότι καταστρέφουν τη Γη, τον ίδιο τον πλανήτη που τους δίνει τη ζωή, επειδή με τις πράξεις τους επιδιώκουν μόνο να βελτιώσουν την ποιότητα της δικής τους ζωής. Είναι εκπληκτικό το πόσο κοντόφθαλμοι είναι, ώστε^ να μην παρατηρούν ότι τα βραχυπρόθεσμα κέρδη μπορούν να προκαλέσουν μακροπρόθεσμες απώλειες και ότι συχνά τις προκαλούν και θα συνεχίσουν να τις προκαλούν.
Οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ότι απειλούνται από την ομαδική συνειδητότητα, από ιδέες όπως είναι το συλλογικό καλό, η συμπαντική θεώρηση, ή ένας Θεός που υπάρχει σε ενότητα με ολόκληρη τη δημιουργία, αντί να είναι χωρισμένος από αυτήν.
Αυτός ο φόβος για οτιδήποτε οδηγεί στην ενοποίηση, αυτή η εξύμνηση όλων εκείνων που μας χωρίζουν, προκαλούν διαίρεση, δυσαρμονία, διχόνοια. Κι όμως, δε φαίνεται να έχετε καν την ικανότητα, έστω και να μάθετε από την ίδια σας την εμπειρία κι έτσι συνεχίζετε τις ίδιες συμπεριφορές, με τα ίδια αποτελέσματα.
Η ανικανότητα να κατανοήσετε ότι τα βάσανα του άλλου είναι και δικά σας, επιτρέπει σ’ αυτά τα βάσανα να διαιωνίζονται.
Ο διαχωρισμός γεννάει αδιαφορία, ψεύτικη ανωτερότητα. Η ενότητα γεννάει συμπόνια, γνήσια ισότητα.
Αυτά που συμβαίνουν στον πλανήτη σας — που συμβαίνουν τακτικά εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια — είναι, όπως είπα, αντανάκλαση της συλλογικής συνει-δητότητας της “ομάδας σας”, ολόκληρης της ομάδας πάνω στον πλανήτη σας.
Αυτό το επίπεδο συνειδητότητας θα μπορούσε στην καλύτερη περίπτωση να περιγραφεί ως πρωτόγονο.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Συζήτηση με το Θεό” Βιβλίο 2
