Χρειάστηκε μόνο ένα δευτερόλεπτο για το νεαρό τότε φωτογράφο του Associated Prees(AP), Nick Ut, για να απεικονίσει σε μία ασπρόμαυρη φωτογραφία τη φρίκη του πολέμου στο Βιετνάμ. Ήταν 8 Ιουνίου του 1972 όταν η 9χρονη Kim Phuc έτρεχε στο δρόμο γυμνή μαζί με άλλα παιδιά, κλαίγοντας και ουρλιάζοντας «Είναι καυτό, είναι καυτό!», προσπαθώντας να αποφύγει τις βόμβες ναπάλμ που έριχναν οι Αμερικανοί στο χωριό της στο Βιετνάμ. Στις 12 Ιουνίου 2014, η 51χρονη Phuc θυμάται εκείνες τις στιγμές, που πάντα θα την ακολουθούν, ζει το σήμερα και αποδεικνύει μέσα από τις μαρτυρίες ότι θα είναι πάντα ένα θύμα δίχως όνομα.
Λίγοι γνωρίζουν την ιστορία ανάμεσα στη Phuc και τον Ut, ο οποίος έμελλε να γίνει ο σωτήρας και παράλληλα η κατάρα για το δρόμο που ήθελε να χαράξει το νεαρό κορίτσι της φωτογραφίας.
Advertisment
Όταν η μικρή έχασε τις αισθήσεις της ο νεαρός φωτογράφος την οδήγησε σε ένα μικρό νοσοκομείο. Το παιδί ήταν απίθανο να επιβιώσει. Δεν έχασε όμως την ελπίδα του και απαίτησε από τους γιατρούς να της παράσχουν τις πρώτες βοήθειες.
«Έκλαιγα όταν την είδα να τρέχει», δήλωσε ο Ut, του οποίου ο μεγαλύτερος αδελφός σκοτώθηκε σε αποστολή με το ΑΡ στο νότιο Δέλτα του Μεκόνγκ. «Αν δεν τη βοηθούσα , αν κάτι συνέβαινε και πέθαινε, νομίζω ότι θα αυτοκτονούσα».
Η Phuc για εκείνες τις μέρες πόνου
Το 30% του μικροσκοπικού σώματός της ήταν γεμάτο εγκαύματα τρίτου βαθμού με το πρόσωπό της ευτυχώς να έχει μείνει ανέπαφο. Με τον καιρό, το καμμένο της κορμί άρχισε να επουλώνει τις πληγές του.
Advertisment
«Κάθε πρωί στις 8 η ώρα, οι νοσοκόμες με έβαζαν στην “καυτή μπανιέρα” για να αποβάλλουν τη νεκρή μου επιδερμίδα», είπε. «Εγώ απλώς φώναζα και όταν δεν μπορούσα να το αντέξω άλλο, λιποθυμούσα».
Μετά από πολλαπλά μοσχεύματα δέρματος και χειρουργικές επεμβάσεις, επετράπη στην Phuc να φύγει από το νοσοκομείο, 13 ολόκληρους μήνες μετά την βομβιστική επίθεση. Είχε δει την φωτογραφία του Ut, η οποία μέχρι τότε είχε κερδίσει το βραβείο Πούλιτζερ, αλλά δε γνώριζε τη δύναμή αυτής. Το μόνο που ήθελε ήταν να γυρίσει στο σπίτι της και να γίνει ξανά παιδί.
Για μια στιγμή, η ζωή της άγγιξε κάπως το φυσιολογικό. Η φωτογραφία ήταν διάσημη, αλλά η Phuc σε μεγάλο βαθμό παρέμεινε άγνωστη εκτός από εκείνους που ζουσαν στο μικρό χωριό της κοντά στα σύνορα με την Καμπότζη. Ο Ut και μερικοί άλλοι δημοσιογράφοι την επισκέπτονταν μερικές φορές, αλλά αυτό σταμάτησε όταν οι Βόρειες κομμουνιστικές δυνάμεις πήραν τον έλεγχο του Νοτίου Βιετνάμ στις 30 Απριλίου 1975, βάζοντας τέλος στον πόλεμο.
Η ζωή υπό το νέο καθεστώς έγινε σκληρή. Η ιατρική περίθαλψη και τα παυσίπονα ήταν ακριβά και ήταν δύσκολο να βρεθούν για την έφηβη Phuc, η οποία υπέφερε ακόμα από έντονους πονοκεφάλους και πόνους.
Το παιδικό όνειρο της Phuc
Μετά από σκληρή δουλειά έγινε δεκτή στην ιατρική σχολή, για να ακολουθήσει το όνειρό της να γίνει γιατρός. Το όνειρο όμως χάθηκε όταν οι νέοι κομμουνιστές ηγέτες συνειδητοποίησαν την αξία της προπαγάνδας στη φωτογραφία του «κοριτσιού της ναπάλμ».
Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το κολέγιο και να επιστρέψει στο σπίτι της στην επαρχία, όπου έβγαινε κάθε λίγο για να συναντάει ξένους δημοσιογράφους. Οι επισκέψεις αυτές παρακολουθούνταν και ελέγχονταν, με τα λόγια της να καταγράφονται σα σενάριο. Εκείνη χαμογελούσε και έπαιζε το ρόλο της, αλλά η οργή μέσα της άρχιζε να την κυριεύει και να την καταβάλει. «Ήθελα να ξεφύγω από αυτή τη φωτογραφία», λέει η Phuc, «ευχόμουν να είχα πεθάνει μαζί με το ξάδερφό μου και τους στρατιώτες του Νότιου Βιετνάμ, έτσι ώστε να μην υποφέρω άλλο. Ήταν πολύ δύσκολο να κουβαλώ όλο αυτό το φορτίο μίσους, οργής και πικρίας» ,μαρτυρά.
Μια μέρα, κατά την επίσκεψη της σε μία βιβλιοθήκη η Phuc βρήκε μία Βίβλο. Για πρώτη φορά, άρχισε να πιστεύει ότι η ζωή της είχε ένα σχέδιο. Τότε ξαφνικά, και πάλι, η φωτογραφία που της είχε δώσει μία ανεπιθύμητη φήμη της έδωσε μία ευκαιρία.
Ταξίδεψε στη Δυτική Γερμανία το 1982 για ιατρική περίθαλψη με τη βοήθεια μιας ξένης δημοσιογράφου. Αργότερα, ο πρωθυπουργός του Βιετνάμ, αναφέρθηκε στην ιστορία της, με σκοπό να προβεί σε διευθετήσεις για να συνεχίσει τις σπουδές της στην Κούβα.
Ήταν επιτέλους ελεύθερη από τους επόπτες και τους δημοσιογράφους που την καταδίωκαν στο σπίτι της , αλλά η ζωή της δεν ήταν όπως των άλλων ανθρώπων. Ο Ut, τότε εργαζόταν στο AP στο Λος Άντζελες, ταξίδεψε για να την συναντήσει το 1989, αλλά δεν είχαν ποτέ μια στιγμή μόνοι. Δεν υπήρχε κανένας τρόπος για να γνωρίζει ότι εκείνη ήθελε απεγνωσμένα τη βοήθειά του και πάλι.
«Έβλεπα στο όνειρό μου ότι μια μέρα ο θείος Ut θα μπορούσε να με βοηθήσει να είμαι ελεύθερη», δήλωσε η Phuc, αναφερόμενη σ ‘αυτόν με μία στοργική Βιετναμέζικη φράση. «Αλλά ήμουν στην Κούβα. Ήμουν πολύ απογοητευμένη, γιατί δεν μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί του. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα».
Η Phuc έγινε 51 χρόνων
Κατά τη διάρκεια των σπουδών της η Phuc γνωρίζει έναν νεαρό άνδρα από το Βιετνάμ. Ποτέ δεν πίστευε ότι κάποιος θα την ήθελε, λόγω των άσχημων ουλών που σημάδευαν την πλάτη και το χέρι της. Ωστόσο, ο Bui Huy Toan φαίνεται να την αγαπά περισσότερο γι’ αυτά της τα «σημάδια».
Οι δύο τους αποφάσισαν να παντρευτούν το 1992 και πέρασαν το μήνα του μέλιτος στη Μόσχα. Στην πτήση της επιστροφής τους στην Κούβα, οι νεόνυμφοι αυτομόλησαν κατά τη διάρκεια στάσης ανεφοδιασμού στον Καναδά. Η Phuc ήταν ελεύθερη.
Επικοινώνησε με τον Ut, για να μοιραστεί μαζί του τα νέα. Εκείνος την ενθάρρυνε να κοινοποιήσει την ιστορία της. Η Phuc όμως είχε κουραστεί, δίνοντας συνεντεύξεις και ποζάροντας για φωτογραφίες.
«Έχω έναν σύζυγο και μια νέα ζωή και θέλώ να είναι κανονική, όπως όλων των άλλων», δήλωσε. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης βρήκαν τελικά την Phuc να ζει κοντά στο Τορόντο, αποφασίζοντας ότι έπρεπε εκείνη να αναλάβει τον έλεγχο της ιστορίας της. Ένα βιβλίο γράφτηκε το 1999 και ένα ντοκιμαντέρ βγήκε επιτέλους με τον τρόπο που η ίδια ήθελε να τα αφηγηθεί. Της ζητήθηκε να γίνει Πρέσβης Καλής Θελήσεως του ΟΗΕ για να βοηθήσει τα θύματα του πολέμου. Σήμερα έχουν ξανασμίξει με τον Ut, ο οποίος την αποκαλεί πλέον κόρη του.
Μετά από τέσσερις δεκαετίες, η Phuc, μητέρα δύο αγοριών, μπορεί σήμερα να βλέπει την εικόνα του εαυτού της να τρέχει γυμνή, κατανοώντας την ισχύ του μηνύματος αυτής της φωτογραφίας. Αυτή η εικόνα την έσωσε, τη δοκίμασε και στο τέλος την ελευθέρωσε.
Το «κορίτσι της ναπάλμ» αναφέρει: «Οι περισσότεροι άνθρωποι ξέρουν τη φωτογραφία μου, αλλά πολύ λίγοι γνωρίζουν για τη ζωή μου. Είμαι τόσο ευγνώμων που … μπορώ να δεχτώ την εικόνα ως ένα ισχυρό δώρο. Στη συνέχεια η επιλογή είναι δική μου. Τότε μπορώ να πορευτώ μαζί της για την ειρήνη».
