Από την εφηβική μου ηλικία θυμάμαι να έχω ημικρανίες. Είχαν αρχίσει ως απλοί πονοκέφαλοι από την ηλικία των 12 και κοντά στα 20 οι πονοκέφαλοι είχαν εξελιχθεί σε ανυπόφορες ημικρανίες. Η μητέρα μου, με είχε πάει για εξέταση σε κάθε πιθανή ειδικότητα ιατρού αλλά ποτέ δεν βρέθηκαν παθολογικά ευρήματα που να δικαιολογούν αυτές τις τόσο ισχυρές ημικρανίες.
Έτσι, η μοναδική λύση ήταν τα παυσίπονα και τα έμπλαστρα. Το κακό με αυτά όμως ήταν ότι με τον καιρό με έπιαναν ολοένα και λιγότερο με αποτέλεσμα να αναζητώ ολοένα και πιο ισχυρούς συνδυασμούς για να με ανακουφίσουν. Και εννοείται πως από κάποια στιγμή και πέρα δεν σταματούσαν φυσικά τον πόνο, απλά τον έκαναν πιο υποφερτό.
Advertisment
Το πρόβλημα όμως εντεινόταν διαρκώς. Από κει που με έπιανε η ημικρανία μια φορά στους δύο με τρεις μήνες άρχισαν να πυκνώνουν και σταδιακά, κοντά στα 40 μου έφτασα να έχω τουλάχιστον δύο κρίσεις την εβδομάδα και κάποιες φορές οι κρίσεις διαρκούσαν μέχρι και 48 ώρες.
Όπως καταλαβαίνετε, η ζωή μου είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόφορη. Ώσπου κάποια μέρα, μια πολύ καλή μου φίλη, μου έκανε δώρο ένα βιβλίο το οποίο ισχυριζόταν ότι πίσω από κάθε ασθένεια, από κάθε πόνο, υπάρχει μια ψυχολογική αιτία. Στην αρχή αυτή η θεωρία μου φάνηκε γελοία και μάλιστα θυμάμαι να λέω «κοίτα τι ανοησίες διαβάζει ο κόσμος». Έκλεισα το βιβλίο, αφού το ξεφύλλισα λίγο και το έβαλα στη βιβλιοθήκη μου.
Ώσπου ήρθε η επόμενη κρίση… Ο σύζυγός μου, ο οποίος αντμετώπιζε πάντα τις κρίσεις μου με πολύ υπομονή, μόλις με είδε να πιάνω το κεφάλι μου και να τρίβω τον αυχένα μου, μου ετοίμασε τα παυσίπονα και έκλεισε και τα πατζούρια του δωματίου μας για να πάω να ξαπλώσω. Ένιωθα ότι το παραμικρό φως μπορούσε να μου τρυπήσει το κεφάλι.
Advertisment
Προετοιμαζόμενη για την κρίση που θα ακολουθούσε, θυμήθηκα το βιβλίο που μου είχε δωρίσει η φίλη μου και συνειδητοποίησα ότι όταν το είχα ξεφυλλίσει δεν είχα διαβάσει τι έλεγε για τις ημικρανίες. Είχε λοιπόν την εξής φράση για τις ημικρανίες: «Δε θέλω να με καθοδηγούν. Αντιστέκομαι στη ροή της ζωής.» Και από κάτω έγραφε μια φράση επιβεβαίωσης ή θεραπείας ας πούμε, που έγραφε το εξής «Αφήνομαι στη ροή της ζωής και επιτρέπω στη ζωή να μου παρέχει όλα όσα χρειάζομαι με άνεση και ευκολία. Η ζωή μου ανήκει.»
Κι ενώ η πρώτη πρόταση δεν μου έλεγε τίποτα, όταν διάβασα τη δεύτερη πρόταση ήταν σαν κάτι να αφυπνίστηκε μέσα μου. Ένιωσα μια βαθιά ανακούφιση και μόνο που την πρόφερα. Έκλεισα το βιβλίο, πήγα στο σκοτεινό μου δωμάτιο και ξάπλωσα έχοντας αυτή την πρόταση στο μυαλό μου. Για κάποιον περίεργο λόγο συνέχιζα να νιώθω ανακούφιση κάθε φορά που την έλεγα – τόση – που μόλις την τελείωνα την έλεγα ξανά από την αρχή, σαν εκείνες τις κασέτες που κολλούσαν και επαναλάμβαναν εσαεί το ίδιο.
Θυμάμαι ότι επαναλάμβανα τη φράση ώσπου βυθίστηκα και χάθηκα. Ήταν ίσως ο πιο ξεκούραστος και αναζωογονητικός ύπνος που είχα βιώσει ποτέ.
Ξύπνησα μετά από τρεις ώρες και τη στιγμή που θυμάμαι να επανέρχομαι στην πραγματικότητα ακούω και πάλι τη φράση «Αφήνομαι στη ροή της ζωής και επιτρέπω στη ζωή να μου παρέχει όλα όσα χρειάζομαι με άνεση και ευκολία. Η ζωή μου ανήκει.». Ήταν λες και ένα κομμάτι του μυαλού μου δεν είχε σταματήσει να επαναλαμβάνει τη φράση αυτή ακόμα κι όταν κοιμόμουν.
Και τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι για πρώτη φορά, μια διαφαινόμενη κρίση υποχώρησε πριν καν αρχίσει. Πλημμύρισα χαρά και ενθουσιασμό. Θυμάμαι ότι έκανα σαν παιδί που χοροπηδούσε από τη χαρά του. Ήταν η πρώτη φορά που είχα νικήσει… Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα ότι είχα ένα όπλο στα χέρια μου για να πολεμήσω αυτήν την ανυπόφορη κατάσταση. Για την ακρίβεια, ένιωσα παντοδύναμη για λίγες μέρες.
Ώσπου η ημικρανία ξαναχτύπησε… Τη δεύτερη φορά, μόλις άρχισαν τα πρώτα σημάδια του πόνου κλείστηκα στο δωμάτιό μου χωρίς να πάρω καν παυσίπονα και άρχισα να επαναλαμβάνω τη μαγική μου πρόταση ««Αφήνομαι στη ροή της ζωής και επιτρέπω στη ζωή να μου παρέχει όλα όσα χρειάζομαι με άνεση και ευκολία. Η ζωή μου ανήκει.». Παρατήρησα όμως ότι τώρα δεν ένιωθα πια τόση ανακούφιση όσο την πρώτη φορά. Παρόλα αυτά συνέχισα να την επαναλαμβάνω ξανά και ξανά. Μόνο που αυτή τη φορά ο πόνος αυξήθηκε και πέρασα μια κανονικότατη 48ωρη κρίση ημικρανίας. Όταν διαπίστωσα ότι ο πόνος αυξανόταν σταμάτησα να επαναλαμβάνω την πρόταση και αφέθηκα ηττημένη στην ημικρανία μου.
Μετά το πέρας της κρίσης θυμάμαι ότι ένιωσα ακόμα πιο άσχημα από τις προηγούμενες φορές διότι νόμιζα ότι μπορούσα να τη νικήσω και δεν τα κατάφερα. Η ελπίδα μου έσβησε και πίστεψα ότι γύρισα ξανά στην προηγούμενη μου κατάσταση, όπου απλά θα υπομένω τον πόνο. Όμως δεν συνέβη έτσι. Ακόμα κι αυτή η μία φορά που είχα νικήσει την ημικρανία μου έδωσε δύναμη να ψάξω παραπάνω.
Άρχισα συνεδρίες ψυχοθεραπείας και παράλληλα μπήκα σε ομάδες αυτογνωσίας προσπαθώντας να βρω απαντήσεις. Και η αλήθεια είναι ότι βρήκα πολλές απαντήσεις. Συνειδητοποίησα για παράδειγμα ότι οι ημικρανίες μου άρχιζαν κάθε φορά που ένιωθα ότι με πίεζαν ή πίεζα εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Και ξέρετε ποιο είναι το πιο σπουδαίο πράγμα που ανακάλυψα; Ότι αυτή η αίσθηση της πίεσης είχε αρχίσει από πολύ μικρή ηλικία. Και όσο αυξάνονταν οι υποχρεώσεις – σχολείο, εργασία, οικογένεια – τόσο περισσότερο αυξανόταν η πίεση και τόσο πιο συχνές και ισχυρές γίνονταν οι ημικρανίες μου.
Τελικά, άρχισα να επαναπροσδιορίζω τη ζωή μου, τις σχέσεις μου και τις υποχρεώσεις μου. Και μπορώ να πω ότι δεν μου ήταν καθόλου εύκολο. Αλλά σιγά – σιγά, μέρα με τη μέρα προσπαθούσα να βελτιώσω τα πράγματα και να κάνω τη ζωή μου έτσι όπως πραγματικά την ήθελα να είναι. Σταδιακά οι κρίσεις ημικρανίας άρχισαν να αραιώνουν και σήμερα έχουν περάσει πάνω από 2 χρόνια χωρίς καμία σοβαρή κρίση.
Συμφιλιώθηκα με τον πόνο μου και αντί να τον θεωρώ έναν εχθρό που πρέπει να νικήσω, τον βλέπω περισσότερο σαν ένα φίλο που όταν εμφανίζεται μου ψιθυρίζει «Ψιτ – άφησες να πιέζεσαι υπερβολικά πάλι» και αμέσως προσπαθώ να διερευνήσω πού πιέζομαι και να βελτιώσω την κατάσταση. Και σιγά – σιγά κάνω τη ζωή μου καλύτερη, πιο ποιοτική, πιο αυθεντική.
Γι αυτό κι εσείς φίλοι μου, που διαβάζετε αυτό το κείμενο, εάν υποφέρετε από κάποιο πρόβλημα, παρακαλώ πολύ αναζητήστε μήπως υπάρχουν βαθύτερες αιτίες μέσα στον τρόπο ζωής ή σκέψης σας, που σας κάνουν να πονάτε είτε φυσικά είτε συναισθηματικά.
Με εκτίμηση,
Αντιγόνη Κ.
Έχετε μια εμπειρία που μπορεί να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο; Μοιραστείτε την!
