Ο Ιππότης και το Άλογο
Όλες οι παραδόσεις της ανθρωπότητας, οι θρησκείες της, οι μεγάλοι σοφοί, ακόμη και η διαίσθηση της πλειοψηφίας των ανθρώπων, συμφωνούν πως ο άνθρωπος είναι ένα Ον αθάνατο που έχει νού, ψυχισμό, ζωτικότητα και βιολογική ύπαρξη. Το αθάνατο μέρος του ανθρώπου το ονομάζουν “Ανώτερο Εγώ” για να το ξεχωρίζουν από το θνητό μέρος που αποτελεί ο νους, ο ψυχισμός, η βιοενέργεια και το φυσικό σώμα. Έτσι, το θνητό μέρος αποτελεί μια τετράδα φορέων, τα λεγόμενα τέσσερα σώματα του “κατώτερου εγώ”. Παραλληλίζουν τότε το “Ανώτερο Εγώ” σαν τον Ιππότη ενώ το “κατώτερο εγώ” αποτελεί το άλογό του. Έτσι, όλη η ζωή αποκτά τη σημασία του Ιππότη που με το υπέροχο δαμασμένο άλογό του ρίχνεται σε δοκιμασίες και περιπέτειες, στο όνομα του Θεού, της Δικαιοσύνης και της Ομορφιάς ή στο όνομα του Βασιλιά του ή της Ντάμας του…
Ερευνώντας τον Άνθρωπο
Οι γιατροί που μελετούν το βιολογικό μας σώμα έχουν μετρήσει τους κύκλους των κυττάρων του και ξέρουν όλα μας τα κύτταρα, εκτός από τα νευρικά, τα οποία αλλάζουν κάθε επτά περίπου χρόνια. Επίσης ξέρουν ότι το πάγκρεας αλλάζει τα κύτταρά του σχεδόν κάθε εικοσιτετράωρο, ενώ τα εγκεφαλικά κύταρα γεννιούνται μέχρι τα δύο μας χρόνια και δεν αντικαθίστανται ποτέ από άλλα.
Advertisment
Οι ψυχολόγοι που μελετούν τον ψυχισμό και τον νου του ανθρώπου μας αποκαλύπτουν ότι ο άνθρωπος μεγαλώνει μέσα από κύκλους και φάσεις της ψυχονοητικής του δομής σε αλληλεπίδραση με τη σωματική του. Έχουν μάλιστα καθορίσει τις λεγόμενες “ηλικίες” και στάδια της ανθρώπινης ζωής με ρυθμούς επταετείς, δεκαετείς, κ.α.
Ακόμη σοφότεροι άνθρωποι, όπως ο Πλάτωνας ή οι εσωτερικές παραδόσεις των πολιτισμών, μας μιλούν για τις εσωτερικές ηλικίες του ανθρώπου που καθορίζονται από τον αριθμό επτά κι από τους συστατικούς αριθμούς του: τέσσερα και τρία. Το τέσσερα συμβολίζει τότε την τετράδα ή “κατώτερο εγώ” ενώ το “τρία” αποτελεί το σύμβολο του “Ανώτερου Εγώ” ή Αθάνατης Ψυχής.
Καθώς οι γιατροί και ψυχολόγοι γίνονται σοφότεροι, πολλές εσωτερικές παραδόσεις αποκαλύπτονται στην ανθρωπότητα. Αυτό μας δίνει τη μοναδική ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και να ζήσουμε πιο συνειδητά και αρμονικά με τη φύση.
Advertisment
Μια τέτοια ευκαιρία αποτελούν αυτά που εκθέτουμε στη συνέχεια. Αφορούν τις εσωτερικές ηλικίες του ανθρώπου. Αυτές υπακούουν στον αριθμό, αλλά και στον ρυθμό, ακολουθώντας έναν ανώτερο σκοπό και μια μεγαλύτεη δικαιοσύνη. Η αλληλοσυμπλήρωσή τους τις μετατρέπει σε εξαιρετικό εργαλείο αυτογνωσίας, άρα και ευτυχίας.
Ξεκινάμε με τις εξωτερικές ψυχολογικές γνώσεις
Μια ολόκληρη ζωή:
Οι περισσότερες επιστημονικές έρευνες φανερώνουν πως η ανάπτυξη του ανθρώπου γίνεται μέσα από κύκλους τριών φάσεων, σαν να επαναλαμβάνουν ολόκληρη τη ζωή και τις φάσεις της: Γέννηση – ανάπτυξη, ωριμότητα – δημιουργικότητα, φθορά – θάνατος.
Οι κύκλοι αυτοί υπακούουν στον αριθμό επτά, άλλοτε “συμπιεσμένο” καί άλλοτε “επαυξημένο” κατά ένα, δύο ή – πολύ σπάνια – τρία χρόνια.
Έτσι κάθε άνθρωπος μεγαλώνει κατά “επταετίες”. Η πρώτη επταετία αποτελεί την βρεφική και νηπιακή του ηλικία, η δεύτερη την παιδική, στην τρίτη επταετία εμφανίζεται η πολυφημισμένη και πολυερευνημένη εφηβεία, η τέταρτη αποτελεί την νεότητα. Έτσι φθάνουμε στα πρώτα 4 Χ 7 = 28 χρόνια. Ο άνθρωπος είναι πια ώριμος και ολοκληρωμένος.
Ακολουθούν 3 επταετίες δημιουργικότητας αλλά και σταθερότητας. Φθάνουμε στην ηλικία των 7 Χ 7 = 49 χρόνων.
Κατόπιν ξεκινάει ένας κατήφορος για το φυσικό μας σώμα. Στην ηλικία των 10 Χ 7 = 70 χρόνων, θεωρείται ότι ο άνθρωπος έζησε μια ολόκληρη ζωή. Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του μοιάζουν με αυτά της δέκατης επταετίας, όσα κι αν του υπολείπονται μέχρι το θάνατό του.
Ένας ολόκληρος επταετής κύκλος:
Τα δύο πρώτα χρόνια του κύκλου αποτελούν μια μεταβατική κατάσταση όπου όλα είναι καινούργια και όλα είναι σημαντικά. Η εικόνα που είχε για τον κόσμο έχει γκρεμιστεί χωρίς να έχει αντικατασταθεί ακόμη. Το άγχος μεγαλώνει μαζί με τη βιασύνη. Τα λάθη είναι πολλά, όπως και τα ατυχήματα. Του ζητούνται νέες νίκες και κατακτήσεις. Νοιώθει να εξετάζεται σε ύλες που ήξερε, αλλά οι παλιές απαντήσεις δεν ισχύουν πιά. Οι απαιτήσεις έχουν αυξηθεί. Οι δοκιμασίες είναι πολλές και συνεχόμενες. Τα παλιά του μέσα και εργαλεία δεν αρκούν, πολλά έχουν ήδη αχρηστευθεί, άλλα δεν έχουν ακόμη σχηματισθεί…
Συνεχίζεται μια φάση με τρία έως τέσσερα χρόνια ανάπτυξης, κατάκτησης και αφομοίωσης. Κάθε νίκη τον θρέφει και κάθε κατάκτηση τον ζωογονεί. Οι ευθύνες δεν τον φοβίζουν, αλλά τον καταξιώνουν. Αποδέχεται τον περίγυρό του και τον επηρεάζει με επιτυχία. Γίνεται δημιουργικός, αποφασιστικός και συγκεκριμένος. Η κοσμοθεωρία του γίνεται συμπαγής και η κοινωνικότητά του αυξάνεται. Η ποιότητα αντικαθιστά την ποσότητα σε πολλές επιδιώξεις του. Σ’ αυτή τη φάση ο άνθρωπος είναι κατασταλαγμένος. Και επιβεβαιωμένος. Έχει καταφέρει να βρει την ταυτότητά του.
Στο τέλος όμως του κύκλου μια ασυνείδητη ανασφάλεια τον αναστατώνει. Νοιώθει ότι θα ζήσει άλλες καταστάσεις που θα αμφισβητήσουν και θα ανατρέψουν τις προηγούμενες. Αρχίζει να πεισμώνει και να αμύνεται. Το άτομο τείνει να περιχαρακωθεί και ο εγωισμός του αυξάνεται. Όμως ο θάνατος και αυτού του κύκλου είναι αναπόφευκτος. Η ζωή θα τον σπρώξει στον επόμενο, είτε το θέλει είτε όχι.
Αν έζησε ολοκληρωμένα κάθε φάση του κύκλου και αν δεχθεί αδιαμαρτύρητα τις νέες καταστάσεις, τότε ο άνθρωπος προχωρά σε νέο κύκλο της ζωής του. Θα δεί τη ζωή με νέα μάτια και θα ανακαλύψει πως έχει ακόμη να μάθει πολλά. Μια ανανεωμένη ενέργεια θα αναβλύζει μέσα του κι κόσμος γύρω του θα έχει πάλι νόημα, ενδιαφέρον και πρόκληση.
Από τη μια επταετία στην άλλη (δεν είναι πάντα το ίδιο):
Οι δυσκολότερες στιγμές της ζωής μας είναι αναμφίβολα η γέννηση και ο θάνατος. Ο άνθρωπος συνήθως τις αντιμετωπίζει με το κλάμα, τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει το στοργικό σταθερό χέρι της φύσης: Όλοι γεννιόμαστε και όλοι πεθαίνουμε. Οι άνθρωποι, τα ζώα, τα φυτά, οι πλανήτες, οι ήλιοι και τα άστρα. Όλα!
Φαίνεται λοιπόν πως η φύση έχει αναλάβει να μας περάσει από κάποιες επταετίες σε άλλες με διαφορετικό πόνο και ρίσκο, σαν να περνάει ο δρόμος μας από στροφές πιο δύσκολες. Ακόμα, πολλές φορές ο δρόμος μοιάζει σαν να βγαίνουμε από δασικό χωματόδρομο σε φωτισμένη λεωφόρο.
Έτσι περνάμε την πρώτη επταετία γνωρίζοντας τον κόσμο με τις αισθήσεις μας. Ο άνθρωπος, κάτω από συνεχή προστασία και βοήθεια, μεγαλώνει ταχύτατα, αναπτύσσει τις αισθήσεις του και μαθαίνει το περιβάλλον του. Όλα θέλει να τα ακουμπά, να τα γεύεται, να τα βλέπει και να τα ακούει. Τα ζώα είναι οι πιο άμεσοι φίλοι του και η φύση αποτελεί τη μεγάλη δασκάλα του. Οι γονείς αναλαμβάνουν να θρέφουν το σώμα του και οι παπούδες να το διδάξουν: Η “κοσμοθεωρία” του αποτελείται από παραμύθια. Όλα γύρω του είναι παραμύθι, και αλίμονο αν δεν είναι (όπως σήμερα, που οι παππούδες δεν λένε παραμύθια και η τηλεόραση δείχνει τόσο ωμή την πραγματικότητα).
Κοντά στα 5 χρόνια του, ένα δυνατό πείσμα αρχίζει να τον χαρακτηρίζει και να ενισχύει τον εγωκεντρισμό του. Ο πρώτος επταετής κύκλος πλησιάζει στο τέλος του. Ήδη για τα παιδιά της πόλης, που λείπει η φύση και η τηλεόραση περισσεύει αυτό γίνεται πολύ νωρίτερα. Οι γονείς καμαρώνουν που το παιδί τους είναι πιο έξυπνο ενώ στην πραγματικότητα αυτό έχει “γεράσει” γρηγορότερα.
Ο δεύτερος κύκλος κυριαρχείται από το παιχνίδι. Όλα είναι παιχνίδι. Έτσι το σώμα του αναπτύσσεται με υγεία και δύναμη, ο χαρακτήρας του πλάθεται από την περιπέτεια και την εξερεύνηση. Το παιδί τώρα χρειάζεται ζωτικό χώρο. Όμως στην πόλη στριμώχνεται, παίζει ηλεκτρονικά και παρακολουθεί άλλους να παίζουν στην οθόνη. Δεν πληγώνονται τα γόνατά του ούτε ρίχνει πέτρες σε άλλους ούτε κουράζεται στο περπάτημα. Πολύ γρήγορα θα φθάσει η αρχή της τρίτης επταετίας του.
Από 10 ως 12 χρονών τα παιδιά της πόλης παρουσιάζουν τα χαρακτηριστικά της εφηβείας που σε ένα φυσικότερο περιβάλλον γίνεται στην ηλικία των 14 χρόνων (2 Χ 7). Το συναίσθημα ξυπνά, μαζί και η αφηρημένη σκέψη. Το σώμα αλλάζει ραγδαία σε μέγεθος αλλά και δύναμη. Η σεξουλικότητα έχει πια ενεργοποιηθεί και αποτυπώνεται ορμητικά στο σώμα του. Εδώ ο λεγόμενος πλέον έφηβος, δεν κτυπάει τόσο στο σώμα όσο πληγώνεται ο ψυχισμός του. Η κουλτούρα του περιβάλλοντος τού δίνει την κοσμοθεωρία του και οι καταστάσεις που βιώνει χαρακτηρίζονται από το συναίσθημα. Ο φόβος και οι αντιφάσεις πλημμυρίζουν τη ζωή του.
Αναπτύσσεται ο πρώτος δυνατός εγωισμός και πραγματικός εγωκεντρισμός. Οι σχέσεις με τους γονείς είναι έντονες, τόσο στη σύγκρουση όσο και στη συνεργασία. Η ηλικία αυτή παρουσιάζει πολλές ακόμη δυσκολίες. Το παροδικό και περιστασιακό μπερδεύεται με το μόνιμο και σταθερό. Το υποκειμενικό με το αντικειμενικό είναι το ίδιο για έναν έφηβο. Ούτε ξεχωρίζει το ατομικό από το καθολικό, πιστεύοντας κάθε φορά ότι είναι ξεχωριστός και μοναδικός στον κόσμο.
Τα τελευταία δυο χρόνια αυτής της φάσης είναι ακόμη πιο επώδυνα, εφόσον ο νους, ο οποίος θα κυριαρχήσει στην τέταρτη επταετία, έρχεται να σκιάσει τα συναισθήματα. Στη λεγόμενη “μετεφηβική” ηλικία σημειώνονται οι περισσότερες αυτοκτονίες, τρέλλες, εγκληματικές ή απλά χαζές πράξεις του ανθρώπου. Στα δικαστήρια το μετεφηβικό της ηλικίας αποτελεί στοιχείο που μειώνει στο μισό κάθε ποινή.
Φθάνουμε έτσι στην 4η επταετία, όπου το “μυαλό πήζει”, όπου οι έφηβοι μπορούν να γίνουν μέλη της κοινωνίας τους. Η στρατιωτική θητεία συνδυάζεται με αυτό το πέρασμα, όπως και οι αντίστοιχες φυλετικές μυήσεις στις παραδοσιακές κοινωνίες. Ο άνθρωπος μπαίνει στη λατρεμένη εποχή της νεότητας. Σιγά, αλλά σταθερά, διαμορφώνει σταθερότερες αρχές και αξίες, μαθαίνει να είναι πρακτικότερος και πιο δυνατός. Σταδιακά διαμορφώνει την ταυτότητά του και περνάει στον κόσμο των ώριμων…
Η επόμενη μεγάλη “φουρτούνα” έρχεται στο τέλος της 7ης επταετίας. Εδώ ο άνθρωπος αρχίζει να βιώνει τη φθορά του σώματος και της φυσικής του δύναμης. Η αδυναμία κατακλύζει τον άνδρα και η γυναίκα ξέρει ότι δεν μπορεί πια να κάνει παιδιά. Ο μεγάλος κύκλος της ζωής αρχίζει να κατεβαίνει. Όμως η εμπειρία είναι εξαιρετικά μεγάλη. Ο γέρος γίνεται συνώνυμο τού «σοφός». Αν ο άνθρωπος προσανατολιστεί στην εμπειρία του, θα γίνει εξαιρετικά χρήσιμος για την κοινωνία και τον εαυτό του. Αν προσανατολιστεί στο σώμα που φθείρεται, θα αποτελεί τροχοπέδη των νεότερων και καταστροφέα του εαυτού του.
Στο τέλος της 10ης επταετίας ο θάνατος αποτελεί την πιο κοντινή ιδέα. Αν όμως συνδυαστεί με την εμπειρία, μετατρέπεται σε αληθινή σοφία. Η ανδρεία είναι πια απαραίτητη όσο ποτέ. Το μεγάλο ταξίδι μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή για να σφραγίσει τον κύκλο αυτόν που λέμε ζωή, ανοίγοντας, όπως είναι φυσικό, έναν νέο κύκλο που τον λέμε “στην άλλη ζωή”. Και που, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, τους περισσότερους σοφούς και ακόμη σύμφωνα με όλους τους αρχαίους πολιτισμούς, αυτή η “άλλη ζωή” θα κλείσει ανοίγοντας έναν νέο κύκλο: μιας νέας ζωής..
Οι επταετίες της Εσωτερικής παράδοσης
Η Εσωτερική παράδοση μας λέει για το Ανώτερο Εγώ που εκφράζεται κάθε φορά σε μια Τετράδα σωμάτων (νου, ψυχισμού, βιοενέργειας και φυσικού σώματος). Ανάλογα με τις προηγούμενες δράσεις του (=Κάρμα) και ανάλογα με το Σκοπό και το Δρόμο του (=Δάρμα), η κάθε του ενσάρκωση, δηλαδή κάθε ζωή του από την κούνια ως το φυσικό θάνατο, έχει δύο κύριους στόχους: 1: Να αναπτύξει κάθε σώμα του όσο καλύτερα γίνεται και 2: Να ενοποιήσει και να εναρμονίσει τα 4 σώματά του και να τα θέσει στην υπηρεσία του Ανώτερου Εγώ, που σημαίνει να πραγματώσει το Σκοπό για τον οποίο γεννήθηκε.
Έτσι στις 4 πρώτες επταετίες πρώτο μέλημα είναι η ανάπτυξή του, ενώ κατόπιν ο Σκοπός και το Έργο του (ή αλλιώς η Πνευματικότητά του) κατευθύνουν, δικαιολογούν και δίνουν νόημα στις δράσεις του.
Αφού τονίσουμε ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικό του ξεχωριστό Κάρμα και αφού αποδεχθούμε ότι πάντα υπάρχουν μυστηριώδεις παράγοντες “χ” που σπρώχνουν τον άνθρωπο στη μια ή την άλλη επιλογή, μπορούμε να κάνουμε τις παρακάτω γενικεύσεις που αφορούν τις ανθρώπινες επταετίες:
Μέχρι 7 χρονών:
Ξεκινά μια αργή κάθοδος των πνευματικών, νοητικών και ψυχολογικών γενικά Αρχών. Ήδη αυτό έχει αρχίσει από τον 4ο μήνα του εμβρύου. Υπάρχει ένας “Φύλακας Άγγελος”, που ενισχύει την είσοδο της Ψυχής στην ενσάρκωση και “απαλύνει” τις συγκρούσεις με τον κόσμο που πρόκειται να ζήσει. Γονείς, οικογένεια και εκπαιδευτές διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο. Το νήπιο, εκτός εξαιρέσεων, είναι ένα ον εύπλαστο, που αντιδρά στα ερεθίσματα της τιμωρίας και της ανταμοιβής. Χρειάζεται κύρος και συνεχής έλεγχος, που θα του επιτρέψουν μια λειτουργική μαθητεία. Αν γεννηθεί σε χριστιανική οικογένεια θα γίνει χριστιανός, αν γεννηθεί σε ιουδαϊκή, θα γίνει ιουδαίος κ.λ.π. Η επαφή του με το κοινωνικό σύνολο είναι ένα “εμβόλιο”, που θα του επιτρέψει να επιζήσει ενάντια στις μελλοντικές αντιξοότητες. Χρειάζεται τρυφερότητα, που δεν είναι αδυναμία ούτε χαϊδολόγημα.
Μέχρι 14 ετών:
Έχοντας ζήσει τη νηπιακή ηλικία, μπαίνει σε μια μεταβατική φάση, στην οποία ο Φύλακας Αγγελος αποσύρεται και διαμέσου της φαντασίας το ανθρώπινο ον μπαίνει στον κόσμο των ενηλίκων, το οποίο ούτε αποδέχεται ούτε απορρίπτει εντελώς. Δοκιμάζει. Χρειάζεται να αφεθεί με ελεγχόμενο τρόπο να βεβαιωθεί και να προβληματιστεί. Το ίδιο το Εγώ αρχίζει να εκδηλώνεται και δημιουργεί εικόνες φαινομενικά επαναστατικές.
Μέχρι 21 ετών:
Όταν περάσει η προηγούμενη φάση, το Εγώ εκδηλώνεται πιο δυνατά και σκιαγραφεί την προσωπικότητα και τις συγκεκριμένες δυνατότητες. Μπαίνει στην ανώριμη πληρότητα. Οι σεξουαλικοί ρόλοι επιβεβαιώνονται.
Μέχρι 28 ετών:
Το Εγώ έχει εκδηλωθεί και ο δρόμος όλης της ενσάρκωσης γίνεται εμφανής. Όλα παίρνουν συγκεκριμένη μορφή και υπάρχει τάση να επιβάλλεται η ίδια του η φύση σε όλους τους τομείς.
Μέχρι 35 ετών:
Φθάνει κανείς σε όλες τις συγκεκριμένες μορφές και η πνευματικότητα νικάει ή αποτυγχάνει. Δε θα υπάρξουν αλλαγές στο σχετικό “φόντο”. Περπατάει κανείς σε μονοπάτια που έχει ήδη διαλέξει. Εκείνο που μπορεί να μεταβάλλεται τώρα πια είναι η ταχύτητα, εκτός από μικρές μετατοπίσεις της εστίασης των ενδιαφερόντων και των κέντρων ευρηματικότητας. Έστω και εάν δεν φαίνεται, η δυνατότητα αλλαγών έχει μείνει πίσω και το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να επιβεβαιωθούν ή να εξασθενίσουν τα στοιχεία της προσωπικότητας, όσο το επιτρέπει η δύναμη του Εγώ. Βρίσκεται κανείς στη μέση της ελπίδας ζωής, στην κορυφή του βουνού αυτής της ζωής, στην κορυφή που αρχίζουν να διακρίνονται πιο καθαρά τοπία και δυνάμεις, γεγονός που προκαλεί δράση και περιέργεια. Τα στοιχεία που ήδη υπάρχουν συνδυάζονται και ξανασυνδυάζονται σε μια “δεύτερη νεότητα”.
Μέχρι 42 ετών:
Τα αποτελέσματα που ονομάζουμε “δεύτερη νεότητα” γίνονται αντιληπτά και λειτουργικά. Είναι απαραίτητα τα κέρδη, οι κατακτήσεις και τα αποκτήματα. Στο τέλος του κύκλου αρχίζει να χαμηλώνει το “βιολογικό βουνό” και εμφανίζονται συγκρούσεις μεταξύ του Εγώ, (της Αθάνατης Ψυχής) και της Τετράδας. Εδώ ξεχωρίζουν οι γενναίοι από τους δειλούς. Η πρόκληση της ζωής εξετάζεται και επανεξετάζεται.
Μέχρι 49 ετών:
Ένα συναίσθημα που παρέμεινε σχεδόν σε λανθάνουσα κατάσταση εκδηλώνεται: η μάχη για να διαμορφώσει κανείς τα πράγματα, τα οποία θα είναι ανάλογα με τη φύση του καθενός και το βαθμό της πνευματικότητας ή υλιστικότητάς του. Η προσωπική εμπειρία έχει φιλτραριστεί και επηρεάζει ισχυρά τις πράξεις, τα συναισθήματα και τις ιδέες. Το σώμα, από τη μεριά του, παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά της χαμένης νιότης. Αυτό δεν γίνεται πάντα αποδεκτό και κάνει αυτή την ηλικία να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για τη φυσιολογική ισορροπία.
Μέχρι 56 ετών:
Αρχίζει μια διπλή φυσιολογική φυγή, προς τα πίσω και προς τα εμπρός. Επανέρχονται στη μνήμη “οι καλοί καιροί” και προβάλλεται κανείς με δύναμη στο μέλλον. Το παρόν αποδεικνύεται εφήμερο κι ανίσχυρο. Χρειάζεται να σταθεροποιηθεί, για να κρατηθεί δυνατά από κάτι. Οι θέσεις γίνονται ριζικές και ώριμες. Εάν κανείς έχει πάρει τον πνευματικό δρόμο, μπαίνει σε μια περίοδο πολύ παραγωγική, εάν όχι, θα είναι μια εποχή ψεύτικων νέων δημιουργιών.
Μέχρι 63 ετών:
Το λυκόφως της ζωής γίνεται φανερό σε όλους. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πρόκειται να εγκαταλειφθούν “τα κεκτημμένα”, που παρέχουν ιδιωτική και συλλογική ασφάλεια. Εξαρτάται από την καλλιέργεια του χαρακτήρα και την πνευματικότητα ο βαθμός στον οποίο η “ριζικότητα” των «πιστεύω» πλάθεται σε έργα αληθινά χρήσιμα. Η συμβίωση αποβαίνει κάθε φορά και πιο δύσκολη και ταυτόχρονα απορρίπτεται ή επιζητείται, καμμία φορά με τρόπο τραυματικό.
Μέχρι 70 ετών:
Ανάλογα με το πόσο έχουν χρησιμοποιηθεί μερικές πνευματικές αρχές, αποσύρονται ή επιβεβαιώνονται. Είναι η τελική φάση, η καρφίτσα, που μπορεί να είναι χρυσή ή σιδερένια. Το σώμα χειροτερεύει, πράγμα που βάζει σε δοκιμασία τη μετριοπάθεια. Η ιδέα του θανάτου, στους διάφορους τρόπους αντιμετώπισής του, γίνεται μόνιμη. Για μερικούς αυτή η ηλικία είναι το τελευταίο κίνητρο και για άλλους η πόρτα της απελπισίας, της εγκατάλειψης, της επανάστασης (αυτή τη φορά αυθεντικής), πράγμα που μπορεί να προκαλέσει μια αντιμετώπιση του εαυτού και μια εσωστρέφεια φυσική, νοητική ή πνευματική.
Εάν κάποιος υπερβεί αυτή την ηλικία, τότε κάθε προγνωστικό είναι παρακινδυνευμένο, εφόσον οι ηλικιωμένοι μπορεί να μετατραπούν σε συμπαγείς βράχους, αποτελώντας υπέροχα παραδείγματα, ή σε επίμονους αρχηγούς για όλους και για όλα.
Γενικά, βιώνει κανείς την εμπειρία μιας μεγάλης μοναξιάς, χρυσής ή θολής. Οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν τους νεώτερους και διαπληκτίζονται μαζί τους, ζηλεύοντας κατά κάποιο τρόπο τη νεότητά τους. Τώρα, όλα θα εξαρτηθούν από τη ζωή που άφησε κανείς πίσω του. Νόμοι της φύσης, απολυταρχικοί και δογματικοί, τους κάνουν να μαζέψουν βιαστικά αυτό που έσπειραν με τρόπο αναπόφευκτο.
Αν το τέλος επέρχεται λόγω μιας αρρώστιας ιδιαίτερα παρατεταμένης, συνήθως εμφανίζονται ξανά χαρακτηριστικά καθαρά παιδικά. Αν όχι, ή αν η πνευματική δύναμη είναι πολύ μεγάλη, το Εγώ θα δώσει τις ωραιότερες λάμψεις του σαν τελευταίο αποχαιρετισμό, εισχωρώντας ξανά σε μια δική του μυστηριώδη πραγματικότητα, σαν εκείνη των μικρών παιδιών. Παρόλο που βρίσκεται κανείς σε αυτό τον κόσμο, ήδη δεν ζει πια σε αυτόν.
Και, “όπως ακριβώς ένας άνθρωπος βγάζει τα φθαρμένα ρούχα του και ντύνεται άλλα καινούργια, έτσι και ο Κάτοικος του σώματος, απορρίχνοντας τα φθαρμένα του σώματα, περνάει μέσα σε άλλα που του είναι καινούργια”..
Θα κλείσουμε την παρουσίαση αυτών των θαυμάσιων μυστικών της ανθρώπινης ζωής και εξέλιξης με τον ποιητικό λόγο του Καζαντζάκη:
“Γυμνάζω το σώμα μου σαν άλογο πολεμικό,
το συντηρώ λιτό, γερό, πρόθυμο.
Το σκληραγωγώ και το σπλαχνίζουμαι.
Άλλο άλογο δεν έχω.
Συντηρώ το μυαλό ακοίμητο, λαγαρό, ανήλεο.
Το αμολώ να παλεύει ακατάλυτα και να κατατρώει, φως αυτό, το σκοτάδι της σάρκας.
Άλλο εργαστήρι για να κάνω το σκοτάδι φως δεν έχω.
Συντηρώ την καρδιά μου φλεγόμενη, γενναία, ανήσυχη.
Νιώθω στην καρδιά μου όλες τις ταραχές και τις αντινομίες, τις χαρές και τις πίκρες της ζωής.
Μα αγωνίζουμαι να τις υποτάξω σ’ ένα ρυθμό ανώτερο από το νου, σκληρότερο από την καρδιά μου.
ΣΤΟ ΡΥΘΜΟ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΥ ΠΟΥ ΑΝΗΦΟΡΙΖΕΙ.”
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΗΣ ΣΕΙΡΑΣ ΝΕΑΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ, J. A. Livraga, Εκδ. ΕΝΑ, 1994
ΤΑ 3 ΚΕΝΤΡΑ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ, Γ. Α. Πλάνας, Εκδ. ΕΝΑ, 2000
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, Ν. Μαρκαντώνης, Εκδ. ΑΘΗΝΑ, 1980
ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΑ, Ν. Μαρκαντώνης, Εκδ. ΑΘΗΝΑ, 1980
ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ – 4 τόμοι, Ι. Παρασκευόπουλος, ΑΘΗΝΑ
Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, Ρόμπερτ Νατζέμυ, Εκδ. ΚΑΚΤΟΣ
Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, Dr. Annie Besant, Εκδ. Θεοσοφικές
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ ΗΘΙΚΑ, 3ος Τόμος, Εκδ. Ζαχαρόπουλος
Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ, Σ. Παττακός, Εκδ. ΕΝΑ, 2004
ΕΦΗΒΕΙΑ, ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ, Nicholas Tucker, Εκδ. Ελληνικά Γράμματα
ΑΣΚΗΤΙΚΗ, Ν. Καζαντζάκης, Εκδ. Ελ. Καζαντζάκη
