Του Θεόφιλου Κωτσίδη
Η ζωή μας, τρέχει.
Advertisment
Τα βάρη που κουβαλάμε, γίνονται συνεχώς μεγαλύτερα.
Πιο πιεστικά.
Γεννιέται το ερώτημα, γιατί ορισμένοι δεν αντέχουν;
Advertisment
Είναι οι αξίες τους, τα βιώματά τους, η ηθική τους, αυτά που γέρνουν την ζυγαριά της ζωής τους;
Την περασμένη εβδομάδα προστέθηκε ένα ακόμη άτομο, στον μακρύ κατάλογο των αυτοκτονιών.
Την γνώριζα. Όπως γνώριζα και τον προηγούμενο από τον χώρο της Διαφήμισης, που έφυγε από κοντά μας τον Σεπτέμβριο του 2011.
Είναι εύκολο να παρατηρείς τους αριθμούς και να μένεις απαθής, συνεχίζοντας την ζωή σου, σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Σαν να είναι φυσιολογική παράπλευρη απώλεια, η ζωή.
Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πως το άτομο μπορεί να φτάσει να κάνει κακό στο σώμα του. Να τερματίσει την ύπαρξη του, θεωρώντας το διέξοδο στα προβλήματά του.
Για ορισμένους, στην οικονομία ή στις επιχειρήσεις, τα άτομα αυτά μπορεί να είναι απλά ένας αριθμός με αρνητικό πρόσημο, που στα λογιστικά τους βιβλία πρέπει να μηδενιστεί.
Γνωρίζουν ότι δεν τα καταφέρνουν πάντοτε καλά όλοι κι όμως τους πιέζουν (με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους) βασιζόμενοι σε ένα σύστημα απάνθρωπο, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι και θεωρεί όλους το ίδιο.
Ορισμένοι όμως από αυτούς που δεν τα καταφέρνουν είναι εδώ, παρόντες. Ζουν τις οικογένειές τους από την δουλειά τους. Δεν πλουτίζουν σε βάρος άλλων. Στις δυσκολίες συνεχίζουν να είναι εδώ. Δεν την κοπανάνε από μια εταιρία, φτιάχνοντας μία άλλη δίπλα, για να κοροϊδέψουν και να συνεχίζουν να κάνουν λαμογιές.
Ποιος όμως είναι ο κριτής που ξεχωρίζει;
Οι άνθρωποι της πεντάρας και της μετριότητας, που συμπεριφέρονται ως δήμιοι όταν ο άλλος αντιμετωπίζει μια δυσκολία, χωρίς να τους ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις των πράξεών τους. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν επιπτώσεις. Τα όρια όμως του καθενός, εξαντλούνται.
Όχι αυτά που η ταπεινωτική πρακτική προκαλεί, αλλά αυτά που η παντελής έλλειψη αξιών δημιουργεί. Αγορά γεμάτοι από άπληστους και μέτριους, που θριαμβεύουν διότι έχουν τα μέσα να το κάνουν. Μαζί με αυτούς που τους υποστηρίζουν. Και όλοι μαζί στην πλάτη μας.
Γνωρίζω και συνεργάζομαι με δεκάδες Έντιμους που ανεξαιρέτως όλοι, αγχώνονται για το πως θα πληρώσουν καθημερινά τους εργαζόμενούς τους. Πως θα εξασφαλίσουν ένα αποδεκτό ετήσιο εισόδημα για τις οικογένειές τους. Πως θα δημιουργήσουν μια παρακαταθήκη για τα παιδιά τους. Πολλοί από αυτούς κουράστηκαν στον δρόμο. Άλλοι ταπεινώθηκαν στην κυριολεξία.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που γελούν, όταν καταφέρνουν να κοροϊδέψουν έναν πελάτη, έναν προμηθευτή, έναν συνεργάτη και να αισχροκερδούν στην πλάτη τους. Τα τελευταία χρόνια αναδύθηκε η δυσοσμία τους.
Εμείς, εργαζόμενοι και επιχειρηματίες, παιδιά των αξιών, της ειλικρίνειας, του σεβασμού θα γίνουμε πιο δυνατοί. Θα θυμόμαστε τι σημαίνει ζωή. Οι εταιρίες και τα νούμερα δεν είναι πάνω από εμάς. Η συμπεριφορά μας είναι (θα είναι) αυτή που αρμόζει σε ανθρώπους με ευγένεια και σεβασμό. Κάθε μέρα, κάθε ώρα. Πάντοτε.
Σε πείσμα των καιρών, που βασιλεύουν οι ανήθικοι.
