Γράφει η Χρυσούλα Ζερβού
«Η ζωή με ευλόγησε με δυο υγιή αγοράκια και ευχαριστώ για αυτό. Όλα τα άλλα θα φτιάξουν». Αυτή είναι η μία και συνεχόμενη σκέψη που υπάρχει στο μυαλό μου κάθε φορά που θυμώνω και στεναχωριέμαι με τα παιδιά μου για κάποιον από τους πολλούς λόγους. Γιατί δεν μάζεψαν τα παιχνίδια τους, γιατί δεν έκαναν ησυχία, γιατί χάλασαν τον καναπέ και όλα όσα και εσείς ξέρετε και μπορείτε να φανταστείτε. Τα περισσότερα τα αντιμετωπίζω με διάφορες τεχνικές που όλοι δοκιμάζουμε συνέχεια:
Advertisment
-με προειδοποιήσεις (την επόμενη φορά θα πας τιμωρία)
-διάλογο (μονόλογο κυρίως γιατί όλο εγώ μιλάω και λέω τα ίδια και τα ίδια, πχ παιδί μου φόρα τις παντόφλες σου),
-με δωροδοκίες (κάνε αυτό και θα έχεις το άλλο)
Advertisment
-με στερήσεις (θα χάσεις την βόλτα) και άλλα τέτοια.
Κύριο χαρακτηριστικό και μόνιμη προσπάθεια κάθε φορά είναι να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Για πολλούς λόγους. Γιατί αν φωνάζω τελικά δεν με ακούνε, γιατί η δική μου διάθεση χαλάει, γιατί δίνω το κακό παράδειγμα, γιατί θέλω να κάνω τα πράγματα διαφορετικά, πιο δημοκρατικά. Όμως άνθρωπος είμαι και εγώ και έχω τα κουμπιά μου. Και ένα κουμπί είναι μεγαλύτερο και πιο «κόκκινο» από άλλα. Ποιο; Όταν χτυπάνε ο ένας τον άλλον.
Αυτό ήταν πάντα το σημείο βρασμού μου και έτσι όποιον γνωστό έβρισκα με αγόρια μεγαλύτερα από τα δικά μου, πάντα ρωτούσα το προσεχώς ως προς αυτό το θέμα. Οι απαντήσεις ήταν πάντα στο ίδιο μοτίβο. Γέλιο στην αρχή για να γλυκάνει λίγο το πράγμα και μετά ο κεραυνός. «ξέρεις, όσο μεγαλώνουν τα πράγματα χειροτερεύουν. Σφαλιάρες, κλωτσιές, μπουνιές μέχρι και να φτύνουν ο ένας τον άλλον». Καμιά παρηγοριά στην μάνα όπως καταλάβατε. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν «τουλάχιστον δεν είvαι μόνο τα δικά μου. Δεν κάνω κάτι λάθος. Όλα έτσι κάνουν». Όμως το κουμπί δεν αλλάζει χρώμα. Παραμένει κόκκινο.
Το έχω σκεφτεί, το έχω επεξεργαστεί, το έχω φιλοσοφήσει. Και κατέληξα. Η βία είναι που με ενοχλεί. Γιατί φέρνει βία, απομόνωση, απογοήτευση, περιθωριοποίηση. Σε μικρούς και μεγάλους. Μέσα σε όλα λοιπόν που καλό είναι να τους μάθω σαν μαμά, είναι να μην εκδηλώνουν και να μην επιτρέπουν την βία. Να διαφοροποιούνται από αυτήν και να προστατεύουν τον εαυτό τους, ή άλλα παιδιά που την δέχονται.
Ήταν πολλές φορές που έδινα λάθος μήνυμα θεωρώ στα παιδιά μου. Όταν τους έλεγα «μην τσακώνεστε». Όχι, δεν γίνεται. Μέσα από το παιχνίδι (γιατί κυρίως μέσα στο παιχνίδι εκδηλώνονται οι συγκρούσεις, εκεί που παίζουν εκεί τσακώνονται) θα μάθουν σε μικρογραφία πώς είναι μετά στην ζωή. Που χρειάζεται να τηρήσουν κάποιους κανόνες, να διεκδικήσουν, να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, να προσπαθήσουν για να κερδίσουν, να συνεργαστούν, να υποχωρήσουν και κάποια στιγμή να συγκρουστούν κιόλας. Να μιλήσουν για να προστατέψουν τον εαυτό τους γιατί τότε δεν θα είναι η μαμά ή ο μπαμπάς εκεί.
Να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Να βάλουν τα όρια τους. Να μην φοβούνται να πουν αυτά που θέλουν. Γιατί αυτά που θέλουν, πολλές φορές θα είναι αυτά που νιώθουν. Και αν δεν τα εκφράζουν, σταδιακά δεν θα τα αναγνωρίζουν κιόλας. Και έτσι θα έχουμε άθελα μας, μάθει τα παιδιά μας τελικά να φοβούνται τα συναισθήματα τους.
Ωραία βέβαια τα λόγια, όμως ακόμα πιο δύσκολη η πράξη. Είναι πολλές φορές που λέω στα παιδιά μου ότι μπορούν να τσακώνονται, δεν επιτρέπεται όμως να χτυπάνε ο ένας τον άλλον και κατ’ επέκταση κανέναν. Δεν πιάνει κάθε φορά, όμως η επανάληψη πιστεύω ότι θα κάνει την δουλειά της για το μέλλον. Και είναι σε αυτό που εγώ είμαι καλά. Γιατί όπως λένε και οι σοφοί, ο καλός δάσκαλος είναι αυτός που σου λέει προς τα που να κοιτάξεις, όχι τι να δεις…
Αγαπώ το γράψιμο και για αυτό σε κάθε ευκαιρία δημοσιεύω όχι μόνο γνώσεις, αλλά και σκέψεις, εμπειρίες και συναισθήματα που θα μπορούσαν να αγγίξουν και να μιλήσουν στην καρδιά άλλων ανθρώπων.
Είμαι παντρεμένη και έχω δυο αγόρια που με τις ατάκες και τις ζαβολιές τους ομορφαίνουν την ζωή μου!
- Πόσο αντέχεις να αντέχεις; - 13 Μαρτίου 2017
- Δεσμεύομαι… να μην δεσμεύομαι. Δέσμευση αποδέσμευσης - 10 Ιουλίου 2016
- Ευχαριστώ τα παιδιά μου - 11 Μαΐου 2016
