Της Μαρίας-Χριστίνας Δουλάμη
Είναι εκκωφαντική η σιωπή. Το ξέρεις καλά. Γιατί πίσω από τη σιγή κρύβονται τόσα λόγια που ποτέ δε θα σου πω. Δε θέλω να τα μαντέψεις. Απλά θέλω να με καταλάβεις. Πως μερικές φορές δε θέλω να σου μιλήσω. Δε θέλω να μιλήσω σε κανένα. Μερικές φορές φοβάμαι και εγώ η ίδια να ακούσω αυτά που πλάθω τόσες ώρες στο μυαλό μου. Αλλά θέλω να με νιώσεις. Να κατανοήσεις γιατί κάθομαι, κοιτώντας το άπειρο.
Advertisment
Θέλω να δεις πέρα από το μελαγχολικό μου βλέμμα. Και θα ήθελα να προσπαθήσεις εσύ να επαναφέρεις αυτή τη λάμψη στα μάτια μου, που τόσο μου λες πως σε γοητεύει. Θέλω να μου αποδείξεις πως άξια επέλεξα να είσαι εσύ στο πλευρό μου. Θέλω να μου θυμίσεις γιατί σε ερωτεύτηκα τόσο εύκολα. Δε σου κάνω τεστ. Ούτε καν το σκέφτηκα. Αλλά δε θα ήταν ωραίο να ξέρεις πως υπάρχει κάποιος που ακούει τις σιωπές σου;
Που ξέρει τι θέλεις πριν καν το διαπιστώσεις και εσύ ο ίδιος; Που μπορεί με ένα χάδι και μια αγκαλιά να απαλείψει όλη σου τη στεναχώρια; Που μπορεί να κάνει όλο τον κόσμο να χαθεί γύρω σου και να μείνει το μόνο που έχει σημασία: κάποιος που σε νοιάζεται ακόμα κι όταν εσύ λες πως δεν έχεις ανάγκη κανέναν.
Κάποιον που κατανοεί πως πίσω από το «τίποτα» που δίνεις ως απάντηση στην ερώτηση «τι έχεις;», κρύβεται ένας καταιγισμός από σκέψεις, θεωρίες και προβλήματα που άθελα σου δημιουργείς και αφήνεις να σε κατασπαράζουν.
Advertisment
Κάποιον που να αντιλαμβάνεται πως ο κόσμος, όπως και τα θέλω, αλλάζει. Πως δεν διανύουμε ποτέ μια ευθεία στη ζωή, αλλά αντιθέτως διαμορφώνουμε τη διαδρομή μας ανάλογα με τους ανθρώπους που γνωρίζουμε και τις συγκυρίες που εμφανίζονται στο διάβα μας.
Κάποιον που να μπορεί να σε κάνει να γελάσεις όταν εσύ πλαντάζεις στο κλάμα. Κάποιον με τον οποίο να επικοινωνείς με τα μάτια. Που να τον αναζητάς απλά για να σε καθησυχάσει όταν στο μυαλό σου έχει ξεσπάσει η μπόρα των αμφιβολιών και των φόβων. Αυτός που θα σου πει δυο λόγια και θα είσαι σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά. Γιατί η ζωή ρόδα είναι και γυρίζει. Και κάποια στιγμή θα έρθει και η σειρά σου να νιώσεις πως τα πράγματα είναι με το μέρος σου.
Μα μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή, θες κάποιον δίπλα σου ακόμα κι όταν τον διώχνεις. Κάποιον που θα μένει ακόμα κι όταν εσύ λες πως δε χρειάζεται, πως επιβιώνεις και μόνη. Κάποιον που θα ακούει πως παρ’ όλα όσα λες, κατά βάθος θες μια παρέα έστω κι αν είσαι στη πιο απεριποίητη σου φάση. Κάποιον που θα σ’ ακούει ακόμα κι όταν δε μιλάς. Γιατί τότε είναι που λες τα πιο πολλά.
- Αν δεν είναι πρόβλημα υγείας, είναι απλά προβληματισμός… - 28 Αυγούστου 2024
- Η εξέλιξη φοράει παπούτσια παλιά - 21 Ιανουαρίου 2024
- Χωριό σημαίνει γεύσεις, μυρωδιές και αναμνήσεις… - 27 Αυγούστου 2023
