Η Βιρτζίνια Γουλφ είναι μία από τις γνωστότερες συγγραφείς της Μεγάλης Βρετανίας, μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, που έμεινε στην ιστορία, σαν μια πρωτοπόρος λογοτέχνης και μία από τις εξέχουσες προσωπικότητες του μοντερνιστικού κινήματος των αρχών του 20ου αιώνα.
Η Αντελίν Βιρτζίνια Στήβεν γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 25 Ιανουαρίου του 1882. Πατέρας της ήταν ο Σερ Λέσλι Στήβεν, γνωστός συγγραφέας, ιστορικός, κριτικός και ορειβάτης αλλά και συντάκτης και ιδρυτικό μέλος του Λεξικού Εθνικής Βιογραφίας. Μητέρα της ήταν η Τζούλια Πρίνσεπ Τζάκσον, γνωστή καλλονή της εποχής της, η οποία προερχόταν από οικογένεια με γυναίκες φημισμένες για την ομορφιά τους, που σημάδεψαν τη βικτωριανή κοινωνία, ως μοντέλα ζωγράφων και φωτογράφων.
Advertisment
Και οι δύο γονείς της ήταν ξαναπαντρεμένοι και με παιδιά από προηγούμενους γάμους. Έτσι, η Βιρτζίνια μεγάλωνε αρμονικά, μέσα σε περιβάλλον αγάπης, μαζί με τα 2 αδέλφια της και άλλα 4 ετεροθαλή, στο σπίτι της στο Κένσιγκτον του Λονδίνου. Η οικογενειακή ευτυχία της δεν είχε δυστυχώς διάρκεια, όταν στα 6 χρόνια της, κακοποιήθηκε σεξουαλικά από τον ετεροθαλή αδελφό της Τζέραλντ Ντάκγουορθ. Το γεγονός αυτό την τραυμάτισε ανεπανόρθωτα. Σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα άρχισαν να εμφανίζονται στη μικρή Βιρτζίνια.
Ο ετεροθαλής αδελφός της όμως, δεν σταμάτησε εκεί, εφόσον κακοποιούσε και την αδελφή της Βανέσα. Τα δύο μικρά κορίτσια δεν τολμούσαν αν μιλήσουν σε κανέναν στο σπίτι τους, όπου κανείς δεν είχε καταλάβει το παραμικρό. Το 1895 η μητέρα της Τζούλια πέθανε, όταν η Βιρτζίνια ήταν 13 ετών. Η ίδια έγραψε αργότερα για το θάνατο της μητέρας της ότι ήταν «η χειρότερη καταστροφή που μπορούσε να συμβεί».
Advertisment
Από τότε ξεκίνησε και η συστηματική σεξουαλική της κακοποίηση. Η Βιρτζίνια πάθαινε συχνά, νευρικούς κλονισμούς. Το 1897 πέθανε η ετεροθαλής αδελφή της Στέλλα. Καταρρακωμένη, η Βιρτζίνια, πάθαινε ολοένα και συχνότερα, νευρικούς κλονισμούς και καταθλίψεις. Ο αδελφός της όμως, δεν έδειξε κανένα έλεος.
Η σεξουαλική της κακοποίηση σταμάτησε το 1904, όταν πέθανε ο αγαπημένος πατέρας της. Το χτύπημα από το θάνατο του πατέρα της ήταν τέτοιο, που χρειάστηκε να νοσηλευτεί για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το χαμό του. Από εκεί και πέρα, νοσηλεύτηκε πολλές φορές, μέχρι το τέλος της ζωής της. Εκείνη την εποχή, τα αδέλφια της Μπράιαν και Βανέσα πούλησαν το πατρικό τους σπίτι και αγόρασαν ένα καινούργιο, στην περιοχή του Μπλούμσμπερι. Με τις διασυνδέσεις των αδελφιών της, η Βιρτζίνια ήλθε σε επαφή με το περιβόητο Bloomsbury Group, ένα κύκλο από διανοούμενους και καλλιτέχνες, που έγινε πασίγνωστος από μια φάρσα που σκάρωσε το 1910.
Μέλη του κύκλου, μέσα στους οποίους συμμετείχε και η Βιρτζίνια, μασκαρεύτηκαν, υποδυόμενοι την αντιπροσωπεία της βασιλικής οικογένειας της Αιθιοπίας και ξεγελώντας τους, κατάφεραν να πείσουν αξιωματούχους του Βασιλικού Ναυτικού της Αγγλίας, να τους ξεναγήσουν στο καμάρι του βασιλικού στόλου, το πολεμικό πλοίο HMS Dreadnought.
Ήταν τότε, που ήλθε πιο κοντά με το Λέοναρντ Γουλφ, συγγραφέα και μέλος της ομάδας Μπλούμσμπερι. Ο φλογερός έρωτας που αναπτύχθηκε ανάμεσά τους, επρόκειτο να καταλήξει στο γάμο τους, στις 10 Αυγούστου 1912, ένας έρωτας που κράτησε για το υπόλοιπο της ζωής τους. Συνεργάστηκαν επίσης επαγγελματικά, ιδρύοντας το 1917 τις εκδόσεις Hogarth Press που δημοσίευσαν στη συνέχεια το μεγαλύτερο μέρος των έργων της.
Η ομάδα Μπλούμσμπουρι στην οποία ανήκαν οι Γουλφ είχε μία «ανοικτή» στάση σχετικά με το σεξ και τη σεξουαλικότητα και επέτρεπε διάφορες «ατασθαλίες». Μέσω της ομάδας, γνώρισε τη συγγραφέα Βίτα Σάκβιλ-Ουέστ, το 1922. Σύμφωνα με τη Σάκβιλ-Ουέστ, η σχέση τους ήταν περισσότερο συναισθηματική, παρά σεξουαλική, καθώς συνευρέθηκαν μόλις 2 φορές. Λέγεται ότι το βιβλίο της Γουλφ «Ορλάντο» ήταν εμπνευσμένο από τη σχέση αυτή. Ο γιος της Βίτα Σάκβιλ-Ουέστ, συγγραφέας Νάιτζελ Νίκολσον, θα χαρακτήριζε το «Ορλάντο» ως την «πιο μακροσκελή και γοητευτική ερωτική επιστολή στην ιστορία της λογοτεχνίας».
Ακόμη και όταν τερματίστηκε ο δεσμός της Γουλφ με την Σάκβιλ-Ουέστ, οι δύο γυναίκες έμειναν πολύ καλές φίλες. Αρκετά χρόνια πριν τη γνωριμία της με το σύζυγό της, η Βιρτζίνια είχε αρχίσει το συγγραφικό της έργο. Το 1915 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «The Voyage Out». Το έργο όμως που την έκανε γνωστή ήταν το «Η Κυρία Ντάλογουέι» που ήταν το τέταρτο κατά σειρά μυθιστόρημά της, και εισέπραξε διθυραμβικές κριτικές.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας της, η Βιρτζίνια Γουλφ βρισκόταν τακτικά σε κολέγια και πανεπιστήμια ως ομιλήτρια, γράφοντα παράλληλα, σπουδαία δοκίμια και πολλά διηγήματα. Μέχρι τα 45 της, ήταν ήδη επιφανής διανοούμενη, έχοντας εγκαθιδρυθεί και ως συγγραφέας αλλά και ως καινοτόμος στοχαστής. Η ικανότητά της να ακροβατεί ανάμεσα στις ονειρικές σκηνές και τη «σφιχτή» λογοτεχνική πλοκή θα της εξασφάλιζε σεβασμό στους λογοτεχνικούς κύκλους αλλά και την αγάπη φυσικά του παγκόσμιου κοινού.
Παρά την εξαίσια φήμη της ωστόσο, η Γουλφ θα συνέχιζε να υποφέρει σε όλη της τη ζωή από ξεσπάσματα της κλινικής της κατάθλιψης, συνοδευόμενα από δραματικές κυκλοθυμικές αλλαγές. Οι σύγχρονες διαγνωστικές τεχνικές οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Βιρτζίνια Γουλφ υπέφερε από διπολική διαταραχή. Ο σύζυγός της Λέοναρντ βρισκόμενος πάντα στο πλευρό της, πρόσεχε κάθε σημάδι που μπορεί να έδειχνε ενδεχόμενη επιδείνωση της ψυχολογίας της. Παρά τις προσπάθειές του, η Βιρτζίνια βυθιζόταν όλο και περισσότερο, την εποχή μάλιστα που δούλευε στο τελευταίο της χειρόγραφο.
Ήταν τα χρόνια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, με το σπίτι τους να έχει καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς των ναζί και την Βιρτζίνια να ανησυχεί για την τύχη του εβραίου συζύγου της και τον κίνδυνο σύλληψής του. Μέσα σε αυτό το κλίμα και υπό την επήρεια άλλης μιας νευρικής, καταθλιπτικής κρίσης, το πρωί της 28ης Μαρτίου 1941, η Βιρτζίνια Γουλφ φόρεσε το παλτό της και βγήκε από το σπίτι της, κατευθυνόμενη προς το ποτάμι. Στο δρόμο μάζευε πέτρες που τις έβαζε στην τσέπη της και λίγο αργότερα, έπεφτε στα ορμητικά νερά του ποταμού Ουζ.
Στο σημείωμα που άφησε στο σύζυγό της πριν φύγει από το σπίτι έγραφε: «Αισθάνομαι σίγουρα πως τρελαίνομαι πάλι. Αισθάνομαι ότι δε μπορούμε να ξαναπεράσουμε άλλον έναν σαν εκείνους τους φοβερούς χρόνους. Και δεν θα συνέλθω ξανά τούτη τη φορά. Αρχίζω ν’ ακούω φωνές και δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Έτσι κάνω κείνο που μου φαίνεται καλύτερο για όλους μας. Μου ‘χεις δώσει τη μέγιστη δυνατή ευτυχία. Ήσουν με κάθε τρόπο όλα αυτά που κανείς δε θα μπορούσε να ‘ναι. Δε γνωρίζω δυο ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι ευτυχέστεροι, μέχρι που με χτύπησε τούτη η φοβερή αρρώστια. Δεν μπορώ να την παλέψω άλλο. Ξέρω ότι χαλώ τη ζωή σου, που χωρίς εμένα θα μπορούσες να κάνεις. Και το ξέρεις πως το ξέρω.
Βλέπεις, δεν μπορώ μήτε να γράψω… ακόμη κι αυτό. Δε μπορώ να διαβάσω. Θέλω να πω πως οφείλω όλη την ευτυχία της ζωής μου σε σένα. Ήσουν ολότελα υπομονετικός μαζί μου και καλός σ’ απίστευτο βαθμό. Θέλω να σ’ το πω αυτό – ο καθένας το ξέρει. Αν κάποιος θα μπορούσε να μ’ είχε σώσει, αυτός θα ‘σουν εσύ. Όλα έχουνε χαθεί για μένα, μα βεβαιώνω για την καλοσύνη σου. Δεν μπορώ να συνεχίσω να χαλώ τη ζωή σου άλλο. Δεν σκέφτομαι ότι δυο άνθρωποι θα μπορούσαν να ‘ναι ευτυχέστεροι απ’ όσο ήμασταν εμείς».
Το άψυχο σώμα της παρασυρμένο από το ρεύμα, βρέθηκε μετά από τρεις εβδομάδες, στις 18 Απριλίου 1941. Ο σύζυγός της Λέοναρντ την έθαψε κάτω από ένα δέντρο, στον κήπο του σπιτιού τους, στο Ρόντμελ του Σάσσεξ. Παρά το γεγονός ότι η φήμη της μειώθηκε στη μεταπολεμική περίοδο, οι ιστορίες και τα δοκίμιά της έζησαν μια δεύτερη ακμή, την εποχή του φεμινιστικού κινήματος της δεκαετίας του ’70. Η Βιρτζίνια Γουλφ παραμένει μια από τις γνωστότερες συγγραφείς του 20ού αιώνα.
Μερικά από τα κυριότερα έργα της είναι το «το ταξίδι», «μέρα και νύχτα», «η κυρία Ντάλαγουέι», «στο φάρο», «τα χρόνια», «Ορλάντο», «τα κύματα», «between the acts», «Collected Essays», «το δωμάτιο του Ιάκωβου» και πολλά άλλα.
[toggle title="Πηγές"]
[/toggle]
