Ο Αντώνης Κατσαρός, ανοίγει την καρδιά του σε μια απολαυστική συνέντευξη
στη Μάρη Γαργαλιάνου για την Εναλλακτική Δράση
Ειλικρινής, ουσιαστικός, εύστοχος. Κάθε του λέξη και ένα ρητό, κάθε του φράση κι ένα απόφθεγμα ζωής. Παρουσιάζουν τεράστιο ενδιαφέρον οι συζητήσεις σε βάθος τελικά και μάλλον εκεί κρύβεται η όλη μαγεία. Ο γνωστός αθλητικογράφος και παρουσιαστής Αντώνης Κατσαρός μιλά από καρδιάς, συνδυάζοντας τον αστείρευτο σκληρό του ρεαλισμό, μαζί με μια οπτική μικρού παιδιού, αθώα και αυθόρμητη την ίδια στιγμή. Παραπάνω λόγια θεωρώ είναι περιττά και τόσο ανώφελα τη στιγμή που ακολουθεί κάτι τόσο ωραίο. Πάμε να δούμε λοιπόν τι μοιράστηκε μαζί μας…
Advertisment
-Σύζυγος, πατέρας, γιος, αδερφός, δημοσιογράφος, παρουσιαστής, ραδιοφωνικός παραγωγός. Κατά πόσο εύκολο, ή δύσκολο είναι να ανταπεξέλθεις σε όλους αυτούς τους ρόλους στην καθημερινότητά σου;
Εάν είσαι αυτός που είσαι πάντα, ο εαυτός σου δηλαδή, δεν το βλέπεις έτσι. Δεν αισθάνεσαι ότι υπηρετείς κάποιο «ρόλο», διότι το να είσαι δημοσιογράφος την ώρα που είσαι και πατέρας, την ώρα που είσαι και σύζυγος, την ώρα που είσαι γιος κάποιου όπως το εννοείς «αναγνωρίσιμου», όλα αυτά απλοποιούνται όταν πριν από όλες τις σε εισαγωγικά «υποχρεώσεις» των υποτιθέμενων ρόλων που φαντάζεται κανείς, προτάσσεις τα «θέλω» σου. Τα «θέλω» σου, τον «εαυτό» σου σαν κοινώς λεγόμενο, έχει μεγάλη ουσία όταν το υπηρετείς για σένα. Όχι εγωιστικά, αλλά για το δικό σου παράδεισο. Ο παράδεισος του καθενός κατά την άποψή μου, είναι ο εαυτός του.
Advertisment
-Μέσα σε αυτούς τους τρελούς ρυθμούς που όλοι βιώνουμε, βρίσκεις χρόνο παραγωγικό να μιλήσεις ουσιαστικά με τον εαυτό σου;
Υπό κανονικές συνθήκες όπως πολύ σωστά το περιγράφεις δε μπορείς να βρεις. Εξαρτάται πότε θεωρείς όμως ότι τον χρειάζεσαι… Αν πεις με αυστηρότητα ότι είναι πολύτιμος μόνο ο ελεύθερος χρόνος, τότε δεν έχεις. Εάν όμως θεωρείς ότι μπορείς να αξιοποιήσεις οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου, ό,τι κι αν κάνεις παράλληλα, τότε έχεις συνέχεια ελεύθερο χρόνο. Εικοσιτέσσερις ώρες! Εγώ λοιπόν, έχω συνέχεια εικοσιτέσσερις ώρες για τον εαυτό μου, γιατί ό,τι κάνω είναι για τον εαυτό μου. Επομένως όταν μιλάω με τον εαυτό μου, είτε στη διάρκεια της δουλειάς, είτε στη διάρκεια της επαφής με την οικογένεια μου, με τους φίλους μου, μπορώ ταυτόχρονα να ζω στο παράλληλο σύμπαν της αυτοκριτικής και της παρατηρητικότητας ως τρίτος των όσων κάνω και να βελτιώνομαι όταν τα κάνω…
-Μεγάλωσες σε ένα σπίτι όπου μεγάλες προσωπικότητες του ελληνικού πενταγράμμου –και όχι μόνο- έκαναν κυριολεκτικά παρέλαση. Στα μάτια του μικρού Αντώνη κατά πόσο οικείο ήταν αυτό το φαινόμενο; Έχεις μνήμες από τότε;
Μνήμες έχω πάρα πολλές… Όλες οι μεγάλες προσωπικότητες του ελληνικού σινεμά, τραγουδιού και θεάτρου, η πλειοψηφία τουλάχιστον αυτών πέρασε απ’ το σπίτι μου λόγω του πατέρα μου… Όταν είσαι μικρός, δε μπορείς να συνειδητοποιήσεις πόση αξία έχει αυτό που ζεις. Είσαι μικρός! Δεν έχεις ζήσει τη διαδρομή μιας κοπιαστικής ζωής, μιας επαγγελματικής καριέρας και των προβλημάτων που τις συνοδεύουν. Όταν όμως μεγαλώνεις και ανακαλείς στη μνήμη σου όλα όσα έζησες, τότε σκέφτεσαι «Θεέ μου, τι είχα την τύχη να ζήσω!».
Είμαι ευτυχής κι ελπίζω αυτό να μην ακούγεται εγωιστικό, στην ηλικία που είμαι τώρα στα σαράντα οχτώ μου χρόνια, να συνειδητοποιώ ότι αυτά που έζησα τότε μου έκαναν σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό καλό στην προσωπικότητά μου, διότι απομυθοποίησα όχι κάποιους ανθρώπους στους οποίους δεν άξιζε ο «μύθος», σε εκείνους άξιζε και παραάξιζε, απομυθοποίησα όμως τη ψεύτικη, λαμπερή πραγματικότητα, όπως εκείνη προκύπτει από τη λεγόμενη «showbiz», γιατί στα αλήθεια αυτοί ήταν απλοί και κανονικοί άνθρωποι.
Εγώ τους γνώρισα ως τέτοιους και ακόμα και τώρα που τους βλέπω και τους ακούω μετά από χρόνια όπως όλοι, εκτιμώ ακόμα περισσότερο την αποτελεσματικότητα τους στην επαγγελματική τους πορεία. Με έκαναν από μικρό να μη νιώθω την ανάγκη να δημιουργώ γύρω μου ψεύτικες, εικονικές καταστάσεις. Μου έκαναν τεράστια ευεργεσία αυτοί οι άνθρωποι.
-Επιστροφή στις μνήμες και το παρελθόν… Πριν από κάποια χρόνια είχες ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα το οποίο σε κατέστειλε έξι μέρες κλινικά νεκρό. Πολλοί μάλιστα θεώρησαν το γεγονός ότι επανήλθες σα θαύμα. Κατά πόσο άλλαξε η ζωή σου από τότε;
Άλλαξε η οπτική μου. Όταν καταλάβεις μετά από όλο αυτό τι σου συνέβη, ότι πήγες και γύρισες δηλαδή -όπως οι γιατροί οι ίδιοι είπαν-, ιεραρχείς διαφορετικά τα πράγματα, αλλάζει η οπτική γωνία. Πας λίγο πιο κει. Αυτό αρκεί για να σου αλλάξει όλη η ζωή. Ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα, που τα ιεραρχείς, που τα ζυγίζεις –έχουν σημασία οι λέξεις που σου λέω-, που τα αξιολογείς. Ιεραρχείς, ζυγίζεις, αξιολογείς. Αυτό δεν αλλάζει το χαρακτήρα σου, αλλάζει όμως τη ζωή σου.
-Κατά πόσο σημαντική θεωρείς πως είναι η έννοια της «ευγνωμοσύνης» στη ζωή μας;
Είναι μια τρομερά ευχάριστη έκπληξη αυτή η ερώτηση, αλλά από την άλλη είναι και μια πάρα πολύ δύσκολη απάντηση, όχι γιατί εγώ, εσύ, ο οποιοσδήποτε δε μπορεί να τη δώσει, αλλά γιατί πρέπει πρώτα να ανακαλύψουμε τη σημασία της απάντησης για τον καθένα μας και αν τελικά έχει νόημα… Ευγνωμονεί κανείς τη ζωή, ή κάποιον άλλον για ποιο λόγο; Επειδή τι; Νιώθει καλύτερα; Νιώθει ευεργετημένος; Νιώθει ωφελημένος; Τότε… αλυσίδα και ντόμινο… Να ορίσουμε την ωφέλεια και τότε με μια καταθλιπτική οπτική απαντώντας, υπάρχει κάτι τόσο σημαντικό που να ωφελήσει σε τέτοιο βαθμό που να έχει νόημα η ωφέλεια; Εφήμερα μόνο… Δεν υπαινίσσομαι ότι υπάρχει άλλη ζωή αργότερα, λέω απόλυτα όμως ότι αυτό που ευχαριστιόμαστε, είναι εφήμερο.
-Αν σου δινόταν ποτέ μαγικά η δυνατότητα να γυρίσεις πίσω το χρόνο, υπάρχει κάτι το οποίο θα ήθελες να διαγράψεις εντελώς από τη μνήμη σου;
Όχι. Όχι, γιατί όλα είναι μαθήματα. Αν είναι να διαγράφουμε, τότε γιατί τα ζούμε; Δε μετανιώνω για τίποτα και αυτό όχι γιατί όλα όσα έκανα είναι σωστά, έχω κάνει απίστευτα λάθη, αλλά έχω κάνει και απίστευτα καλά που καμιά φορά είναι τόσο καλά που εγώ δεν τα αναγνωρίζω, μου τα λένε άλλοι. Δε με ενδιαφέρει να σβήσω τίποτα. Απαιτώ να μη σβήσω τίποτα και αν αρχίσω να μπαίνω στη διαδικασία να σβήνω, θα έχω πρόβλημα. Θα με στεναχωρήσει αυτό, γιατί αυτό πάει να πει πως δεν έχω το θάρρος να παραδεχτώ τα αυτονόητα.
-Αν όμως αντίθετα σου δινόταν η ευκαιρία να ξαναζήσεις κάτι στιγμή προς στιγμή, λεπτό προς λεπτό, τι θα ήταν αυτό;
Τίποτα. Τίποτα, γιατί θα έχανε την αξία του. Αυτό που ζεις δεύτερη φορά, ποτέ δεν είναι το ίδιο με την πρώτη, είτε είναι καλό, είτε είναι κακό. Δεν έχει την ίδια αξία. Το δεύτερο, το λέει και η λέξη. Είναι «δεύτερο», είναι σε επανάληψη. Το πρώτο είτε είναι το μεγαλύτερο κακό, είτε είναι η μεγαλύτερη ευεργεσία, είναι πρώτο. Άλλο το unique, άλλο το πρώτο. Άλλο το πρώτο, άλλο το μόνο. Καλύτερα το μόνο, παρά το πρώτο…
-Τέλος, θα ήθελα να μου δώσεις ένα μήνυμα για όλους τους αναγνώστες της Εναλλακτικής Δράσης.
Το «Εναλλακτική Δράση» είναι όμορφο όνομα. Παρόλα αυτά, όταν μπαίνουμε στη διαδικασία να χρειαζόμαστε τη λέξη «εναλλακτικά» στη ζωή μας, πάει να πει ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν ευχαριστιόμαστε αυτά που ζούμε, ή δεν τα αξιολογούμε αυτά που ζούμε. Επαναλαμβάνω λοιπόν. Όλα αν είναι «μόνα» και όχι «πρώτα», είναι σημαντικά…
