Πανικός. Με μια λέξη η γνωριμία μας, η σχέση μας, το τέλος μας. Ένας πανικός ξαφνικός που κόπασε στην ώρα του. Σύντομα και ξαφνικά.
Έχω που λες δει τον εαυτό μου για χρόνια στα πατώματα, πλημμυρισμένο στα γιατί, που όσο μάνιαζα να τα απαντήσω, τόσο πλήθαιναν, ώσπου με έπνιγαν. Ήρθες που λες, για να αναστήσεις κάθε τι κρυμμένο στην ήδη γυάλινη ψυχή μου. Πάλεψες, κυνήγησες και τα κατάφερες. Μια παράδοση άνευ όρων.
Advertisment
Δυσκολεύτηκα πολύ, μα βρήκα τελικά τα απαραίτητα αποθέματα συναισθήματος, θέλησης και δύναμης. Μα έλα που ήταν και τα τελευταία. Λόγια, λόγια τεράστια, στην τελική αχρείαστα. Πίστεψα, χαζή του λόγου μου, πως ανήκω επιτέλους κάπου. Πως ένας βράχος θα καταλάγιαζε τις θάλασσές μου τις στιγμές που ήμουν ανίκανη να το πράξω από μόνη μου.
Ήμουν πεπεισμένη πως τίποτα δεν μ’ αγγίζει πλέον, πως τίποτα δεν μπορεί να μου προκαλέσει πόνο, τίποτα δε θα με λύγιζε ξανά. Είχα ξεχάσει πόσο απρόβλεπτη μπορεί να γίνει μια στιγμή από μόνη της και βάδιζα δυναμικά με γνώμονα μόνο τον έρωτά μου. Τον αλόγιστο, τον παθιασμένο, τον έρωτα τον παιδικό, τον αθώο, λες και δεν έζησα ποτέ πριν από εσένα.
Συγγνώμη. Μια ειλικρινής συγγνώμη που δεν μπόρεσα να είμαι όσα ονειρεύτηκες για εμένα καιρό πριν. Να ξέρεις, το προσπάθησα. Συγγνώμη που οι φόβοι μου νίκησαν και για ακόμη μία φορά καμαρώνουν υπερήφανοι πλάι στις άμυνές μου, και τα δύο, τόσο ψηλά. Συγγνώμη ακόμα που δεν κατάφερα να σε πείσω για το πόσο αξίζαμε εκείνη τη δεύτερη ευκαιρία.
Advertisment
Να ξέρεις, το προσπάθησα. Για την ακρίβεια τα προσπάθησα όλα πιο πολύ κι απ’ όσο πίστευα πως μπορώ, πιο πολύ κι απ’ όσο μου επέτρεπαν τα δεδομένα μου. Σου έλεγα να μείνεις να παλέψουμε, ήμουνα έτοιμη να παλέψω κι ας η πραγματικότητα έλεγε πως δεν μπορούσα.
Και π;vς αλλιώς να σε πω εκτός από «Αποσπερίτη μου»; Δεν βρίσκω να έχουν γράψει ποτέ για πιο λαμπρό άστρο. Έτσι κι εσύ, το άστρο μου. Μόνο που με έκανες να δω πώς τελικά νιώθω, μόνο που μου πρόσφερες τόσα χαμόγελα μαζεμένα, να ξέρεις, ξεχωρίζεις. Κι ας μην μπόρεσες. Δεν σου κακιώνω, μόνο λυπάμαι. Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να αγκαλιάσω πιο δυνατά τους φόβους σου, που δεν μπόρεσα να σου αποδείξω πόσα πολλά μπορούσα να γίνω πλάι σου, για εσένα μόνο.
Να είναι λοιπόν οι θάλασσές σου πάντα ήρεμες μιας κι εγώ έχασα στο παιγνίδι κάθε δικαίωμα. Χρειαζόμουν που λες έναν ήρωα μόνο για να με ξυπνήσει. Μετά θα μπορούσα να ‘μαι όρθια και να προχωρήσω μαζί του πιο δυναμικά από ποτέ.
Τόσο σίγουρα, λες και καμιά παλιά πληγή δεν έτσουζε τα μέσα μου. Τόσους μήνες μετά, αντιλαμβάνομαι πως ο μόνος ήρωας είναι η θέλησή μας να αγωνιζόμαστε κόντρα σε όλα αυτά που αλλάζουν. Έτσι, έγινα εγώ ο ήρωάς μου. Να προσέχεις, να σε προσέχεις, άστρο μου.
Photo: Author/Depositphotos
- Για εσένα, που σε βρήκες ξανά πιο δυνατό από ποτέ - 30 Νοεμβρίου 2018
- Στον καλύτερο παππού, διδάσκαλο, πατέρα… - 13 Νοεμβρίου 2018
- Η ζωή δεν σου δίνει τίποτα που να μην μπορείς να χειριστείς και να αντέξεις - 9 Νοεμβρίου 2018
