Οι εκτελέσεις αγροτών στην Ινδονησία το 1940 προκάλεσαν ψυχικό πόνο και ανυπολόγιστες οικονομικές ζημιές στις οικογένειες των θυμάτων. Το ενδιαφέρον είναι πως οι συγγενείς των ατόμων που εκτελέστηκαν δικαιώνονται, και με το νόμο, πολλά χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα.
Η ιστορία του άντρα που εκτέλεσαν τον πατέρα του μπροστά στα μάτια του
Ο Αντι Μότζι κατέθεσε στο δικαστήριο της Χάγης για το γεγονός που σημάδεψε τα παιδικά του χρόνια, την εκτέλεση του πατέρα του. Ήταν μόλις 10 ετών όταν οι Ολλανδοί στρατιώτες όχι μόνο του στέρησαν τον πατέρα του αλλά τον ανάγκασαν να παρακολουθήσει και την εκτέλεση του. Το δικαστήριο επιδίκασε αποζημίωση 10.000 στον Άντι Μόντζι, αναγνωρίζοντας, ωστόσο, πως το ποσό είναι πολύ μικρό συγκριτικά με την ψυχική οδύνη που του προκλήθηκε από το τραυματικό γεγονός.
Advertisment
Αποζημιώσεις για την απώλεια εισοδήματος που υπέστησαν θα λάβουν ακόμη οχτώ χήρες και τρία παιδιά άλλων αντρών που έπεσαν θύματα των εκτελέσεων του Ολλανδικού στρατού. Οι αποζημιώσεις τους κυμαίνονται από 123,48 έως 3.634 ευρώ και αφορούν την απώλεια εισοδήματος.
Οι παραπάνω υποθέσεις σχετίζονται με τις εκτελέσεις αντρών που πραγματοποίησαν στρατιώτες από τον Δεκέμβριο του 1946 έως τον Απρίλιο του 1947, στην επαρχία Νότιο Σουλαουέζι της Ινδονησίας. Ήταν η σκληρή περίοδος όπου η Ολλανδία προέβαινε σε μαζικές εκτελέσεις προκειμένου να επιτύχει την καταστολή των κινημάτων υπέρ της ανεξαρτησίας.
Η ευγνωμοσύνη για την απονομή δικαιοσύνης
Ο πατέρας του Μόντζι ήταν ένας από τους 200 άντρες που εκτελέστηκαν στις 28 Ιανουαρίου του 1947 στο χωριό Σούπα από τον ολλανδικό στρατό. Ο Μόντζι ζει ακόμη στο συγκεκριμένο χωρίο και ταξίδεψε μέχρι την Ολλανδία μόνο για να παραστεί στο δικαστήριο για την εκδίκαση της υπόθεσης του.
Advertisment
Η απόφαση της αποζημίωσης τον συγκίνησε ιδιαίτερα και εξέφρασε, μάλιστα, την ευγνωμοσύνη του. Συγκεκριμένα, ανέφερε: «Ήμουν 10 ετών όταν υποχρεώθηκα να δω την εκτέλεση του πατέρα μου από τον ολλανδικό στρατό, έπειτα από σφοδρό ξυλοδαρμό. Έκλαιγα. Είμαι τόσο ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω στην Ολλανδία για να παραστώ στο δικαστήριο, προκειμένου να εξηγήσω τι συνέβη».
Η δικηγόρος των εναγόντων Λίσμπεθ Ζέγκβελντ δήλωσε σχετικά με την υπόθεση αλλά και την επίσημη θέση του ολλανδικού κράτους για διαγραφή των αποζημιώσεων, λόγω του μεγάλου χρονικού διαστήματος που έχει μεσολαβήσει: «Δεν ήταν εύκολο, χρειάστηκε διαδικασία 8 ετών. Είναι κρίμα που η κυβέρνηση της Ολλανδίας δεν υπήρξε πιο ανοιχτή, καθώς πολλοί από τους πελάτες μας πέθαναν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. Παρόλα αυτά, για εκείνους που είναι ακόμη ζωντανοί και για όλες τις οικογένειας, είναι σημαντικό το γεγονός ότι το δικαστήριο αναγνώρισε την οδύνη τους και το δικαίωμα για αποζημίωση».
Είναι άραγε αρκετές οι αποζημιώσεις που επιδικάστηκαν για να γιατρέψουν τις ανυπολόγιστες ζημιές που προκλήθηκαν στο ψυχισμό αυτών των ανθρώπων; Σίγουρα όχι, αφενός διότι έπειτα από τόσα χρόνια οι υπεύθυνοι για αυτές τις θηριωδίες προφανώς και δεν πλήρωσαν το τίμημα για τα εγκλήματα που διέπραξαν, και αφετέρου διότι τα ποσά των αποζημιώσεων φαντάζουν τουλάχιστον αστεία, όταν μιλάμε για εν ψυχρώ εκτελέσεις ανθρώπων και ξεκλήρισμα οικογενειών.
Προφανώς τα θύματα που επέζησαν, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν μετά από τόσες δεκαετίες είναι τα χρήματα. Αλλά τα ποσά αυτά δείχνουν φανερά τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι «ισχυροί» όσους έχουν αδικήσει, ακόμα και στην περίπτωση που αναγκάζονται να απονείμουν δικαιοσύνη παραπάνω από μισό αιώνα μετά.
