«Ένα βράδυ κοίταξα το φεγγάρι κι ένιωσα τη μοναξιά του. Καθισμένη στο παραθύρι με τους αγκώνες μου να στηρίζουν το σκυμμένο μου σώμα, σήκωσα το βλέμμα ψηλά κι έψαξα τη μορφή σου. Η νύχτα ήρεμη ακουμπούσε το πέπλο της παντού στην πόλη, αγκαλιάζοντας κάθε γωνιά, κάθε σοκάκι και στενό.
Η γαλήνια σιωπή που κυριαρχούσε δεν θύμιζε σε τίποτα την πρωινή οχλαγωγία της γειτονιάς, που τάραζε την ομορφιά της κι αγρίευε το μυαλό. Τώρα ήταν όλα τόσο ήρεμα, τόσο γλυκά σιωπηλά και γαλήνια που η μόνη ηχηρή συντροφιά ήταν το απαλό αγέρι του Αυγούστου.
Advertisment
Το φεγγάρι στεκόταν ακούραστο ψηλά , να φωτίζει την πόλη με το απαλό χρυσοκίτρινο χρώμα του, μοναχικό και θλιμμένο… Πάει ένας χρόνος που έφυγες για το μακρύ, αιώνιο ταξίδι σου. 365 μέρες και κάτι που έχω να σε δω. Να αντικρίσω τα αγέρωχα μάτια σου, να αγγίξω τα χέρια σου , να νιώσω ξανά την αγκαλιά σου.
Όσος χρόνος κι αν περάσει , ο πόνος της απουσίας σου δεν θα γιατρευτεί το ξέρω. Η πληγή του αποχωρισμού, δεν κλείνει… Είναι φωτιά που καίει κάθε λεπτό την καρδιά μου! Κάθε λεπτό που δεν είσαι εδώ.
Μακάρι να ήσουν εδώ πατέρα. Μακάρι να μπορούσα να σου λέω πόσο σ’ αγαπώ ,κάθε μέρα όπως έκανες κι εσύ σε μένα… Να σου τραγουδώ, τραγούδια που λαχταρά η ψυχή σου , να σε κάνω να γελάς με τις γκάφες μου , να με παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά σου.
Advertisment
Κοιτάζω το φεγγάρι και νιώθω τη μοναξιά του, σαν εμένα κι αυτό, φωτίζει την πλάση γύρω του μα είναι τόσο μόνο. Του μιλώ για σένα , για όσα μου χάρισες με τόση αγάπη , για όσα μου έμαθες και μου ‘δειξες στην ζωή να ξέρω. Άραγε μ’ ακούς; Γιατί μπαμπά είναι τόσο σκληρό να σκέφτομαι πως δεν υπάρχεις πια. Ακόμα κι αν το σώμα σου δεν είναι πια εδώ, θαρρώ πως κάπου είναι η ψυχή σου. Γιατί μια ψυχή σαν την δική σου είναι άδικο να χαθεί!
Είναι αναγκαίο να σε αναπολώ , είναι αναγκαίο να ζωντανεύει στο μυαλό η ανάμνηση σου ,οι σκέψεις αυτές απαλύνουν λίγο τον πόνο της απουσίας σου και μου δίνουν δύναμη να προχωρώ χωρίς εσένα».
Η αγάπη ανάμεσα στον πατέρα και την κόρη είναι μαγική! Για εκείνη είναι ο άτρωτος άγγελος της και για εκείνον η πριγκίπισσα του! Στα μάτια ενός κοριτσιού ο μπαμπάς φαντάζει ατρόμητος, δυνατός, είναι ο επίγειος ήρωας της που πολεμά ακούραστα για εκείνη! Είναι ο πιστός της σύμμαχος, που την βοηθά να ξεπεράσει κάθε δυσκολία και να διαλύσει με ευκολία κάθε εμπόδιο που θα βρεθεί στο δρόμο της!
Ο πατέρας εκτός από την άνευ όρων απεριόριστη αγάπη που δίνει στην κόρη του, την προετοιμάζει να δεχτεί τη ζωή με δυναμισμό και αισιοδοξία, καθώς ο ίδιος είναι πρότυπο δύναμης και αντοχής! Είναι πραγματική ευλογία να βιώνεις την αληθινή πατρική αγάπη. Η σιγουριά και η ασφάλεια που εκπέμπει η πατρική παρουσία είναι αναντικατάστατη και μοναδική! Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον δικό μου πατέρα που έλεγε «θα είσαι πάντα το κοριτσάκι μου», και η καρδιά μου πλημμύριζε ευτυχία.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσα μου δίδαξε η πατρική αγάπη, ίσως αυτό με βοηθήσει να γίνω καλύτερος άνθρωπος, ίσως καταφέρω να γίνω καλή μητέρα. Γιατί θεωρώ πως ο δυσκολότερος ρόλος που βιώνουμε στη ζωή, είναι ο ρόλος του γονέα! Άλλωστε τα παιδιά μεγαλώνουν καλύτερα όταν αισθάνονται αγάπη! Και η αγάπη είναι αμφίδρομη στις σχέσεις των ανθρώπων.
- Ο άνισος εχθρός… ένα αφιέρωμα για όσους έφυγαν νωρίς - 11 Νοεμβρίου 2024
- Μηδενική ανοχή στην κουλτούρα του βιασμού: Ο μύθος της Μέδουσας - 13 Δεκεμβρίου 2021
- «Θα είσαι πάντα το κοριτσάκι μου» - 9 Σεπτεμβρίου 2021
