Καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με διάφορες καταστάσεις που αναδύουν μέσα μας ποικίλα συναισθήματα. Θεωρείται φυσιολογικό να μην μας απασχολούν ιδιαίτερα όσα γεγονότα μας δίνουν ευχαρίστηση. Παρόλο που και σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα ήταν εξαιρετικά ωφέλιμο να παρατηρήσουμε το ερέθισμα και το εσωτερικό στοιχείο που συντονίζεται με το πρώτο, ώστε να παραχθεί το θετικό συναίσθημα, θα ασχοληθούμε με όλα εκείνα που αφήνουν μια δυσάρεστη γεύση και συχνά προκαλούν αφόρητο πόνο.
Έχετε αναρωτηθεί αν όλα αυτά τα γεγονότα δεν είναι παρά προβολές; Σαν να είναι η καθημερινότητα μια μεγάλη οθόνη σινεμά που πάνω της προβάλλονται λογής – λογής ταινίες; Υποθέστε για μια στιγμή ότι αυτό που βιώνετε δεν είναι η αρχή ενός σεναρίου που σας καλεί να πρωταγωνιστήσετε με κάποιο τρόπο, αν και θα μπορούσε να είναι αλλά αυτό θα το δούμε σε επόμενο άρθρο, αλλά το τέλος ή το αποτέλεσμα.
Advertisment
Θα το αναλύσουμε αυτό, αλλά σκεφτείτε για λίγο τι θα κάνατε αν παρατηρούσατε ένα κείμενο με πολύ –πολύ μικρά γράμματα και σας ήταν δύσκολο να διαβάσετε το περιεχόμενο του. Σκεφτείτε επίσης, απ’ την εμπειρία σας, αν είναι γενικά πιο εύκολο να διακρίνουμε κάτι έξω από μας ή μέσα σε μας.
Ο Έλληνας φιλόσοφος Πλάτωνας μας λέει, μέσα από την αλληγορία του Σπηλαίου, ότι όσα αντιλαμβανόμαστε είναι σκιές κι όχι τα πραγματικά αντικείμενα και μάλιστα επιμένει ότι είναι σκιές ειδώλων πράγμα που σημαίνει ότι το αληθινό αντικείμενο είναι ακόμη πιο πίσω απ’ όλα αυτά. Εν ολίγοις υποστηρίζει ότι όσα συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μας είναι προβολές και μάλιστα κακέκτυπα αποτελέσματα αρχετυπικών ιδεών.
Προσπαθήστε λίγο να συνδυάσετε τα παραπάνω και ίσως φτάσετε στο συμπέρασμα ότι η πραγματικότητα που βιώνουμε είναι μια προβολή του εσωτερικού μας κόσμου, με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει περισσότερο αντιληπτή ότι προβάλει τα εσωτερικά μας στοιχεία ακόμη κι αν σε μας εμφανίζονται με μια ακατανόητη μορφή. Υπό αυτή την οπτική τα στοιχεία ενός φαινομένου είναι η αφορμή κι όχι η αιτία. Είναι ένα ερέθισμα το οποίο συνάπτεται με ένα εσωτερικό μας κομμάτι κι αυτή η επαφή προκαλεί μια ανάφλεξη που την αποκαλούμε συναίσθημα.
Advertisment
Αν δεν γίνει έτσι τότε πρέπει εμείς οι ίδιοι να σκύψουμε μέσα μας για να ανακαλύψουμε τον εσωτερικό μας κόσμο και τα στοιχεία που τον συνθέτουν. Πράγμα πολύ δύσκολο αλλά πολύ πιο ωφέλιμο. Ωστόσο επειδή αυτό συμβαίνει σπάνια κι από λίγους, τα εξωτερικά φαινόμενα παίζουν τον άχαρο ρόλο της αφύπνισης.
Έτσι ο εσωτερικός κόσμος αναζητά μια οθόνη για να μεγεθύνει όσα περιέχει καθώς κι ένα σενάριο για να μπορέσουν οι άνθρωποι να αναγνωρίσουν τι συμβαίνει μέσα τους. Όσο οδυνηρό κι αν είναι ένα γεγονός ή μια κατάσταση στην ουσία είναι το τέλος, το αποτέλεσμα και πρέπει να αδράξουμε ως μίτο το συναίσθημα για να οδηγηθούμε στην αρχή, στην πραγματική αιτία. Η ζωή εμφανίζεται καθημερινά ως μια εξίσωση κι αν 6+1=7 αυτό που βιώνουμε είναι το 7 αλλά αν θέλουμε να αλλάξει το 7, επειδή δεν μας αρέσει, τότε πρέπει να εργαστούμε με την άλλη πλευρά της εξίσωσης.
Αν πάμε στην άλλη πλευρά της εξίσωσης θα δούμε ότι υπάρχουν δύο διαφορετικά στοιχεία. Το ένα είναι το εξωτερικό ερέθισμα και το άλλο το εσωτερικό μας στοιχείο. Είναι προτιμότερο να διορθώσουμε το εσωτερικό στοιχείο για να έχουμε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Το εξωτερικό στοιχείο είναι η μονάδα, είναι αυτό που πάντα θα εμφανίζεται για να ‘’ενοχλήσει’’ αυτό που βρίσκεται μέσα μας.
Δείτε τη καθημερινότητα ως προβολή, ως λύση κι όχι ως πρόβλημα και τότε θα είναι πιο εύκολο να ανακαλύψετε το πραγματικό πρόβλημα.
Θα μιλήσουμε περισσότερο για τα παραπάνω σε επόμενα κείμενα
- Δύσκολες καταστάσεις στη ζωή: Τελικά είναι προβλήματα ή λύσεις; - 10 Νοεμβρίου 2022
- Η καθημερινότητα ως προβολή του «αόρατου κόσμου» - 31 Ιανουαρίου 2022
- Η ψυχολογία της καθημερινότητας: Επιθυμίες και διαπροσωπικές σχέσεις - 13 Νοεμβρίου 2021
