Όσο μεγαλώνω γίνομαι λιγότερο απόλυτη. Αιτία γι αυτό είναι οι εμπειρίες και η αναγκαστική προσαρμογή στις συνθήκες, αλλά είναι και επειδή έχω δει να συμβαίνουν πράγματα που δεν περίμενα. Και για τον εαυτό μου, και για τους γύρω μου. Σιγά σιγά κατάλαβα πως δεν έχει σχέση το τι δείχνει ο καθένας με αυτό που πραγματικά είναι.
Αυτή η διαφορά είναι τόσο δυσδιάκριτη όταν είσαι μικρότερος, που σου διαφεύγει τελείως συνήθως. Το θλιβερό είναι ότι μπορεί να μην καταλάβεις ποτέ τι χαρακτήρας είναι ο απέναντί σου, αλλά ούτε κι εσύ ο ίδιος, αν δεν περάσεις από τις συμπληγάδες και δεις τι απομείνει. Έτσι, με τον καιρό, έφτασα να ευγνωμωνώ για τα δύσκολα γιατί γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου. Και εννοώ κυρίως να δω την πραγματικότητα και να πέσω από το εφηβικό βάθρο που είχα χτίσει. Ανακαλύπτοντας τις αδυναμίες μου, έγινα πιο ανεκτική και στις αδυναμίες των άλλων.
Advertisment
Γνώρισα συντηρητικούς “αναρχικούς”, ανοιχτόμυαλους “συντηρητικούς”, ατάλαντους καλλιτέχνες, καλλιτεχνικούς δημόσιους υπαλλήλους, τρελούς ψυχολόγους, λογικούς ασθενείς και γενικά κατάλαβα πως η διάκριση της αλήθειας είναι πολύ δύσκολη. Και σε προσωπικό επίπεδο, άλλα νόμιζα για τον εαυτό μου κι άλλα ίσχυαν τελικά. Είναι λοιπόν παράδοξο να είμαστε τόσο επιεικείς με τον εαυτό μας και όχι με τους άλλους, ειδικά όταν το κομμάτι της αλλαγής για όλους μας είναι τόσο δύσκολο.
Δεν είναι πως δεν υπάρχει θέληση από τους ανθρώπους να βελτιωθούν. Είναι που τα λάθη και οι παγίδες είναι τόσα πολλά. Είπε ο Σωκράτης, “άπειρες οι οδοί της κακίας, αλλά μία η οδός της αρετής”. Όταν οι στραβοί δρόμοι είναι άπειροι, θα πρέπει να δοκιμάσεις πολλούς πριν καταλάβεις ποιος είναι ο ένας για εσένα. Και ακόμα και τότε, δεν είναι καθόλου εύκολο να τον διανύσεις.
Δεν πιστεύω πως παραστρατήσαμε κάπου στην πορεία. Πιστεύω πως ο πολιτισμός μας είναι μία συνεχής δοκιμή δρόμων με την ελπίδα κάποια στιγμή να πλησιάσουμε το χρυσό μονοπάτι που πάνω από όλα είναι μια ιδέα. Ένας φάρος που δείχνει το ιδανικό.
Advertisment
Από αυτή την άποψη, αυτός ο αγώνας του είδους μας να σταματήσει κάποτε να είναι κτήνος με συγκινεί βαθιά. Και παρόλο που δεν είναι καθόλου κοντά σε αυτό το στόχο, όλοι οι άνθρωποι μέσα τους έχουν αυτό το φάρο αναμμένο. Πολύ πιθανόν κάτω από ομίχλη και καταιγίδες, αλλά δεν σβήνει ποτέ. Εκφράζει την μοναχική μοίρα του είδους και την έλξη του για το νοητό φως.
- Το μάταιο κυνήγι της επιτυχίας - 23 Σεπτεμβρίου 2024
- Σωκράτης: «Άπειρες οι οδοί της κακίας, αλλά μία η οδός της Αρετής» - 30 Ιανουαρίου 2024
- Το Μυστικό της Αρμονίας | Η μουσική ως συμπαντικός κώδικας - 4 Οκτωβρίου 2023
