Μία τυχαία συνάντηση με ένα ζευγάρι μελισσοκόμων την ώρα που φρόντιζε μερικές κυψέλες στην πίσω αυλή ενός παλιού σχολείου στην νότια Βαυαρία, στάθηκε, χρόνια πριν, η αφορμή για τον Δημήτρη Σταύρου και τη Βάγια Καζαντζή -που τότε ζούσαν και εργάζονταν στο Νταχάου- να μυηθούν για πρώτη φορά στον μυσταγωγικό κόσμο των μελισσών και επιστρέφοντας, πλέον, πίσω στην Ελλάδα, στο Αιγίνιο Πιερίας, να χτίσουν τον δικό τους, κηρήθρα – κηρήθρα.
«Είμαστε πρώτης γενιάς μελισσοκόμοι» μου εξηγεί ο Δημήτρης «πράγμα που σημαίνει ότι ξεκινήσαμε κυριολεκτικά από το μηδέν με μοναδικές κινητήριες δυνάμεις τις συμβουλές που λάβαμε από έναν ξάδελφό μου, μελισσοκόμο και φυσικά το πάθος μας να ανακαλύψουμε την τέχνη της μελισσοκομίας στην πιο τίμια, αυθεντική και ατόφια μορφή της». Και απ’ ό,τι φαίνεται, ήταν αυτό ακριβώς το πάθος τους που έκανε το δύσβατο μονοπάτι του ξεκινήματός τους να μοιάζει στην πορεία του όλο και πιο ευκολοδιάβατο. «Αρχίσαμε το 2018 με μόλις πέντε μελίσσια, έπειτα τα κάναμε δέκα και πλέον σήμερα μετράμε 150 ενεργά μελίσσια σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας» μου λέει ο Δημήτρης και δεν μπορώ παρά να μην τον ρωτήσω γιατί επιλέγουν να ταξιδεύουν τις κυψέλες τους από τόπο σε τόπο.
Advertisment
«Ασκούμε νομαδική μελισσοκομία, μετακινούμε, δηλαδή, τα μελίσσια μας από ανθοφορία σε ανθοφορία και από περιοχή σε περιοχή, προκειμένου να συλλέξουμε από κάθε διαφορετικό κομμάτι της ελληνικής υπαίθρου, το πολύτιμο μέλι που μας χαρίζει η φύση και η χώρα μας». Όπως στη συνέχεια μαθαίνω, περίπου στα τέλη της άνοιξης με αρχές του καλοκαιριού, ο Δημήτρης και η Βάγια ταξιδεύουν τα μελίσσια τους στην Κοζάνη, όπου εκεί υπάρχει βιολογική λεβάντα και παλιούρι.
«Έπειτα», συμπληρώνει ο Δημήτρης, «σειρά έχει η ανθοφορία των βουνών. Oπότε πηγαίνουμε είτε στην Καστοριά είτε στον Άγιο Δημήτριο Ελασσόνας, προκειμένου να πάρουμε μέλι από κάστανο, έλατο ή μέλι του δάσους», ενώ λίγο αργότερα «ξανακατατεβαίνουμε στα πεδινά, όπου και προετοιμάζουμε τα μελίσσια μας έτσι ώστε να συλλέξουμε και τα υπόλοιπα ανθόμελα και να πάμε έτοιμοι πια, στο πεύκο το οποίο συλλέγεται είτε από την Εύβοια, είτε από τη Χαλκιδική, είτε από τη Θάσο». Τελευταία στάση -και λίγο πριν μπει για τα καλά ο χειμώνας- παραμένει σταθερά η βόρεια Χαλκιδική, περιοχή που την επιλέγουν για να πάρουν το μέλι Ερείκης, το οποίο, όπως τονίζει και ο Δημήτρης, «είναι πολύ θρεπτικό, έχει γεμάτη γεύση και δυνατά αρώματα».
Αυτή την περίοδο, μελίσσια και φύση ξεκουράζονται και προετοιμάζονται για τον νέο κύκλο ζωής και παραγωγικότητας που θα αναγεννηθεί την άνοιξη (και λίγο νωρίτερα κατά τις Αλκυονίδες ημέρες) με τις καινούργιες ανθοφορίες και με θερμοκρασίες πιο ανεβασμένες. Τότε, οι μέλισσες θα ξαναπετάξουν για να κλείσουν για μία ακόμη φορά τους βιολογικούς θησαυρούς τους στα βαζάκια του Δημήτρη και της Βάγιας, κοινώς στα βάζα της Agrea Premium Bee Products.
Advertisment
«Η ιδέα της Think Beeg» μου εξηγεί ο Δημήτρης «δημιουργήθηκε από μία πελατειακή σχέση που είχαμε με έναν βρεφονηπιακό σταθμό στη Θεσσαλονίκη, όταν μας ανακάλυψαν μέσα στην προσπάθειά τους να προμηθεύσουν με ποιοτικό μέλι τα παιδιά τους. Εμείς για να τους ευχαριστήσουμε, διοργανώσαμε εκεί με την Βάγια το πρώτο μας σεμινάριο, βάζοντας με απλά λόγια και με πολύ παιχνίδι τα μικρά παιδιά στον μαγικό κόσμο της μελισσοκομίας. Μεταφέραμε μάλιστα εκεί και μία ολόκληρη κυψέλη, τους φορέσαμε στολή μελισσοκόμου, τα παιδιά παρατήρησαν τις μέλισσες επί το έργον, δοκίμασαν μέλι και έτσι έγιναν και οι ίδιοι για μία μέρα μικροί μελισσοκόμοι».
Η Βάγια, παρατηρώντας πως αυτή η βιωματική δράση κυριολεκτικά ξετρέλανε τα παιδιά, ξεκίνησε να ψάχνει ενδελεχώς τρόπους ώστε να καταφέρνουν με τον Δημήτρη, να χωρέσουν αυτή την πρωτοβουλία τους σε ένα πιο οργανωμένο πλαίσιο και μάλιστα να μπορέσουν να συμπεριλάβουν και όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης (από νηπιαγωγείο μέχρι και Λύκειο). Η έρευνά της την οδήγησε σε κάποιες αντίστοιχες εκπαιδευτικές δράσεις που λαμβάνουν χώρα τα τελευταία 15 χρόνια, στην Αμερική και που μέσα από αυτές εφαρμόζονται στις εκεί μαθητικές κοινότητες βιωματικά σεμινάρια μελισσοκομίας.
«Ήρθαμε σε επαφή μαζί τους και παρακολουθήσαμε και εμείς μία σειρά σεμιναρίων, ώστε να μπορέσουμε να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά τις γνώσεις μας σωστά και ανάλογα πάντα με την ηλικία που βρίσκονται», μου λέει ο Δημήτρης. «Θέλουμε τα παιδιά να χρησιμοποιούν και τις πέντε αισθήσεις τους ταυτόχρονα, γι’ αυτό και κατά τα σεμινάρια τα προτρέπουμε να περιεργάζονται οπτικά αλλά και με την αφή, τις κυψέλες, να δοκιμάζουν το μέλι, να αφουγκράζονται το βουητό των μελισσών, ενώ τα χωρίζουμε και σε ομάδες και στήνουμε συνεργατικά παιχνίδια στο προαύλιο ώστε να συλλέγουν τη γύρη σαν μικρά μελισσάκια και να τη μεταφέρουν στις κυψέλες».
Στις πιο προχωρημένες ηλικίες, στα παιδιά γυμνασίου και λυκείου, η εκπαίδευση επικεντρώνεται στις αξίες του ακτιβισμού και στην προσπάθεια κατανόησης, σεβασμού και προστασίας του περιβάλλοντος, ενώ προσεγγίζονται και θέματα επαγγελματικού προσανατολισμού. «Στόχος μας» μου λέει ο Δημήτρης κλείνοντας την κουβέντα μας «είναι να ταξιδέψουμε τα μελίσσια μας σε κάθε σχολείο της χώρας, ώστε να συνδέσουμε βιωματικά, τα παιδιά με τη φύση, και τον Έλληνα μελισσοκόμο με τα ελληνικά νοικοκυριά». Και εγώ δεν έχω παρά να τους το ευχηθώ ολόψυχα!
Με πληροφορίες από www.olivemagazine.gr
