Η σημερινή εποχή χαρακτηρίζεται από γρήγορους και πιεστικούς ρυθμούς στην καθημερινότητα μας, η οποία βρίθει από απαιτήσεις και σχεδόν όλοι βιάζονται να φθάσουν κάπου, να ολοκληρώσουν κάτι και νιώθουν την ανάγκη να φτάσουν όσο συντομότερα γίνεται. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο ζωής, φαίνεται ότι δεν υπάρχει η «πολυτέλεια» του απαραίτητου χρόνου προκειμένου να βιώσουμε το ταξίδι της ζωής, έτσι όλοι οι τομείς της μοιάζουν να ακολουθούν μια ταχύτατη διαδρομή και με πολλές περικοπές σε ουσία και νόημα. Οι σχέσεις μας με τον εαυτό και τους άλλους, την οικογένεια, τους συντρόφους, τους φίλους, η εργασία μας καθώς και οτιδήποτε κάνουμε, ακόμη και οι προσωπικές ασχολίες μας, μοιάζουν να γίνονται διεκπεραιωτικά αντί να τα βιώνουμε ως σημαντικά, ανεπανάληπτα γεγονότα της ζωής μας.
Η ρουτίνα της κάθε ημέρας φαίνεται να μας αποσπά τη συνειδητή προσοχή οδηγώντας σε αυτοματισμούς σε κάθε επίπεδο. Οι άνθρωποι κυνηγούν και κυνηγιούνται, είναι σαν να παίζουμε ένα παιχνίδι παρά να ζούμε τη ζωή μας. Αυτό που μοιάζει να ξεχνάμε είναι ότι η διαδρομή έχει νόημα και όχι ο οποιοσδήποτε προορισμός μας. Όπως έγραφε τόσο όμορφα και συμβολικά ο Καβάφης στην «Ιθάκη» του, φυσικά το φτάσιμο εκεί είναι ο προορισμός, αλλά ο ποιητής μας συστήνει το ταξίδι να διαρκέσει πολλά χρόνια και διόλου να μην βιαζόμαστε.
Advertisment
Ο ποιητής μας ενθαρρύνει μέσα από τους στίχους του διάσημου ποιήματός του να ευχόμαστε να συναντήσουμε πολλές περιπέτειες και να γεμίσουμε με γνώσεις, να έχουμε θάρρος και να μην ανησυχούμε επειδή δεν υπάρχουν Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες να μας απειλήσουν εκτός εάν εμείς τους φέρουμε μέσα μας. Όλα αυτά έχουν, βέβαια, την προϋπόθεση ενός υψηλού φρονήματος και υγιούς πνεύματος, έτσι ώστε η συγκίνηση να αγγίζει το πνεύμα και το σώμα προκειμένου να απολαύσουμε το ταξίδι της ζωής μας.
Αυτές οι διδαχές που τόσο έντεχνα και ποιητικά μας μεταφέρει ο Καβάφης, συναντούν τη σημερινή αντίθεση ενός κοινωνικού προστάγματος που καθαγιάζει τα όποια μέσα που θα μας οδηγήσουν στο αποτέλεσμα που θέλουμε, κλίνοντας σαφώς την πλάστιγγα υπέρ του σκοπού έναντι του ταξιδιού. Αλήθεια, όμως, πόσο νόημα και ουσία να κρύβει ένα συνεχώς αναβαλλόμενο παρόν που θυσιάζεται για ένα μέλλον, που μονάχα βέβαιο δεν είναι; Το παρόν βρίσκεται ήδη πάντοτε εδώ και επαφίεται σε εμάς να το αξιοποιήσουμε και ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος εάν όχι το πληρέστερο βίωμά του;
Εντούτοις, όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι που συναντώ μεταθέτουν συνεχώς το παρόν σε ένα μέλλον όταν κάποτε όλα τα προβλήματα θα έχουν επιλυθεί και η μέριμνά τους είναι να ελέγχουν όσο περισσότερο γίνεται τον εαυτό τους πιέζοντας τον και πιέζοντας οτιδήποτε άλλο στη ζωή τους μαζί με μια σπατάλη ενός ανεκτίμητου χρόνου που δεν επανέρχεται, σαν μια τζογαδόρικη επένδυση σε ένα φαντασιακό στοίχημα. Προγραμματίζουν ένα μέλλον με τόση προσμονή και ξεχνούν ότι το μέλλον φτιάχνεται μέσα από πολλά παρόντα που ενώνονται σαν τα κομμάτια ενός παζλ έτσι ώστε να δημιουργήσουν μια ενιαία εικόνα. Έτσι η ζωή περνά και τα λεπτά εξανεμίζονται και εμείς απομένουμε με μια τυφλή ελπίδα, άλλωστε καλά δεν το λέει ο θυμόσοφος λαός μας ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία;
Advertisment
Προσωπικώς εγώ θα διαφωνήσω, επειδή σε τι θα χρησίμευε η ελπίδα αν επιλέξουμε να βιώσουμε το κάθε λεπτό της ύπαρξης και να απολαύσουμε οτιδήποτε είναι αυτό που μας προσφέρεται στο ταξίδι μας αντί να αναβάλλουμε συνεχώς τη ζωή και να προσμένουμε την ελπίδα μιας ενδεχόμενης εκπλήρωσης στο μέλλον;
Για να απολαύσουμε το ταξίδι είναι σημαντικό να απαλλαγούμε από τις αβέβαιες και παθητικές ελπίδες και να αποφασίσουμε με πράξεις να εφαρμόσουμε στην καθημερινότητά μας το βίωμα για τη χαρά της εμπειρίας του ταξιδιού και άνευ των προσδοκιών ενός σκοπού μονάχα. Καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε τι είναι αυτό για το οποίο αξίζει να ζούμε, εάν για παράδειγμα είναι κάποιος άνθρωπος, είτε εμείς ή κάποιος άλλος, οποιοσδήποτε σκοπός ή μήπως υλικά αποκτήματα ή φιλοδοξίες και ικανοποιήσεις του Εγώ κοκ. Στις πλείστες των περιπτώσεων το Εγώ δεν κάνει, βέβαια, δική του τη χαρά μας, ούτε μοιράζεται τις ίδιες επιθυμίες και ανάγκες.
Το ζήτημα αυτό, όμως, των αναγκών είναι ακόμη πιο περίπλοκο όταν εμείς οικειοποιούμαστε τις ανάγκες του Εγώ και του μυαλού μας, κυνηγώντας τα δικά τους όνειρα αντί για τα δικά μας και κάπως έτσι κοιτάμε το καρότο που μοιάζει να είναι κάτω από τη μύτη μας σας αυτό που κυνηγά ο γάιδαρος, μόνο που το βλέπουμε μέσα από φαντασιακές διόπτρες. Ειδικά στην εποχή μας που η εικονική πραγματικότητα των ποικίλων μέσων του διαδικτύου μας προτρέπουν συνεχώς να αναβάλλουμε το παρόν έναντι ενός μέλλοντος και μιας φαντασιακής ικανοποίησης των αναγκών, σε αυτήν την εποχή είναι επιτακτική η ανάγκη της δικής μας ποίησης.
Με αυτό δεν εννοώ, βέβαια, την ανάγνωση ή συγγραφή ποιημάτων, αλλά τουναντίον το να κάνουμε πράξη το βίωμα της ζωής μας και να ζήσουμε άφοβα το προσωπικό μας ταξίδι, επειδή οι οι αναβολές του, όπως άλλωστε κι οι ανασφάλειες, τα άγχη και οι φοβίες είναι σαν τους Κύκλωπες και τις Λαιστρυγόνες, που η σκέψη τους και μόνον μας αποθαρρύνει από την εμπειρία του ταξιδιού μας. Ακολουθώντας αυτόν τον τρόπο σκέψης και ζωής, όμως, χάνουμε πολλά και κυρίως το ίδιο το ταξίδι. Έτσι θέλει μια γενναία αυτογνωσία να κοιτάξουμε μέσα μας και να απαντήσουμε στο ερώτημα τι είναι αυτό που έχει αξία για εμάς, είναι άραγε το ταξίδι ή ο προορισμός και να αναρωτηθούμε ειλικρινά τι είδους είναι η ζωή που εμείς θέλουμε να ζήσουμε; Αυτό θα φέρει την απαραίτητη σοφία να καταλάβουμε τι σημαίνουν οι Ιθάκες δίχως να χρειαστεί να φτάσουμε πρώτα στο τέρμα και έτσι να βιώσουμε ένα μοναδικό και υπέροχο ταξίδι ζωής!
- Πρέπει να ζήσουμε το ταξίδι για να καταλάβουμε τι σημαίνουν οι Ιθάκες - 1 Αυγούστου 2024
- Αυτοαμφιβολία: 12 βήματα – οδηγοί που θα σας βοηθήσουν να την ξεπεράσετε - 16 Ιουλίου 2024
- Δίδαξε στους άλλους πώς θέλεις να σου φέρονται - 17 Ιουνίου 2024
