Και έρχεται η στιγμή…

Φεύγουν οι άνθρωποι. Τα παρατάνε. Για κάτι άλλο. Ίσως πιο ωραίο, πιο μεγάλο. Και εμείς μένουμε πίσω.

Και έρχεται η στιγμή που όλα χάνονται τελικά. Ξημερώνει το αύριο και είναι μία νέα μέρα. Λες και δεν ξεγράφτηκαν ποτέ. Αυτά που είπες δεν ακούστηκαν στα αυτιά μου, αυτά που ένιωσα έπεισα τον εαυτό μου πως τα ονειρεύτηκα. Ένα κακό όνειρο είναι, είπα, και προχωρώ. Εδώ… χωρίς εσένα αλλά μαζί σου. Πλέον όμως στις σκιές γιατί το φως το χάσαμε εδώ και καιρό. Ακούγεται ο κρότος μα πουθενά η λάμψη. Χάθηκε και αυτή. Στριμώχτηκε, πόνεσε και έφυγε. Και αυτή… έτσι απλά. Φεύγουν οι άνθρωποι. Τα παρατάνε. Για κάτι άλλο. Ίσως πιο ωραίο, πιο μεγάλο. Και εμείς μένουμε πίσω.

Μαζεύουμε σιγά σιγά τις ενοχές, τις ευθύνες που μας ρίξαμε, που το πιο πιθανόν να μην μας αναλογούν όλες, αλλά έτσι νιώθουμε, έτσι κάνουμε. Πονάμε. Και δεν έχει έναν άνθρωπο να το πούμε και να νιώσουμε ότι το καταλαβαίνει πραγματικά. Άλλωστε αυτός που έπρεπε να το νιώσει έχει ήδη φύγει μακριά. Μαζεύουμε τα κομμάτια μας και χαμογελάμε στον κόσμο. Τι νόημα έχει τώρα να δείξουμε την αδυναμία μας αφού ακόμη και όταν δείχναμε τη δύναμή μας δεν ήταν ποτέ κανείς έτοιμος να την δει; Και περνάνε οι μέρες άδειες. Τι χειρότερο να ζητήσει κανείς; Όλη η κακία μας έχει ήδη βρει. Και μείναμε με τον εαυτό μας. Μισό. Μιας και τον υπόλοιπο τον δώσαμε. Και προσπαθούμε κάθε μέρα να τον γεμίσουμε. Με ίχνη ελπίδας και μικρά βήματα. Κι άσε το μυαλό να γυρίζει πίσω σε εσένα, έτσι κι αλλιώς μόνο εκεί έχεις μείνει πια. Ένα αποτύπωμα. Το πώς ήταν η ζωή και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Μας τέλειωσε αυτό και καλά κάνουμε να το αποδεχθούμε. Υπήρχαμε και πριν από εσένα και φαίνεται ότι υπάρχουμε και μετά.

Advertisment

Η ζωή προχωράει, θέλουμε δεν θέλουμε. Κι όσο κι αν πονάει πρέπει να ακολουθήσουμε. Και όπου μας βγάλει. Έτσι κι αλλιώς είδαμε πού μας βγάλαμε εμείς. Μείναμε στο τίποτα. Στο χθες «σ’ αγαπώ» και στο σήμερα «δεν σε θέλω πια». Στην αβεβαιότητα. Στην ψεύτικη ασφάλεια. Τι να επιφυλάσσει το μέλλον, ποιος ξέρει. Η στασιμότητα όμως σίγουρα δεν ωφελεί πουθενά. Θα λάμψει κάποτε η μέρα. Όχι από άλλους αλλά μέσα από εμάς. Θα γεμίσει το μισό που μας εγκατέλειψε. Εμείς θα το σπείρουμε. Θα το καλλιεργήσουμε. Θα το μεγαλώσουμε. Μας το χρωστάμε. Όσο κι αν νιώθουμε ότι φταίμε για όλα. Κάπου αξίζαμε. Και θα το βρούμε πάλι όσο χρόνο κι αν μας πάρει. Το φως αξίζει να το έχουν όλοι. Πόσο μάλλον αυτοί που ζουν αρκετό καιρό τώρα στο σκοτάδι. Θα τα καταφέρουμε. Θα δεις.

Advertisment

About
Latest Posts

Κυριακή Ονησιφόρου

Πρώτα ανταμώνω το χάος που μετέπειτα το σβήνει η γαλήνη. Οι σκέψεις μου, μία ροή από θαλασσόλυκους που όλο θέλουν να φωνάξουν, αλλά δεν έχουν κάπου να ακουστούν πάρα μόνο στην ηχώ που δημιουργείται στο μυαλό μου. Έτσι είμαι εγώ. Πέρασα την φαντασία και την ορμή μου στο μάρκετινγκ όπου και ασχολούμαι από τότε που αποφοίτησα από τον κλάδο Δημοσίων Σχέσεων, Διαφήμιση και Μάρκετινγκ και είμαι πλέον σε θέση να λέω αυτά που νιώθω, και πόσο μάλλον επιτέλους να τα γράφω. Το καλύτερο όμως είναι πως δεν είμαι μόνη. Θέλω να φτάσω τους ανθρώπους που συμμερίζονται τις σκέψεις μου, θέλω να τους δίνω ελπίδα καθώς ότι κι αν ζούμε, όσο διαφορετικοί και να είμαστε, κάτι μας συνδέει, και αυτό το κάτι τείνω να πιστεύω πως είναι μαγικό!

Latest posts by Κυριακή Ονησιφόρου (see all)