από την Έλενα Παπαδημητρίου για το protagon.gr
Human Grid. Δηλαδή, ανθρώπινο δίχτυ. Είναι η πρωτοβουλία του Tedx Athens να καταγράψει τις εθελοντικές οργανώσεις και τις συλλογικές πρωτοβουλίες πολιτών που ανέλαβαν δράση στην πόλη τους.
Advertisment
Πρακτικά, είναι ένας μεγάλος διαδικτυακός χάρτης όπου αποτυπώνονται με πινέζες οι οργανώσεις τις οποίες αναζητάς είτε με γεωγραφικά κριτήρια είτε με βάση τον τομέα δράσης τους.
Ουσιαστικά είναι ένα εργαλείο ενημέρωσης, ανάδειξης των πρωτοβουλιών αυτών και δικτύωσης των οργανώσεων μεταξύ τους.
Αρκεί να σημειωθεί πως μέχρι πριν έναν χρόνο, οπότε και άρχισε η χαρτογράφηση, δεν υπήρχε καμία συστηματική καταγραφή των οργανώσεων και των πρωτοβουλιών.
Advertisment
Η ομάδα του Human Grid συναντά τους ανθρώπους των οργανώσεων, ενημερώνεται για τις δράσεις, συλλέγει πληροφορίες, καταγράφει τις ανάγκες και τις προτεραιότητές τους, τις φέρνει σε επαφή και στη συνέχεια ενημερώνει τον χάρτη και το blog της. Στην Αττική έχουν ήδη χαρτογραφηθεί 120 οργανώσεις, πρόσφατα κλήθηκαν να ενταχθούν και οι οργανώσεις της Θεσσαλονίκης και της Βορείου Ελλάδας με τελικό στόχο να γεμίσει πινέζες ολόκληρος ο χάρτης της Ελλάδας.
“Find a cause, get involved”. Βρες έναν λόγο να εμπλακείς, είναι το μήνυμα του Human Grid. Εγώ τον βρίσκω κάθε μέρα εδώ κι ένα χρόνο που συμμετέχω στην ομάδα του Human Grid. Για την ακρίβεια, βρίσκω κάθε μέρα και περισσότερους. Είναι καταρχήν αυτοί οι δέκα άνθρωποι της ομάδας που ανάμεσα στο φορτωμένο και απαιτητικό καθημερινό τους πρόγραμμα, ανάμεσα σε συσκέψεις, επαγγελματικά ραντεβού και υποχρεώσεις βρίσκουν το χρόνο να στείλουν ένα email και να απαντήσουν σε ένα τηλέφωνο προκειμένου να στηρίξουν εθελοντικά το Human Grid. Βρίσκουν χρόνο να νοιαστούν.
Όπως νοιάστηκε ένας γιατρός του ΕΟΠΥΥ για τους άνεργους και ανασφάλιστους ασθενείς φτιάχνοντας ένα κοινωνικό ιατρείο το οποίο ενώ τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του είχε 800 επισκέψεις, τους τελευταίους έξι μήνες έχει φτάσει τις 7.000. Όπως νοιάστηκε μια δημοσιογράφος για τη σπατάλη του φαγητού δημιουργώντας μια διαδικτυακή γέφυρα που φέρνει σε επαφή εστιατόρια, σούπερ μάρκετ, μανάβικα, φούρνους και πολίτες που θέλουν να προσφέρουν τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης με ιδρύματα και κοινωνικές δομές. Όπως νοιάζονται για τις γειτονιές τους οι κάτοικοι της Αθήνας και του Πειραιά που με αστικές παρεμβάσεις «ανασταίνουν» πάρκα, φυτεύουν δέντρα, φωταγωγούν σκοτεινούς και παρατημένους δρόμους και δίνουν χρώμα σε σχολεία. Όπως νοιάστηκε η μητέρα ενός παιδιού με νοητική στέρηση για το τι θα απογίνει το παιδί της όταν εκείνη δεν θα ζει για να το φροντίζει κι αποφάσισε μαζί με άλλους γονείς που μοιράζονταν την ίδια αγωνία να αναλάβουν οι ίδιοι δράση. Όπως νοιάζονται οι εθελοντές που στηρίζουν τους άστεγους και οι άλλοι που κάνουν τους δασκάλους στα σχολεία μεταναστών.
Δεν θέλει ούτε κόπο, ούτε χρόνο, ούτε χρήματα για να νοιαστείς. Διαπίστωσα κι εγώ πως είναι απλό να το κάνεις. Διαπίστωσα πόσο μεγάλη διαφορά μπορεί να κάνει στη ζωή ενός ανθρώπου το δικό σου “νοιάζομαι”.
Δεν μιλάμε για φιλανθρωπία. Μιλάμε για αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια. Και αισιοδοξία. Αισιοδοξία πως ο κοινωνικός ιστός μπορεί να γλιτώσει την κατάρρευση. Πως ένα ανθρώπινο δίχτυ ίσως και να μας αντέξει όλους αν μεγαλώσει και δυναμώσει αρκετά. Πως όποια ανατροπή κι αν συμβεί στη ζωή σου, κάποιος θα ανταποκριθεί όταν φωνάξεις «Κράτα με».
