Ακολουθεί συνέντευξη με τον Άρη Χατζηνάσιο, εκπαιδευτή και συνιδρυτή του συστήματος Νέο-Κρανιοϊερής Θεραπείας.
Γεια σου Άρη, χαιρόμαστε που έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για τη Νέο- Κρανιοϊερή Θεραπεία. Κι ακόμα περισσότερο χαιρόμαστε που μιλάμε με έναν από τους ιδρυτές της μεθόδου.
Advertisment
Σε ποιους απευθύνεται η Νέο-Κρανιοϊερή θεραπεία και τι σημαίνει το όνομά της;
Η ΚρανιοΙερη Θεραπεια εφαρμόζεται σε όλους τους ανθρώπους, από νεογέννητα μωρά μέχρι και άτομα μεγάλης ηλικίας. Η Θεραπεία ονομάζεται ΚρανιοΙερη από τον τόπο εφαρμογής της, δηλαδή στο κρανίο, όλο το μήκος της σπονδυλικής στήλης και το ιερό οστό.
Αν και ο ορισμός είναι λίγο ξεπερασμένος, εξ αιτίας του ότι σήμερα δουλεύουμε ολιστικά, με όλο το σώμα του ανθρώπου, η ΚρανιοΙερη Θεραπεια εμπεριέχει ένα στοιχείο, τον Κρανιοϊερό Ρυθμό (ΚΙΡ), πάνω στον οποίο στηρίζεται και η ολιστική άποψη.
Ο ΚΙΡ δημιουργείται από την συνεχή αυξομείωση του όγκου του εγκεφαλονωτιαίου υγρού που κινείται εντός των μηνίγγων και γύρω από τον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό. Ο ΚΙΡ έχει μια ιδιομορφία, παύει όταν το σώμα μπαίνει στη διαδικασία αυτοΘεραπειας. Αυτό σημαίνει ότι σε σωματικό επίπεδο απελευθερώνεται κάποια ένταση ή λύεται κάποια τραυματική εμπειρία που έχει ψυχολογικό υπόβαθρο.
Ο ΚIP μένει σε παύση σε όλη τη διάρκεια της αυτοθεραπευτικής διαδικασίας. Έτσι ο συνοδοιπόρος που έχει ευαισθητοποιηθεί στη διάρκεια της εκπαίδευσής του στο να ψηλαφίζει τον ΚΙP γνωρίζει αν συμβαίνει αυτοΘεραπεια και πόση είναι η διάρκειά της.
Advertisment
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τη διαφορά της Κρανιοιερής με τη Νέο Κρανιοιερή θεραπεία. Μπορείς να μας πεις σε τι διαφέρουν τα δύο συστήματα;
Αυτή είναι πράγματι μια ερώτηση που μας κάνουν συχνά πολλοί ενδιαφερόμενοι.
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι πολυσύνθετη και δεν μπορεί να απαντηθεί με μια πρόταση.
Θα προσπαθήσουμε όμως να το εξηγήσουμε όσο γίνεται πιο απλά και με παραδείγματα από την πράξη ώστε να γίνει κατανοητή η δική μας προσέγγιση.
Στην Αφετηρία, ήδη διίστανται οι δρόμοι μας…
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Στην κλασική Κρανιοϊερή Θεραπεία εκπαιδεύονται κατά κύριο λόγο άνθρωποι οι οποίοι κατά το πλείστον θέλουν να τελειώσουν την εκπαίδευση της Κρανιοϊερής Θεραπείας για να γίνουν “θεραπευτές” αυτής της μεθόδου.
Αυτός είναι και ο λόγος που η εκπαίδευση είναι σχετικά μικρή. Και ενώ υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι θέλουν να κάνουν την συγκεκριμένη εκπαίδευση γιατί άκουσαν ότι «έχει καλά αποτελέσματα», εντούτοις είναι αρκετά λίγοι εκείνοι που την ακολούθησαν για την προσωπική τους εξέλιξη και για να μπορέσουν να είναι πιο συνειδητοί άνθρωποι στην προσωπική τους ζωή και για να ανακαλύψουν την αξία του να είσαι υγιής, όταν είσαι Αληθινός!
Στη Νέο-Κρανιοϊερη Θεραπεια έρχονται ως μαθητευόμενοι άνθρωποι οι οποίοι ενδιαφέρονται πρωτίστως να ασχοληθούν με τον εαυτό τους και την προσωπική τους εξέλιξη. Συνήθως αρχίζουν την εκπαίδευση άνθρωποι οι οποίοι έχουν κάνει συνεδρίες και μαγεύτηκαν από τις πολλές αλλαγές που έγιναν στην ζωή τους μετά από τις εμπειρίες και τα βιώματά τους στις συνεδρίες αυτές. Το ότι θα γίνουν «θεραπευτές» δεν είναι το κυρίως μέλημά τους, είναι όμως η φυσιολογική εξέλιξή τους στο τέρμα του δρόμου. Έχουν δηλαδή όλα τα εφόδια ώστε να μπορούν να «συνοδεύσουν» τον οποιονδήποτε άνθρωπο που θέλει πραγματικά να θεραπευτεί στο ταξίδι που οδηγεί στην υγεία του. Γι’ αυτό και εμείς δεν εκπαιδεύουμε «Θεραπευτές» αλλά εκπαιδεύουμε τους μαθητές μας να γίνουν καλοί «Συνοδοιπόροι» στο ταξίδι που κάνει ο «Ταξιδιώτης», αυτό που οι άλλοι ονομάζουν «θεραπευόμενο», στη διάρκεια της συνεδρίας. Και χρησιμοποιούμε τον όρο «Ταξιδιώτης» και όχι θεραπευόμενος ή ασθενής γιατί η κάθε συνεδρία μας είναι ένα ταξίδι είτε στο σώμα, είτε στην ιστορία της ζωής μας.
Ναι αλλά και σε αυτή τη περίπτωση θα μπορούσαμε πάλι να τον ονομάσουμε «θεραπευτή». Ποιος είναι ακριβώς ο λόγος που αποφεύγετε τον συγκεκριμένο όρο;
Στην Νέο-Κρανιοϊερή Θεραπεία δεν υπάρχει ο όρος «θεραπευτής», διότι στη διάρκεια της εκπαίδευσής μας μαθαίνουμε εντελώς βιωματικά ότι το σώμα μας το ίδιο έχει όλο το δυναμικό να επαναφέρει την υγεία, άρα ο «θεραπευτής» δεν χρειάζεται. Και αυτή την Αλήθεια του σώματός τη βιώνουν όλοι οι μαθητές μας αρκετές φορές στην πορεία της εκπαίδευσής τους. Γι’ αυτό δίνουμε πολύ έμφαση στις προσωπικές εμπειρίες και βιώματα των μαθητών μας κατά την διάρκεια των πέντε δεκαήμερων σεμιναρίων μας. Η εκπαίδευση της Νέο-Κρανιοϊερής Θεραπείας είναι 850 ωρών οι οποίες μοιράζονται σε 5 δεκαήμερα βιωματικά σεμινάρια, σε πολλές ακόμα ημέρες εποπτείας και παρακολούθησης της εξέλιξής τους, σε πολλές προσωπικές συνεδρίες με εμάς τους δασκάλους τους, και μια διπλωματική εργασία διάρκειας τριών μηνών και ένα επταήμερο βιωματικό “σεμινάριο Εξετάσεων”.
Αφού περάσει κανείς από όλο αυτό το προαναφερόμενο φάσμα και δει τον εαυτό του βιωματικά τι κάνει ο ίδιος και τι τον αρρωσταίνει, τότε μπορεί να εργαστεί ή μάλλον να προσφέρει τις υπηρεσίες του κατανοώντας τη μοναδικότητα της αλήθειας του κάθε ανθρώπου. Εμάς, τους δασκάλους της Νέο-ΚρανιοΙερής Θεραπείας, μας ενδιαφέρει πρωτίστως οι μαθητές μας να ξεκαθαρίσουν τα του δικού τους οίκου, να συνειδητοποιήσουν ότι ο κάθε πόνος, η κάθε ταλαιπωρία της υγείας τους είναι συνειδητά ή ασυνείδητα προσωπικές επιλογές. Να βιώσουν τι σημαίνει να αγγίζω χωρίς να κρίνω. Γιατί όταν αγγίζω ένα σώμα και κάνω διάγνωση ή αξιολογώ την κατάστασή του, τότε το κρίνω. Οι μαθητές μας βιώνουν τι θα πει εμπιστοσύνη ότι το κάθε σώμα που αγγίζουν «γνωρίζει» το δρόμο που οδηγεί στην δική του υγιή κατάσταση. Μαθαίνουν ότι, όσο πιο πολύ εμπιστοσύνη έχουμε στην σοφία του σώματος, τόσο λιγότερο νιώθουμε την ανάγκη να παρέμβουμε και να θεραπεύσουμε.
Επί του πρακτικού, τελικά, πως προσεγγίζει η Νέο Κρανιοϊερή Θεραπεία τον ταξιδιώτη;
Η Νέο Κρανιοϊερή διαφέρει από οποιοδήποτε άλλο σύστημα στο εξής: Για παράδειγμα Στην κλασική Κρανιοϊερή Θεραπεία υπάρχει η εξής αντίφαση, ότι από τη μία είναι αποδεκτό ότι το σώμα αυτοθεραπεύεται αλλά η στάση του «θεραπευτή» είναι ότι για να λάβει χώρα η αυτοθεραπεία θα πρέπει να εφαρμόσει τις απαραίτητες τεχνικές για να επανέλθει π.χ. ο Κρανιοϊερός Ρυθμός στην φυσική του ας πούμε συχνότητα. Οι εφαρμογές δηλαδή έχουν έναν σκοπό, να επαναφέρουν τις ισορροπίες στο σώμα τις οποίες γνωρίζει ο «Κρανιοϊερός Θεραπευτής».
Αυτός αξιολογεί τι δεν πάει καλά στο σώμα και τι έχει διαταραχθεί και εφαρμόζει τις τεχνικές εκείνες που θα επαναφέρουν την ιδεώδη κατάσταση. Αν π.χ. πονάει ο άνθρωπος που έρχεται να δεχτεί μια συνεδρία, θα προσπαθήσει να κάνει οτιδήποτε περνάει από το χέρι του για να φύγει ο πόνος, εφαρμόζοντας δηλαδή κάποιες τεχνικές. Γι’ αυτό και το λεξιλόγιο είναι γεμάτο με όρους όπως: αξιολογώ, κάνω, εφαρμόζω, διορθώνω, παρεμβαίνω, θεραπεύω κτλ.
Δηλαδή θέλεις να πεις ότι στη Νέο Κρανιοϊερή Θεραπεία δεν θέλει ο θεραπευτής να «διώξει» τον πόνο;
Στην Νέο-Κρανιοϊερή Θεραπεία αγγίζουμε το κάθε σώμα με Σεβασμό και Αγάπη στην μοναδικότητα της δικής του αλήθειας, η οποία μπορεί να είναι πόνος, αρρώστια ή η οποιαδήποτε δυσλειτουργία. Γνωρίζουμε από τα βιώματά μας και την εικοσαετή πείρα και προσωπική εξέλιξή μας, ότι όλο το Θεραπευτικό Δυναμικό κρύβεται μέσα σ’ αυτό το σώμα που αγγίζουμε και το άγγιγμά μας είναι μια Συνειδητή Προτροπή στην Γνώση του εκάστοτε σώματος να ξαναθυμηθεί, αν αυτό θέλει, την παλιά του υγιή κατάσταση. Για να συμβεί αυτό πρέπει να έχει ο «Συνοδοιπόρος» χρόνο, να μην βιάζεται να τελειώσει όπου και αν αγγίζει.
Αποδεχόμαστε απόλυτα – και δεν απογοητευόμαστε – ακόμη και αν δεν αλλάξει κάτι. Για να μπορεί να συμβεί όμως αυτό, δηλαδή να είναι ο Συνοδοιπόρος εκεί και όχι το εγώ του χρειάζεται πολλή δουλειά στην προσωπική του εξέλιξη, την οποία δεν κατακτά κανείς σε 2-3 ή και 4 ακόμη τετραήμερα.
Ωστόσο επανερχόμαστε στην ίδια ερώτηση. Τελικά η επιθυμία δεν είναι να φύγει ο πόνος από το σώμα;
Η Νέο-Κρανιοιερη θεραπεία είναι ο δρόμος της καρδιάς, που σημαίνει αγγίζω με εμπιστοσύνη, αποδοχή, απόλυτη κατανόηση, «δεν θέλω να σε αλλάξω», «δεν σε κρίνω». Για μας ο πόνος δεν είναι κάτι κακό και ξένο από τον ίδιο τον Ταξιδιώτη και άρα να πρέπει να φύγει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από το σώμα! Ο πόνος στην Νέο-Κρανιοϊερή Θεραπεία είναι μια πηγή αλήθειας ή τράπεζα πληροφοριών για τον Ταξιδιώτη, ο οποίος, θέλει πολύ να ακουστεί και να κατανοηθεί από «καρδιάς» από τον Ταξιδιώτη τον ίδιο και φυσικά και από τον Συνοδοιπόρο του, εμάς δηλαδή. Ο κάθε πόνος λοιπόν στο σώμα του ανθρώπου έχει να διηγηθεί μια ιστορία και προ πάντων θέλει να ακουστεί. Αν τον πολεμήσω και τον διώξω, τότε θα επανέλθει πιο έντονος.
Και πως μπορεί να ακουστεί ή να «μιλήσει» ο πόνος;
Αυτό γίνεται πολύ άμεσα και βιωματικά με τον “Θεραπευτικό Διάλογο”, ο οποίος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Νέο-ΚρανιοΙερής Θεραπείας.”Ο πόνος είναι δικός σου, μην τον πολεμάς, προσπάθησε να τον κατανοήσεις.”
Μπορείς να μας δώσεις ένα απτό παράδειγμα κάποιας συνεδρίας στην οποία ο πόνος «μίλησε» και έγινε κατανοητός όπως λες;
Θα αναφερθώ σε μια από τις πολλές ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι έρχονται να βρουν το λόγο που το σώμα τους πονάει ή αρρωσταίνει, αφού τον έχουν πολεμήσει με πολλούς άλλους τρόπους πιο πριν. Η Μαριάνθη που ήρθε για να κάνει την πρώτη της συνεδρία υπέφερε από έναν χρόνιο πόνο στη μέση της, για πάνω από έναν χρόνο. Όταν ο πόνος αυτός εμφανιζόταν δεν μπορούσε να εργασθεί αλλά ούτε και να κάνει καν τα απαραίτητα πράγματα της καθημερινότητάς της. Ξεκινώντας τη συνεδρία, αφουγγραζόμενος το σώμα της, τα χέρια μου οδηγήθηκαν εντελώς διαισθητικά στο μέρος εκείνο του σώματος που στην Κρανιοϊερή Θεραπεία λέμε “θωρακικό διάφραγμα”, όπου το ένα χέρι αγγίζει πολύ απαλά πάνω στο στέρνο και το άλλο χέρι είναι στο πίσω μέρος του σώματος ανάμεσα στις δύο ωμοπλάτες. Με μοναδική πρόθεσή μου ότι “εγώ είμαι εδώ για να σ’ ακούσω σώμα, εσύ γνωρίζεις”. Μετά από 3-4 λεπτά ένας δυνατός και οξύς πόνος εμφανίζεται από το πουθενά στο στέρνο συνοδευόμενος από έντονη δύσπνοια και η Μαριάνθη αρχίζει να φωνάζει και να πανικοβάλλεται.
Στην ερώτησή μου τι κάνει ο πόνος στην μέση της, η απάντησή της είναι ότι δεν υπάρχει. Παρ’ όλο τον πανικό που νιώθει, παίρνει το μήνυμα και λεκτικά από εμένα, ότι εγώ είμαι μαζί της και μαζί μ’ αυτό παίρνει και την ενθάρρυνση να ταξιδέψει στο σώμα της και να πάει να συναντήσει τον πόνο στο στέρνο. Αυτό μπορεί να ακούγεται λίγο “κουφό” αλλά ο πόνος όπως είπαμε παραπάνω είναι μια προσωπικότητα η οποία χτυπά την πόρτα και θέλει να ακουστεί! Πλησιάζοντας τον πόνο της αντικρίζει ένα μικρό παιδί και ερχόμενη πιο κοντά διαπιστώνει ότι το παιδί είναι η ίδια σε ηλικία 5 ετών.
Η μικρή της λέει ότι δεν μπορεί άλλο να σηκώνει το βάρος του να είναι πάντα δυνατή και γι’ αυτό την κάλεσε να της το πει, δείχνοντας της ταυτόχρονα πόσο αβάσταχτος είναι ο πόνος που προκαλεί η ίδια στον εαυτό της. Της λέει ότι αν δεν δεχτεί την αλήθεια της «ότι είναι και πολύ ευαίσθητη» εκτός από δυνατή αυτή, εκείνη θα μαραζώσει και ο φίλος της ο πόνος στην μέση δεν θα της επιτρέψει (της μεγάλης) να κινείται πλέον.
Η Μαριάνθη ξεσπά σε ένα γοερό κλάμα, τα δάκρυα τρέχουν και ποτίζουν το πρόσωπο και τα μαλλιά της και μαζί με το συναίσθημα που εκφράζει μπροστά στην μικρή, νιώθει τον πόνο να μειώνεται και την αναπνοή της να αποκαθίσταται. Λέει ανάμεσα στα αναφιλητά της ότι δεν το ξέρει αυτό, δεν ξέρει πως να δείχνει ότι είναι αδύναμη.
Μου λέει, “Το κλάμα είναι αδυναμία”!
Αμέσως, η μικρή της λέει ότι τώρα που κλαίει την νιώθει πραγματικά δυνατή και θαρραλέα και αν θέλει μπορεί στο εξής αυτή (η μικρή) να της δείξει τον δρόμο του συναισθήματος και πως να μην είναι πάντα δυνατή. Δέχεται την Πρόσκληση/Πρόκληση και αγκαλιάζονται. Στο αγκάλιασμα αυτό νιώθει το σώμα της ανάλαφρο και γαληνεμένο και της μικρής εύπλαστο και τρυφερό. Στο αγκάλιασμα αυτό της λέει η μικρή ότι αν συνεχίσει να είναι έτσι όπως είναι τώρα, η μέση της δεν θα διαμαρτύρεται πια.
Στο τέλος της συνεδρίας η Μαριάνθη σηκώνεται και μου μοιράζεται ότι για πρώτη φορά νιώθει σαν ένα τεράστιο φορτίο να έφυγε από πάνω της. Ο πόνος στο στέρνο δεν υπήρχε πια και ο πόνος στη μέση της ήταν τις επόμενες εβδομάδες εκεί μεν αλλά πολύ συγκαταβατικός και ήπιος. Ήταν εκεί για να της υπενθυμίζει την υπόσχεση που έδωσε στην μικρή, αλλά δεν την ταλαιπωρούσε πλέον. Μετά από δύο ακόμη συνεδρίες που έγιναν σε διάστημα έξι εβδομάδων, ο πόνος στην μέση την αποχαιρέτησε…
Δοκιμάζοντας συχνά να δείχνει και την αδυναμία και το συναίσθημά της τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ο πόνος της δεν εμφανίστηκε πια. Το δώρο του σώματός της είναι η ΥΓΕΙΑ και όχι Ο ΠΟΝΟΣ. Ο πόνος της έδειξε πώς να ζει τελικά τη δική της ζωή.
Σκεφθείτε όμως τι θα συνέβαινε αν εφαρμόζαμε οποιεσδήποτε τεχνικές «για να θεραπεύσουμε» αυτόν τον πόνο… Να ξαλαφρώσει η καημένη η Μαριάνθη από την σωματική της ταλαιπωρία. Αν ο πόνος μας έκανε το χατίρι και έφευγε τότε το σώμα – αφού δεν ακούστηκε – θα παρουσίαζε με μαθηματική ακρίβεια κάτι πολύ πιο βαρύ, μια πιο βαριά ασθένεια, για να της δείξει ότι αυτό που ζει δεν είναι αληθινά δικό της και το σώμα θα υπέφερε αφάνταστα.
