Έχουμε διαπιστώσει με πολλούς τρόπους μέχρι τώρα ότι η ζωή μας είναι μια σκλαβιά. Καθώς καταρρέουν οι μέχρι τώρα πυλώνες που στήριζαν αυτόν τον άδικο κόσμο, μας φανερώνεται ο τρόπος που λειτουργούσε το σύστημα. Οι πολύ λίγοι που ελέγχουν το χρήμα, τις κυβερνήσεις, την ενέργεια, τα αγαθά, τις πεποιθήσεις μας και επιθυμούσαν τη πλήρη υποδούλωσή μας. Προχωρώντας σε αυτόν τον δρόμο της δοκιμασίας και της κατανόησης συνάμα, αρχίζουμε να γνωρίζουμε την ελευθερία.
Κάποιοι πιστεύουν ότι τα μέχρι τώρα θύματα πρέπει να μπορέσουν να κάνουν μία εξέγερση, μία παγκόσμια επανάσταση. Πως όμως θα γίνει αυτό όταν πολλοί άνθρωποι ακόμα δεν έχουν καταλάβει το τι συμβαίνει, όταν τους κυριεύει ο φόβος και αντιδρούν σπασμωδικά ή πολύ απλά μπορεί να μην συμφωνούν με τον α ή τον β τρόπο δράσης; Κάποιοι μπορεί να συμφωνήσουν σε έναν τρόπο δράσης, αρκεί να είναι ήδη εκατομμύρια αυτοί που το εφαρμόζουν. Ποιος όμως θα κάνει την αρχή; Και δεν είναι πάλι ένα διαφορετικό κοπάδι από πρόβατα που θέλουν πάλι να ακολουθήσουν;
Advertisment
Όσο καλύτερα αντιληφθούμε το τι μας συμβαίνει, τόσο πιο καίρια μπορούμε να δράσουμε. Μία ενημέρωση για την τωρινή κατάσταση μπορούμε να βρούμε στο ντοκιμανταίρ Thrive (προφέρεται θράιβ) που μπορείτε να παρακολουθήσετε ελεύθερα εδώ Αφού αντιληφθούμε την κατάσταση, σίγουρα μπορούμε να κάνουμε κινήσεις ώστε να μην διευκολύνουμε άλλο την υποδούλωσή μας. Αυτές γίνονται σε ένα μέρος τους συλλογικά, βρίσκοντας και επικοινωνώντας με ανθρώπους που βαδίζουμε στο ίδιο μονοπάτι.
Πέρα από το συλλογικό επίπεδο, υπάρχει το ατομικό. Ας θέσουμε ένα παράξενο ερώτημα: Το ότι είμαστε θύματα, το ότι έχουμε τόσα βάσανα σε αυτή τη ζωή, μήπως γίνεται και με την δική μας συναίνεση; Ή με άλλα λόγια υπάρχει διέξοδος ελευθερίας, την οποία δεν έχουμε αντιληφθεί; Εκ πρώτης άποψης είναι γελοίο το ερώτημα. Είναι δυνατόν κάποιος να ζει σαν θύμα, να υποφέρει, να κυνηγιέται και να «πεθαίνει» μαχόμενος για την ελευθερία, ένα πράγμα που μπορεί να αποκτήσει και μόνος του;
Μπορεί να συμβαίνει αυτό σε κάποιον που είναι εγκλωβισμένος σε μία κατάσταση, σε ένα δωμάτιο, όπου σαν τυφλός δεν βλέπει την έξοδο του δωματίου. Είναι να έχει συμφωνήσει να μπει σε αυτό το δωμάτιο, να έχει ξεχάσει ποιος είναι, και να είναι με αυτό τον τρόπο, συνδημιουργός της άθλιας κατάστασης του. Μα τότε τα κλειδιά της απελευθέρωσης μας τα έχουμε εμείς. Εμείς είμαστε αυτοί που μπορούμε να αλλάξουμε το κόσμο. Γιατί ο κόσμος που φαίνεται να υπάρχει, υπάρχει επειδή εμείς έχουμε συμφωνήσει στην δημιουργία, ύπαρξη και διατήρησή του, έστω και χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Advertisment
Κάθε φορά που δεχόμαστε να παίξουμε σε αυτό το θέατρο το ρόλο του αδικημένου, κάθε φορά που φοβόμαστε ή θυμώνουμε, δεν φθειρόμαστε, αγχωνόμαστε, πληγωνόμαστε, γερνάμε και τελικά «πεθαίνουμε»;. Μήπως έχουμε κάθε στιγμή το δικαίωμα να διαγράψουμε από τις αισθήσεις μας αυτόν τον άδικο κόσμο; Μήπως τώρα πια έχουμε το δικαίωμα να ζητήσουμε να ανοίξουν οι πόρτες στη συνειδητοποίηση ότι ζούσαμε μέχρι τώρα σε ένα παιχνίδι, μία ψευδαίσθηση, και ο αληθινός κόσμος που ανήκουμε είναι εκεί που είχαμε τοποθετήσει το ασυνείδητο μας;
Μήπως μόνο εμείς μπορούμε να βρούμε την αυθεντική ελευθερία μέσα μας; Μήπως η ελευθερία τελικά είναι μία προσωπική μας υπόθεση, χωρίς να χρειάζεται να γίνουμε πλούσιοι πρώτα; Μήπως κάθε τι που γίνεται είναι για να μας σπρώξει να κοιτάξουμε, να ψάξουμε μέσα μας; Ακόμα και οι άνθρωποι που είναι «κακοί», «διεφθαρμένοι», «εχθρικοί» απέναντί μας, με μία άλλη θεώρηση των πραγμάτων μας εξυπηρετούν σε αυτό το πράγμα, γιατί μας σπρώχνουν και αυτοί με το τρόπο τους στο να αντικρύσουμε το μέρος του εαυτού μας που είναι δεμένο με αυτή την κατάσταση, να αντιληφθούμε γιατί μας συμβαίνει ό,τι μας συμβαίνει και απλά να αλλάξουμε πορεία…;
