Ακολουθώντας τη συμβατική εκδοχή της Φυσικής επιστήμης, αντιλαμβανόμαστε το ανθρώπινο σώμα ως μία μηχανή που απαρτίζεται σε μικροσκοπικό επίπεδο από άτομα και μόρια. Υπό το πρίσμα, όμως, της κβαντικής θεώρησης, αυτό που υπάρχει πέρα από την έκδηλη φυσική δομή των πραγμάτων δεν είναι τίποτε άλλο παρά ενέργεια. Αυτό για μας προσωπικά σημαίνει ότι είμαστε ενεργειακά όντα και αλληλεπιδρούμε με ο,τιδήποτε στο πλαίσιο ενός ενεργειακού πεδίου. Σε έναν κβαντικό κόσμο γίνεται μετατόπιση της προσοχής από την ύλη στην ενέργεια. Αν θέλουμε να κατανοήσουμε την φύση της υγείας μας, καλούμαστε να αντικρίσουμε το αόρατο (ενέργεια), αυτό που υφίσταται πέρα από το προφανές (ύλη).
Η μετατόπιση από την ύλη στην ενέργεια αναπόφευκτα φέρνει στο προσκήνιο την αβεβαιότητα, η οποία συγκαλύπτεται όταν κάποιος επικαλεστεί την Νευτώνια οπτική και τη σιγουριά που εμπνέει με τους ασφαλείς αιτιώδεις νόμους της.
Advertisment
Ποια είναι όμως η σχέση των δικών μας σκέψεων με όλα αυτά; Οι σκέψεις είναι μέρος του ενεργειακού πεδίου που μας περιβάλλει. Στον κόσμο που ζούμε επιτελούμε νευρολογικές διεργασίες, στις όποιες συμπεριλαμβάνονται οι σκέψεις, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο μαγνητικούς κραδασμούς που εκπορεύονται από τον εγκέφαλό μας προς το πεδίο. Επομένως, δεν είμαστε αποσυνδεδεμένα μικρά κομμάτια που απλώς κυκλοφορούν στο περιβάλλον, αλλά πομποί που δίνουν μορφή στο πεδίο και αυτή η μορφή εκδηλώνεται μέσα από τις εμπειρίες που βιώνουμε στη ζωή. Αν οι σκέψεις μας διαμορφώνουν σε κάποιο βαθμό τον υλικό κόσμο, τότε ίσως αξίζει να αναλογιστούμε για το είδος των σκέψεων που παράγουμε.
Μία σχετικά πρόσφατη γνώση των φυσικών επιστημόνων που δύσκολα οι περισσότεροι αποδεχόμαστε είναι ότι όλοι σε συλλογικό επίπεδο δημιουργούμε τον κόσμο στον οποίο εμπεριεχόμαστε μέσα από τις παρατηρήσεις μας. Ο κόσμος που παρατηρούμε είναι ο κόσμος που δημιουργούμε. Όταν παρατηρούμε κάτι, το επηρεάζουμε και μόνο που το βλέπουμε, δεν πρόκειται για παθητική δραστηριότητα, αλλά για ενεργή συμμετοχή σε αυτό που παρατηρούμε ενώ εκτυλίσσεται μπροστά μας. Άνθρωποι προσ-ανατολισμένοι στην ανατολική σκέψη, θα συμπλήρωναν ότι αυτό που θα σκεφτείς ή θα ζητήσεις είναι αυτό που θα πάρεις. Και δεν πρόκειται για σύμπτωση. Είμαστε ενεργοί και όχι ενεργούμενα στη φυσική διαμόρφωση του κόσμου που βιώνουμε.
Βιολογικό υπόστρωμα
Advertisment
Η Νευτώνια Βιολογία θεωρεί ότι τα σήματα που ελέγχουν τη βιολογία είναι ζήτημα χημείας. Σε αυτήν ακριβώς τη βάση οικοδομήθηκε η φαρμακευτική βιομηχανία, ώστε να κατασκευαστούν νέα σήματα ικανά να τροποποιήσουν την χημική αλληλουχία του οργανισμού. Και φυσικά αναφερόμαστε στα φάρμακα. Αρκεί να γίνει η κατάλληλη ρύθμιση των σημάτων του οργανισμού, ώστε να αποκατασταθεί η πολυπόθητη υγεία του. Στην Κβαντική Φυσική, από την άλλη, τα αόρατα σήματα ενέργειας, που ενυπάρχουν στη μηχανική του πεδίου, είναι πολύ πιο αποτελεσματικά σε σχέση με τα χημικά σήματα των φαρμάκων.
Όταν κάποιος αρρωστήσει, τότε τί πραγματικά του συμβαίνει; Είναι πιθανό ?ελαττωματικά? γονίδια να τροποποιούν τη φυσική ροή των λειτουργιών του οργανισμού, με αποτέλεσμα να μεταπέσει στην ασθένεια. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η παγίδα! Μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό ανθρώπων παρουσιάζουν γενετικές ατέλειες στο σκαρί τους και συγκεκριμένα πολύ μικρότερο και από το 5% του συνολικού πληθυσμού. Αυτό σημαίνει ότι το 95% από εμάς έχει φτάσει σε αυτό τον πλανήτη με γονίδια πολλά υποσχόμενα για μία υγιή ύπαρξη. Αν, λοιπόν, στη ζωή κάποιου παρουσιαστεί ένα ατόπημα στη φυσική τάξη του οργανισμού του δεν τίθεται ζήτημα γονιδίων, μάλλον κάτι γίνεται με τα σήματα του σώματός του.
Τι θα μπορούσε όμως να διαταράξει την ισορροπία των σημάτων; Ένας πρώτος παράγοντας είναι το τραύμα, η βλάβη που προκαλεί ένα ατύχημα με αποτέλεσμα να παρεμποδίζεται η μετάδοση σημάτων από τον εγκέφαλο. Δεύτερο ?ενοχοποιητικό? στοιχείο είναι χημικές ουσίες που διαταράσσουν την συνολική χημεία του σώματος. Τέλος, η τρίτη και πιο σημαντική πηγή για τη μετάδοση ακατάλληλων σημάτων είναι ο νους. Η σύγχρονη Φυσική και Βιολογία προτείνουν μία στροφή της παρατηρητικότητάς μας προς τα φυσικά και ενεργειακά σήματα που συμπεριλαμβάνουν τις σκέψεις. Δεν είμαστε θύματα των γονιδίων, αλλά ενεργητικοί δημιουργοί της ζωής που επιλέγουμε τα γονίδια που ελέγχουν το σύστημα μας με βάση πάντα την αντίληψη περί πραγματικότητας.
Ανάπτυξη vs προστασία: ζήτημα επιβίωσης
Η επιβίωση συνδέεται άμεσα με μηχανισμούς ανάπτυξης μέσω των οποίων αντικαθίστανται κύτταρα που χάνονται καθημερινά στο πλαίσιο της φυσιολογικής φθοράς του οργανισμού. Από την άλλη, ένα άλλο μέρος της επιβίωσης ενεργοποιεί διαφορετικό σύνολο μηχανισμών που είναι χρήσιμοι για την προστασία μας. Έτσι, τα αποθέματα της ενέργειας αξιοποιούνται ώστε να καταφέρουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων εν όψει μίας απειλητικής κατάστασης. Κοινός παρανομαστής και των δύο μηχανισμών είναι η ενέργεια. Κάθε λεπτό της ζωής μπαίνουμε στην τροχιά είτε της ανάπτυξης, είτε της προστασίας, καθώς τα κύτταρα δεν μπορούν να κινούνται σε δύο κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Όταν ενεργοποιείται ο μηχανισμός της προστασίας κλείνουν οι διακόπτες της ανάπτυξης.
Η φύση του ανθρώπινου οργανισμού είναι κατασκευασμένη έτσι ώστε να χρησιμοποιούμε την προστασία σε επείγουσες καταστάσεις, όπως στην προσπάθεια να ξεφύγουμε από τα σουβλερά δόντια ενός λιονταριού. Όταν η προστασία παρατείνεται, τότε η επιβίωση τίθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Όσο πιο πολύ ζούμε σε φόβο, τόσο περισσότερο η ενέργεια κινείται υπό καθεστώς προστασίας. Στην ανάπτυξη ο οργανισμός είναι ανοιχτός στο περιβάλλον και αφομοιώνει οτιδήποτε συμβαίνει, ενώ στην προστασία εκδηλώνεται μία εσωστρέφεια, με την προσδοκία να ξεκαθαρίσει από μόνο του το τοπίο προκειμένου να εκφραστούν οι φυσιολογικές λειτουργίες. Το ερώτημα είναι: η ζυγαριά του καθημερινού βίου τείνει προς την πλευρά της ανάπτυξης ή της προστασίας;
Στον κόσμο που ζούμε η αντίδραση της προστασίας καταλαμβάνει ολοένα και περισσότερο χώρο και βιώνουμε φόβους από τους οποίους φαινομενικά δεν μπορούμε να αποδράσουμε. Οι περισσότεροι βιώνουμε στρες σε υψηλές εντάσεις, με αποτέλεσμα ο οργανισμός να εξουθενώνεται παρεμποδίζοντας την ανάπτυξη. Ο καθένας μέσα από την προσωπική του εμπειρία μπορεί να διαπιστώσει την σωματική αδυναμία που αισθάνεται, όταν νιώθει ότι πιέζεται από παντού. Και αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει μέχρι το σημείο όπου τα χαμένα κύτταρα δεν αναπληρώνονται και εκφράζεται η ασθένεια. Γίνεται ηθικά επιβεβλημένο να αναγνωρίσουμε ότι η βιολογία μας δεν διακρίνει την διαφορά μεταξύ πραγματικού και φτιαχτού φόβου, είτε οι πεποιθήσεις μας είναι λάθος, είτε σωστές, το σίγουρο είναι ότι ελέγχουν τη βιολογία μας. Η αντίληψη είναι το στοιχείο εκείνο που δίνει αποχρώσεις στην όποια κατάσταση. Προς ποια κατεύθυνση στρέφεται η παρατήρηση, ενημερότητα και αντίληψη είναι από εκεί και πέρα θέμα επιλογής.
