Σε μια όμορφη και καταγάλανη θάλασσα, ένα μικρό κύμα ήταν πολύ λυπημένο και διαρκώς μονολογούσε: « πόσο δυστυχισμένο είμαι!! Είμαι τόσο μικρό και ασήμαντο, ενώ τα άλλα κύματα είναι μεγάλα, δυνατά και επιβλητικά, που ακόμα και οι άνθρωποι τα κοιτούν με δέος. Ωωωωω, πόσο σκληρή είναι η ζωή μαζί μου!»
Ένα μεγάλο κύμα που βρισκόταν εκεί κοντά, αποφάσισε να επέμβει.
Advertisment
« Μιλάς έτσι» του είπε, « γιατί, δεν έχεις κατανοήσει την πραγματική φύση σου. Έχεις την εντύπωση πως είσαι κύμα και μάλιστα μικρό και ασήμαντο, ενώ η αλήθεια είναι ότι δεν είσαι ούτε το ένα αλλά, ούτε και το άλλο».
Ξαφνιασμένο το μικρό κύμα του απαντά: « Τι είπες; Δεν είμαι κύμα; Μα δεν βλέπεις πώς κυματίζω; Δεν βλέπεις τα απόνερα που αφήνω πίσω μου; Μπορεί να είμαι μικρό, όμως σίγουρα είμαι ένα κύμα».
Χαμογελώντας το μεγάλο κύμα του αποκρίνεται: « Αυτό που αποκαλείς κύμα, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια προσωρινή μορφή σου. Στην πραγματικότητα, δεν είσαι κάτι άλλο, παρά νερό. Όταν κατανοήσεις τη βάση και την ουσία της φύσης σου, τότε θα πάψεις να ζεις μέσα στη δυστυχία και θα καταλάβεις ότι εσύ είσαι εγώ και εγώ είμαι εσύ και ότι και οι δυο μας είμαστε κομμάτια του Ενός Όλου».
Advertisment
