Απόσπασμα από το Βιβλίο “Η Δύναμη του Τώρα”
Όταν κάποιος πηγαίνει στο γιατρό και λέει: “Ακούω μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου”, το πιθανότερο είναι ότι ο γιατρός θα τον στείλει σε ψυχίατρο. Η αλήθεια είναι ότι, με έναν πολύ παρόμοιο τρόπο, σχεδόν όλοι ακούνε συνεχώς μέσα στο κεφάλι τους μια φωνή ή πολλές φωνές: την αθέλητη διαδικασία της σκέψης, που δε συνειδητοποιούν ότι έχουν τη δύναμη να τη σταματήσουν. Ακούνε συνεχείς διάλογους ή μονολόγους.
Advertisment
Πιθανότατα να έχεις συναντήσει “τρελούς” στο δρόμο, που μιλούν αδιάκοπα μόνοι τους ή μουρμουρίζουν. Ε, λοιπόν, αυτό δεν είναι και πολύ διαφορετικό από εκείνο που κάνεις εσύ και όλοι οι άλλοι “φυσιολογικοί” άνθρωποι, με τη διαφορά ότι δεν το κάνετε μεγαλόφωνα. Η φωνή μέσα στο κεφάλι σου σχολιάζει, εικάζει, κρίνει, συγκρίνει, παραπονιέται, συμπαθεί, αντιπαθεί και ούτω καθεξής.
Αυτή η φωνή δεν είναι απαραίτητα σχετική με την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι εκείνη τη στιγμή· μπορεί να αναβιώνει το πρόσφατο ή το μακρινό παρελθόν, να προβάρει ή να φαντάζεται πιθανές μελλοντικές καταστάσεις.
Σ’ αυτή την περίπτωση, συχνά φαντάζεται ότι τα πράγματα θα πάνε στραβά ή ότι θα έρθουν αρνητικές καταστάσεις- αυτό ονομάζεται ανησυχία. Κάποιες φορές αυτή η κασέτα συνοδεύεται από οπτικές εικόνες ή “νοερές ταινίες”.
Advertisment
Ακόμα κι αν η φωνή είναι σχετική με την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, θα την ερμηνεύσει σε σχέση με το παρελθόν. Αυτό συμ
βαίνει επειδή η φωνή ανήκει στον “εκπαιδευμένο” νου σου, που είναι το αποτέλεσμα όλης της περασμένης σου ιστορίας, καθώς και του συλλογικού νοητικού πλαισίου που έχεις κληρονομήσει. Έτσι, βλέπεις και κρίνεις το παρόν μέσα από τα μάτια του παρελθόντος και παίρνεις μια εντελώς διαστρεβλωμένη όψη του.
Δεν είναι ασυνήθιστο να είναι αυτή η φωνή ο χειρότερος εχθρός σου. Πολλοί είναι εκείνοι που ζουν με ένα βασανιστή μέσα στο κεφάλι τους, που συνεχώς τους επιτίθεται και τους τιμωρεί, που τους στραγγίζει τη ζωτική τους ενέργεια. Αυτή η φωνή είναι η αιτία απερίγραπτης δυστυχίας και ταλαιπωρίας, αλλά και αρρώστιας.
Το καλό είναι ότι μπορείς να ελευθερωθείς από το νου σου. Αυτή είναι η μόνη αληθινή απελευθέρωση. Μπορείς να κάνεις το πρώτο βήμα τώρα αμέσως. Άρχισε να ακούς τη φωνή μέσα στο κεφάλι σου όσο πιο συχνά μπορείς. Δώσε ιδιαίτερη προσοχή στα επαναλαμβανόμενα πρότυπα σκέψης, σ’ αυτούς τους παλιούς δίσκους γραμμοφώνου που παίζουν στο κεφάλι σου ίσως για πολλά χρόνια. Αυτό εννοώ λέγοντας να “παρατηρείς αυτόν που σκέφτεται”, που με άλλα λόγια σημαίνει: άκου τη φωνή μέσα στο κεφάλι σου· να είσαι εκεί παρών, ως μάρτυρας.
Όταν ακούς αυτή τη φωνή, κάνε το αμερόληπτα. Δηλαδή, μην κρίνεις. Μην κρίνεις και μην καταδικάζεις αυτό που ακούς, γιατί αλλιώς, η ίδια φωνή έχει ξαναμπεί από την πίσω πόρτα. Απλώς συνέχισε να την παρατηρείς. Σύντομα θα συνειδητοποιήσεις ότι η φωνή είναι εκεί κι εδώ είσαι εσύ, που την ακούς, που την παρατηρείς. Αυτή η συνειδητοποίηση του είμαι, αυτή η αίσθηση της δικής σου παρουσίας, δεν είναι σκέψη. Προέρχεται από κάτι που είναι πέρα από το νου.
Έτσι, όταν ακούς μια σκέψη, έχεις επίγνωση όχι μόνο της σκέψης, αλλά και του εαυτού σου που παρατηρεί αυτήν τη σκέψη. Έχεις μπει σε μια νέα διάσταση της συνειδητότητας. Καθώς ακούς τη σκέψη, νιώθεις μια συνειδητή παρουσία – το βαθύτερο εαυτό σου -πίσω ή κάτω από τη σκέψη. Τότε η σκέψη χάνει τη δύναμη που ασκεί πάνω σου και σύντομα υποχωρεί, επειδή δεν ενεργοποιείς πια το νου σου με το να ταυτίζεσαι μαζί του. Αυτή είναι η αρχή του τέλους της αθέλητης και καταναγκαστικής σκέψης.
Όταν η σκέψη,υποχωρεί, τότε βιώνεις μια ασυνέχεια στη ροή του νου – ένα κενό “μη-νου”. Στην αρχή τα κενά αυτά είναι σύντομα, διαρκούν λίγα δευτερόλεπτα ίσως, αλλά σταδιακά γίνονται όλο και μεγαλύτερα. Όταν εμφανίζονται αυτά τα κενά, νιώθεις μέσα σου ησυχία και γαλήνη. Αυτή είναι η αρχή της αίσθησης της φυσικής σου κατάστασης, της αισθητής ενότητας με την Ύπαρξη, που συνήθως συσκοτίζεται από το νου. Με την εξάσκηση, η αίσθηση της ησυχίας και της γαλήνης βαθαίνει. Στην πραγματικότητα, το βάθος της δεν έχει τέλος. Νιώθεις επίσης να αναδύεται από μέσα σου μια άφατη χαρά: η χαρά της Ύπαρξης.
Δεν πρόκειται για μια κατάσταση έκστασης. Καθόλου. Δεν υπάρχει απώλεια της συνειδητότητας. Το αντίθετο μάλιστα. Αν το αντίτιμο της γαλήνης ήταν η μείωση της συνειδητότητας σου και το αντίτιμο της ησυχίας μια έλλειψη ζωντάνιας και εγρήγορσης, τότε δε θα άξιζαν τον κόπο. Σ’ αυτή την κατάσταση της εσωτερικής σύνδεσης, είσαι πολύ πιο “ξύπνιος”, βρίσκεσαι σε πολύ μεγαλύτερη εγρήγορση απ’ όσο στην κατάσταση της ταύτισης με το νου. Είσαι ολότελα παρών. Ακόμα, αυτή η κατάσταση ανεβάζει τη δόνηση του ενεργειακού πεδίου που δίνει ζωή στο υλικό σώμα.
Καθώς προχωρείς πιο βαθιά σ’ αυτήν τη σφαίρα του “μη-νου”, όπως ονομάζεται μερικές φορές στην Ανατολή, πραγματώνεις την κατάσταση της καθαρής συνειδητότητας. Σ’ αυτή την κατάσταση, αισθάνεσαι την παρουσία σου με τόση ένταση και χαρά, ώστε κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα, το υλικό σου σώμα, όπως και όλος ο εξωτερικός κόσμος γίνονται σχετικά ασήμαντα σε σύγκριση μ’ αυτήν.
Κι όμως, αυτή δεν είναι μια εγωιστική κατάσταση, αλλά μια κατάσταση χωρίς εγώ. Σε παίρνει πέρα από αυτό που θεωρούσες προηγουμένως σαν “εαυτό σου”. Αυτή η παρουσία είσαι ουσιαστικά εσύ και ταυτόχρονα είναι ασύλληπτα μεγαλύτερη από σένα. Αυτό που προσπαθώ να σου πω εδώ μπορεί να ακούγεται παράδοξο ή ακόμα και αντιφατικό, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το εκφράσω.
Αντί να “παρατηρείς αυτόν που σκέφτεται” μπορείς να δημιουργήσεις ένα κενό στη ροή του νου, κατευθύνοντας απλώς την εστίαση της προσοχής σου στο Τώρα. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αποκτήσεις έντονη συναίσθηση της παρούσας στιγμής. Αυτό σου προσφέρει πολύ βαθιά ικανοποίηση. Με αυτό τον τρόπο, τραβάς τη συνειδητότητα μακριά από τη δραστηριότητα του νου και δημιουργό μη-νου, στο οποίο έχεις υψηλή εγρήγορση και επί-ι δε σκέφτεσαι. Αυτή είναι η ουσία του διαλογισμού.
Στην καθημερινή σου ζωή, μπορείς να το κάνεις αυτό παίρνοντας οποιαδήποτε δραστηριότητα ρουτίνας που, κανονικά, είναι μέσο προς ένα σκοπό, και δίνοντας της την αμέριστη προσοχή σου, έτσι ώστε να γίνει σκοπός από μόνη της.
Για παράδειγμα, κάθε φορά που ανεβοκατεβαίνεις τα σκαλιά στο σπίτι ή στη δουλειά σου, δίνε μεγάλη προσοχή σε κάθε σκαλί, σε κάθε κίνηση, ακόμα και στην αναπνοή σου. Να είσαι απόλυτα παρών. Ή, όταν πλένεις τα χέρια σου, δίνε προσοχή σε όλες τις αισθήσεις που σου προσφέρει αυτή η δραστηριότητα: τον ήχο και την αίσθηση του νερού, την κίνηση των χεριών σου, τη μυρωδιά του σαπουνιού και οτιδήποτε άλλο. Ή, όταν μπαίνεις στο αυτοκίνητο σου, αφού κλείσεις την πόρτα, μείνε ακίνητος για λίγο και παρατήρησε τη ροή της αναπνοής σου. Συνειδητοποίησε μια σιωπηλή αλλά ισχυρή αίσθηση παρουσίας. Υπάρχει μόνο ένα σίγουρο κριτήριο με το οποίο μπορείς να μετρήσεις την επιτυχία σου σ’ αυτή την πρακτική: ο βαθμός της γαλήνης που νιώθεις μέσα σου.
