Γεννιόμαστε μικροί, αδύναμοι, γυμνοί. Έχουμε ανάγκη από στοργή, ζεστασιά, αγκαλιά, αγάπη. Μεγαλώνουμε σιγά, μπουσουλάμε στην αρχή, σκοντάφτουμε συχνά, υποβασταζόμενοι στη συνέχεια, με προσεκτικά βήματα ανακαλύπτουμε μικρά πράγματα που όμως μας φαίνονται εντυπωσιακά. Τρέχουμε, πέφτουμε, δακρύζουμε, σηκωνόμαστε, ξαναπέφτουμε, γελάμε, μαθαίνουμε να προχωράμε.
Γνωρίζουμε τους πρώτους φίλους μας, που θα θυμόμαστε, ίσως, για μια ζωή. Πάμε σχολείο, βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε, συναναστρεφόμαστε, ερωτευόμαστε, θυμόμαστε για πάντα την πρώτη ματιά, το πρώτο αθώο χάδι, το πρώτο φιλί που θα μας κάνει να κοκκινίσουμε. Τελειώνουμε το σχολείο, το γυμνάσιο, το λύκειο, κάποιοι προχωράνε σε κάποια σχολή ή πανεπιστήμιο, κάποιοι άλλοι, ξεκινάνε να εργάζονται από νωρίς.
Advertisment
Η σχολή τελειώνει, αργά ή γρήγορα, κάποια δουλειά μπορεί να προκύψει, αν όχι, σπουδές σε κάποια άλλη σχολή, μεταπτυχιακό, διδακτορικό, ενώ κάποιοι άλλοι επιλέγουν να συνεχίσουν τις σπουδές του στο εξωτερικό ή να ψάξουν έξω για δουλειά. Στο μεταξύ όμως, θα έχουμε ζήσει μόνοι μας, θα βρούμε δουλειά, θα την χάσουμε, θα βρούμε μια άλλη, θα πάμε διακοπές εντός και εκτός χώρας, κάποιοι θα ερωτευτούν, κάποιοι θα παντρευτούν, θα κάνουν παιδιά, κάποιοι άλλοι θα χωρίσουν, κάποιοι θα μείνουν μόνοι. Η ζωή όμως συνεχίζεται, κυλάει, άλλες φορές ανώδυνα και χαρούμενα και άλλες φορές με δυσκολίες και πόνο. Ωστόσο, παραμένει απρόσμενη, μοναδική και είναι το μεγαλύτερο και καλύτερο δώρο που μας έδωσαν ποτέ, κάτι το οποίο ενίοτε, δυστυχώς, ξεχνάμε.
