Είμαστε ένα μυστήριο… Όλοι μας.
Ο καθένας τόσο μοναδικός αλλά και τόσο μηδαμινός μέσα σε όλους! Κύτταρα ενός ενιαίου οργανισμού. Ο καθένας μας τόσο ικανός για όλα… μα και τόσο ανθρώπινος μαζί… Μαγεία!
Χανόμαστε μέσα στη καθημερινότητα και στον αγχώδη ρυθμό. Μέσα στις ανθρώπινες συναναστροφές που συναντάμε καθημερινά και σ’ αυτές που κουβαλάμε. Μέσα στις ταμπέλες που μας δώσανε και υιοθετήσαμε στη πορεία μας. Και ξεχνάμε… ξεχνάμε να δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε.
Ποιος είμαι? Ποιος πραγματικά είμαι? Ποιος είναι εκεί κάτω από όλη αυτή τη στοίβα ανθρώπων? Ποιος είναι πραγματικά ο καθένας μας? Αυτός που υπάρχει εκεί μέσα και φοβόμαστε να δούμε το μεγαλείο του. Τρομάζουμε να βουτήξουμε τόσο βαθιά μέσα, να τον τραβήξουμε στην επιφάνεια… Τρομάζουμε να δούμε πίσω από το καθρέφτη τη πραγματικότητα.
Advertisment
Το ξέρω ότι είναι δύσκολο. Το ξέρω ότι δε γίνεται εύκολα… Ξέρω πολύ καλά πόσο πονάει μερικές φορές… Αλλά αν ξεκινήσει αυτή η μάχη δε σταματάει. Και η μόνη πορεία που μπορείς να πάρεις είναι μόνο πάνω. Όσο και αν σου φαίνεται κάποιες φορές οτι πηγαίνεις κάτω… Δεν είναι κάτω… απλά είναι λίγο πιο βαθιά μέσα σου. Κάποιες φορές θέλεις να τα παρατήσεις. Νιώθεις μικρός για όλο αυτό που προσπαθείς. Αλλά μέσα σου αν ακούσεις καθαρά, ξέρεις πολύ καλά οτι μπορείς… Ξέρεις οτι υπάρχει μόνο μια οδός… μπροστά!
Και προσπαθείς… βάζεις τα δυνατά σου… και παλεύεις να γίνεις αυτό το που μπορείς να είσαι… Μέχρι που πίστεψες μια μέρα οτι το κατάφερες, αλλά λίγο πιο κάτω είδες πάλι πόσο μικρός είσαι ακόμα… Και πέφτεις και μετά σηκώνεσαι. Και μετά ξανά… Και έρχεται μια στιγμή που είσαι τόσο σίγουρος οτι τα πόδια σου δε σε βαστάνε άλλο! Λύγισες… Κι όμως… πόσο λίγο σε ξέρεις… Έχεις και άλλες δυνάμεις μέσα σου! Ξαφνικά παρακαλάς εκεί ψηλά για κουράγιο και στο δίνει… γιατί είσαι στο σωστό δρόμο! Γιατί είσαι στο δικό σου δρόμο! Γιατί βρίσκεις σιγά σιγά η πραγματική αλήθεια! Τη δική σου αλήθεια που είναι η ίδια με όλων…
Και μετά συνεχίζεις… και μετά πέφτεις… και μετά ξανά… και παλι… Και κάπως έτσι νομίζω οτι δημιουργείται η μαγεία της ζωής! Ξαφνικά αρχίζεις να “ανοίγεις” και να και ζεις πραγματικά!
Advertisment
Κατερίνα
