Η 28χρονη Πετρούλα ζούσε στη Θεσσαλονίκη και έγινε γυμνάστρια… Όμως, δεν της αρκούσε η ζωή της εκεί. Κάτι την έτρωγε μέσα της… Έτσι, η αγάπη για τα παιδιά και τα άλογα την οδήγησε στην θεραπευτική ιππασία. Εκπαιδεύεται, αποκτά δύο άλογα, τον Λάκι και τον Κούκι, αποφασίζει να επιστρέψει στο χωριό της, τον Αμπελώνα και εδώ και δύο χρόνια συντονίζει προγράμματα για άτομα με ειδικές ανάγκες χρησιμοποιώντας το άλογο ως θεραπευτικό μέσο. Άπειρες στιγμές χαράς κερδίζει κάθε φορά που «έρχεται η πρόοδος» για κάποιο παιδί. Οk, ξέρει ότι δε γίνονται θαύματα, αλλά έχει υπομονή και δύναμη για τα αργά βήματα που φέρνουν την αλλαγή…
«Η πρώτη μου επαφή με άλογο ήταν στην παιδική μου ηλικία. Στα μάτια μου φαινόταν τεράστιο! Ένιωσα δέος και φόβο, ανέβηκα με το ζόρι, δεν το ευχαριστήθηκα αλλά συγκράτησα τη ζεστή μυρωδιά του». «Σπούδασα Γυμναστική Ακαδημία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και ως φοιτήτρια επισκεπτόμουν συχνά ένα πανέμορφο κτήμα με western στυλ στο Λευκοχώρι, όπου ο κυρ-Αποστόλης και η οικογένεια του -σκέτοι καουμπόηδες- παρέχουν υπέροχα άλογα και φυσικό τοπίο για βόλτες ελεύθερης ιππασίας. Μετά τις σπουδές και την εκπαίδευση μου σε προγράμματα θεραπευτικής ιππασίας σε Αθήνα και Λάρισα, κατάλαβα ότι πρέπει να έχω το δικό μου άλογο για να κάνω αυτή τη δουλειά! Η συνειδητοποίηση αυτή έφερε το Λάκη, ένα ψυχρόαιμο βαρύ άλογο που με συντροφεύει τα τελευταία δύο χρόνια και στη συνέχεια τον Κούκι, ένα οχτάχρονο καλοσυνάτο ηπειρώτη που μπήκε στην παρέα μας λίγους μήνες πριν. Ελπίζω στο μέλλον ν’ αποκτήσω και άλλα». «Η θεραπευτική ιππασία είναι μια εναλλακτική, ολιστική, θεραπευτική προσέγγιση. Δεν αντικαθιστά τις κλασικές θεραπευτικές μεθόδους αλλά τις συμπληρώνει».
Advertisment
«Στην Θεσσαλονίκη έμεινα 10 χρόνια. Εδώ και 3 χρόνια, έχω επιστρέψει στο χωριό, στον όμορφο Αμπελώνα. Μένω με τους γονείς μου και ακόμα να προσαρμοστώ πλήρως. Επέστρεψα για να διευκολυνθώ με την εργασία και νομίζω έκανα καλά. Στη Θεσσαλονίκη το κόστος σταβλισμού είναι τεράστιο! Νιώθω πολύ τυχερή γιατί εδώ υπάρχει ένας ενεργός πυρήνας νέων ανθρώπων. Οι παιδικοί μου φίλοι ζουν και εργάζονται Αμπελώνα ή Λάρισα. Βρισκόμαστε σχεδόν κάθε μέρα, όπως παλιά. Άλλοι σπούδασαν και επέστρεψαν και άλλοι δεν έφυγαν ποτέ! Για κανέναν από εμάς η ζωή στο χωριό δεν ήτανε λύση ανάγκης αλλά ξεκάθαρη επιλογή»… «Είμαι συντονίστρια της ομάδας θεραπευτικής ιππασίας του Ιππικού Κέντρου Θεσσαλίας. Το κέντρο αυτό είναι μια ολόκληρη φάρμα που μπορεί κάποιος να γνωρίσει το άλογο κάνοντας μαθήματα με φόντο τον Όλυμπο. Εμείς συνεργαζόμαστε με το Σύλλογο Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων Ατόμων με Αυτισμό Λάρισας. Ήδη έχουμε ξεκινήσει πιλοτικά τη θεραπευτική ιππασία με κάποια άτομα με σύνδρομο Down και σκλήρυνση κατά πλάκας». «Η πραγματοποίηση μιας συνεδρίας θεραπευτικής εκπαιδευτικής ιππασίας παιδιού με αυτισμό είναι αποτέλεσμα της συλλογικής εργασίας μιας τετραμελούς ομάδας. Την ομάδα αποτελούν το παιδί και το άλογο, που είναι οι πρωταγωνιστές, ο οδηγός του αλόγου, ένα άτομο που παρέχει πλαϊνή στήριξη στον αναβάτη και ο εκπαιδευτής που είναι υπεύθυνος για το σχεδιασμό και την καλή διεξαγωγή του προγράμματος, ενώ παρέχει, επίσης, πλαϊνή στήριξη».
«Δεν είναι “ψυχοπλακωτική” δουλειά, όπως όλα τα επαγγέλματα έχει κι αυτό τις δυσκολίες του! Τα περισσότερα προβλήματα τα εντοπίζω εκτός αρένας, όχι στην επαφή μου με τα παιδιά! Κάποιες φορές δεν υπάρχει επικοινωνία με το γονιό, μπορεί να παρεμβαίνει, να πιέζει ή ακόμα και να φοβάται». «Κάθε μέρα ξυπνάω 7 παρά και φεύγω από το σπίτι 7.30 με τον καφέ στο χέρι και φορτωμένη πράματα! Η οδήγηση από τον Αμπελώνα στη Λάρισα κρατάει μισή ώρα και είναι από τις πιο χαλαρές στιγμές της ημέρας μου. Τα πρωινά συνοδεύω ένα παιδάκι με αυτισμό σε κανονικό σχολείο, συναντώ τον 7χρονο φίλο μου και είμαστε μαζί στην Ά τάξη ως τις 2 το μεσημέρι. Τον βοηθάω στο γνωστικό αντικείμενο μέσα στην τάξη και τον εμψυχώνω στο κοινωνικό κομμάτι. Από εκεί, διακτινίζομαι στο Ιππικό Κέντρο Θεσσαλίας όπου συναντιόμαστε η ομάδα, προετοιμάζουμε τα άλογα και συναντάμε 4-6 άτομα τη μέρα. Η συνεδρία είναι μισή ώρα για κάθε παιδί. Στο τέλος μένουμε πάντα λιγάκι εκεί, είτε για να τα πούμε ή, αν περισσεύουν δυνάμεις για λίγη δράση: Ιππασία ή απλώς παιχνίδι με τα άλογα»…
«Ο δικός μου ρόλος μου είναι να σχεδιάσω και να εφαρμόσω το πρόγραμμα του παιδιού που περικλείει πολλούς στόχους, εκπαιδευτικό, κινητικό, και ψυχολογικό-ψυχαγωγικό. Χρησιμοποιούμε ποικίλο εκπαιδευτικό υλικό, μπάλες, παιχνίδια, διάφορες κινητικές ασκήσεις και αλλαγές στην ταχύτητα και θέση ίππευσης! Πάντα δίνουμε έμφαση στο να παρέχουμε επικοινωνιακό περιβάλλον -το θέμα της κοινωνικοποίησης είναι πολύ σημαντικό! Πάντα ακούω το παιδί και τις ανάγκες του και τέλος επιβραβεύω τη προσπάθεια όχι το αποτέλεσμα».
Advertisment
«Ο βασικότερος λόγος που προτιμάται το άλογο ως θεραπευτικό μέσο και όχι κάποιο άλλο ζώο είναι η δυνατότητα ίππευσης και η ιδιαίτερη κίνηση του που μεταδίδει πολλαπλά ερεθίσματα στον αναβάτη. Ακόμα, το άλογο είναι ισχυρό κίνητρο για τα παιδιά, αφού είναι ένα ζώο όμορφο, που εμφανίζεται σε παιδικά παραμύθια με ρόλους ηρωικούς και συχνά αποτελεί τον πόθο πολλών μικρών παιδιών. Πόσες φορές έχετε ακούσει ένα παιδί να λέει ότι το όνειρό του είναι να ανέβει σε άλογο; Φυσικά η συγκεκριμένη μορφή εκπαίδευσης έχει και έντονο ψυχαγωγικό χαρακτήρα.
Πρόκειται για μια ευχάριστη υπαίθρια δραστηριότητα και η επαφή με το άλογο βοηθούν τα παιδιά με αυτισμό που τρέχουν όλη μέρα για “θεραπείες” μέσα σε γκρίζα κτίρια». «Αυτή η δουλειά μου χαρίζει ικανοποίηση! Άπειρες στιγμές χαράς: Όταν το παιδί είναι χαρούμενο, όταν εκδηλώνει επιθυμία, όταν παίρνει πρωτοβουλία, όταν γίνεται ένα βήμα και ο πήχης πάει λίγο παραπάνω. Και αυτή είναι η πραγματική ανταμοιβή. Οίκτο δεν ένιωσα ποτέ, ούτε με τις πολύ δύσκολες περιπτώσεις. Κατανόηση χρειάζεται και υπομονή. Θετικές σκέψεις φέρνουν και θετικά αποτελέσματα… Ακόμα κι αν η πορεία έχει δυσκολίες!» «Αν μένεις στο χωριό και είσαι άνθρωπος που αποζητά την ηρεμία μπορείς να μειώσεις τις στιγμές άγχους της μέρας στο ελάχιστο! Το μάτι σου βλέπει μακριά τον ορίζοντα και δε χρειάζεται να κάνεις χιλιόμετρα για να συναντήσεις ένα φίλο. Το φυσικό τοπίο είναι όμορφο. Ο κάμπος και ο Όλυμπος είναι πολύ κοντά αν θέλεις πιο άγρια ομορφιά!!
Για μένα, η ζωή στο χωριό είναι πιο εύκολη και πιο ποιοτική!» «Έχω στο μυαλό μου τον Χ., ένα παιδί με βαρύ αυτισμό και νοητική υστέρηση που κάνει σχεδόν τα πάντα με τη βοήθεια ενήλικα. Όταν είδε το άλογο, έτρεξε μακριά από το γονιό του, πήρε αγκαλιά το άλογο και προσπαθούσε να ανέβει μόνο του. Ο γονιός έμεινε αποσβολωμένος και χαρούμενος και εγώ έμεινα άφωνη με την πρωτοβουλία του. Ο Χ. συνεχίζει την επαφή του με τα άλογα και κάθε φορά δε θέλει να κατέβει! Άλλα παιδιά με έντονες αισθητηριακές ευαισθησίες που δύσκολα ακουμπούν, αναπτύσσουν ιδιαίτερη εγγύτητα προς το ζώο, το χαϊδεύουν, το φιλούν! Υπάρχουν παιδιά που δε χρησιμοποιούσαν το λόγο εύκολα για να εκφράσουν κάποιες ανάγκες τους, και τώρα γίνονται διεκδικητικά ζητώντας επίμονα να τρέξουν με το άλογο. Ακόμη παρατηρήθηκε αύξηση της συγκέντρωσης της προσοχής των παιδιών ενώ σε πολλές περιπτώσεις μειώθηκε το άγχος τους. Παιδιά με υπερκινητικότητα μειώνουν τις έντονες και γρήγορες κινήσεις τους για να μην ταράξουν το ζώο… Θαύματα δε γίνονται, τα βήματα είναι αργά και πρόοδος σημειώνεται σε βάθος χρόνου».
«Η θεραπευτική ιππασία είναι μια υπαίθρια δραστηριότητα και ο καιρός δεν ελέγχεται… Τα μαθήματα ακυρώνονται, με πολύ κρύο, πολύ ζέστη και βροχή. Ακόμα, ο σταβλισμός δύο αλόγων είναι ακριβή υπόθεση, βρέξει, χιονίσει! Όπως και η συνεχής κατάρτιση σ’ αυτό τον τομέα πολύ ακριβή. Αλλά και ο εξοπλισμός κοστίζει… Κατά συνέπεια, τα λίγα χρήματα που βγάζω από τη δουλειά αυτή δε μένουν στην τσέπη μου… Δεν μ’ ενοχλεί αυτό, δεν έγινα εκπαιδεύτρια θεραπευτικής ιππασίας για να γίνω πλούσια». «Η ζωή στο χωριό είναι ωραία! Δεν υπάρχει μεγάλο περιθώριο επιλογών όσον αφορά τη νυχτερινή διασκέδαση. Μόνο μπουζούκια και πάλι μπουζούκια… Γκρινιάζω καμιά φορά γι αυτό, έχω όρεξη να βγω και δεν ξέρω πού να πάω! Ευτυχώς, έχω βρει ένα-δύο μικρά, ζεστά μαγαζάκια πιο εναλλακτικά». «Μ’ ενοχλεί που οι περισσότεροι στο χωριό ασχολούνται με τους υπόλοιπους και συνήθως κακόβουλα: Αυτή η σταθερή στα χρόνια περίπτωση κουτσομπόλη ανθρώπου που δεν έχει ζωή και ασχολείται με των άλλων… Αυτό το είδος πότε θα αφανιστεί»; «Έχω να εκμυστηρευτώ ότι είμαι οδηγός ένα χρόνο τώρα και ακόμα δεν ξέρω να παρκάρω! Γιατί; Γιατί δε χρειάστηκε να μάθω! Παρκάρω στην αλάνα! Το ζηλεύετε αυτό εσείς στην Αθήνα»;
Πηγή: www.lifo.gr
