H μοναξιά είναι άγριο πράγμα… Η μοναξιά και το αδιέξοδο της χώρας είναι στις ψυχές των κατοίκων της… Πιο πολύ στις ψυχές των παιδιών της, εκείνων των βλαστών ελπίδας και ζωής, που κόβονται σύρριζα στο όνομα της υπερθετικής επιτυχίας στις ανυπόληπτες Πανελλήνιες…. Γιατί τι είναι η υπόληψη, παρεκτός σεβασμού… εκτίμησης… πίστης στην αξία του μέτρου…
Αυτές οι δοκιμασίες λοιπόν στιγματίστηκαν με πιτσιλιές αίματος στις πλάκες, προ των ειδημόνων, προ των υπηρετούντων το ανεπιθύμητο σύστημα, προ των πολιτικών ανδρών, αλλά και προ των συνομηλίκων του παιδιού, των φίλων και (υποκλίνομαι) των γονέων…
Advertisment
Και ώ του θαύματος ή της (σατανικής) σύμπτωσης, το θέμα της Γλώσσας εκείνη την ημέρα ήταν ο ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ… Εξαίρετο… Μόνο να ήταν ο άνθρωπος το κέντρο του ενδιαφέροντος!!! Ένα παιδί όμως αυτοκτόνησε στο όνομα του δήθεν καλού, αξιοκρατικού, δίκαιου συστήματος… ξεδιαλέγματος για την Ανώτατη Παιδεία!!! Ποιόν αφορά η Παιδεία παρά τα παιδιά, ποιόν σκοτώνει το σύστημα παρά τα παιδιά του, ποιός αδιαφορεί μπροστά στα πάθη των παιδιών που θα είναι το αύριο σε αυτόν τον τόπο….
Είμαι ειδική δασκάλα μαθησιακών δυσκολιών και γνωρίζω από πρώτο χέρι τον Γολγοθά των μαθητών. Και συγκλονίστηκα… Και θύμωσα… Και αμφισβήτησα… Και τώρα, απαιτώ!!! Θέλω τα παιδιά να ζουν! Να αγωνίζονται αλλά να είναι ευτυχισμένα! Να αναγνωρίζονται ως αυτό που είναι πράγματι! Άνθρωποι… υπέροχοι, πολύτιμοι, διαφορετικοί, (πιθανώς) μεγάλοι, ωραίοι, τέλεια ατελείς, σύνθετοι, απλοί, εν δυνάμει σοφοί…
‘’Θα χρειάζονταν πολλοί τόμοι για να χωρέσουν τα όνειρα όλων εκείνων που κάθονταν και λέγανε ο ένας στον άλλον τι τράβηξαν, με τη λαχτάρα του ανθρώπου που θέλει να μεταγγίσει στου άλλου την ψυχή εκείνο που βαραίνει την δική του…’’ αντιγράφω από ένα πολύ αγαπημένο μου κείμενο, το ‘’Πεθαίνω σα χώρα’’ του Δημήτρη Δημητριάδη. Τους ακούσαμε ποτέ; Ποιός ποτέ ΕΚΑΝΕ ΚΑΤΙ;
Advertisment
‘’Το να αντικρίζεις ένα τόσο πλατύ θάνατο σαν αυτόν τον σύσσωμο του έθνους, ισοδυναμεί με το να εξαντλείς ολόκληρη τη ζωή…’’ ( Δ. Δημητριάδης…)
Η χώρα που σκοτώνει τα παιδιά της θα πεθάνει… Δεδομένο… Αναπόδραστη μοίρα…
Θα ‘ρθει, ήρθε σχεδόν η μέρα που: ‘’Καμιά γυναίκα τη χρονιά εκείνη δεν έπιασε παιδί. Αυτό συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια, μέχρι που συμπληρώθηκε γενιά χωρίς καμιά καινούρια γενιά να ‘ρθει στον κόσμο…’’
‘’0μως τι θα μείνει απ’ αυτήν χωρίς εμάς; Τι θα είναι αυτή όταν δεν θα’ χει μείνει τίποτα από μας… Έχω μέσα μου τη μοίρα της… Πεθαίνω σα χώρα…’’ (πάλι Δ. Δημητριάδης).
Χαιρετώ και ελπίζω… Πάντα ελπίζω…
Στέλλα Δρακοπούλου
