Στον ουρανό υπήρχαν χιλιάδες αστέρια όλων των χρωμάτων:λευκά, χρυσά, ασημένια, ροζ, μπλε και πράσινα.
Μια μέρα πήγαν στον Θεό και του είπαν:”Επιθυμούμε να πάμε στην Γη και να ζήσουμε με τους ανθρώπους”.
“Ας γίνει όπως επιθυμείτε”, απάντησε ο Θεός.
Και έτσι εκείνο το βράδυ υπήρξε μια υπέροχη “βροχή” από αστέρια.
Κάποια “έπεσαν” πάνω σε καμπαναριά, αλλά πέταγαν μαζί με τις πυγολαμπίδες, άλλα “μπλέχτηκαν” με τα παιχνίδια των παιδιών…και έτσι όλη η Γη φωτίστηκε από πανέμορφα αστρόφωτα.
Μετά από αρκετό καιρό τα αστέρια αποφάσισαν μνα αφήσουν τους ανθρώπους και την Γη και να επιστρέψουν στον ουρανό.
“Γιατί επιστρέψατε πίσω;” τα ρώτησε ο Θεός.
“Κύριε, δεν μπορούσαμε μα μείνουμε στην Γη όπου υπάρχει πολύ μιζέρια, αδικία και βία.”
“Ναι” απάντησε ο Θεός,” ο χώρος σας είναι εδώ στον ουρανό. Η Γη είναι ένα μέρος ψευδαισθήσεων, ο ουρανός όμως είναι το μέρος της αιωνιότητας και της ζωής χωρίς τέλος.”
Advertisment
Όταν όλα τα αστέρια επέστρεψαν πίσω, ο Θεός τα μέτρησε και παρατήρησε πως έλειπε ένα. “Λείπει ένα από εσάς. Μήπως έχασε τον δρόμο;”
Ένας άγγελος, που βρισκόταν κοντά, είπε:”Όχι, Κύριε, ένα αστέρι αποφάσισε να παραμείνει στην Γη μαζί με τους ανθρώπους.
Ανακάλυψε πως ο σκοπός του ήταν να μείνει με τους ανθρώπους, εκεί όπου υπάρχει η ατέλεια, ο περιορισμός, η μιζέρια και ο πόνος.”
“Και πιο είναι αυτό το αστέρι;”θέλησε να μάθει ο Θεός.
“Είναι το πράσινο αστέρι, το μοναδικό με αυτό το χρώμα, το αστέρι της Ελπίδας.”
Advertisment
Έτσι όταν κάθε βράδυ τα αστέρια κοίταζαν κάτω, έβλεπαν την Γη υπέροχα φωτισμένη, γιατί σε κάθε ανθρώπινο πόνο υπήρχε και ένα αστέρι πράσινο.
