Γράφει η Αγγελική Ξαγοράρη
Η σημερινή μέρα είναι πολύ περίεργη… Τη Πέμπτη τελείωσε η εξεταστική μου στη σχολή. Παρόλα αυτά νιώθω περίεργα. Ίσως γιατί τέτοια εποχή μίλαγα με τη γιαγιά μου και τον παππού μου έστω από το τηλέφωνο. Αρχικά μιλούσα με τη γιαγιά μου. Της έλεγα πως τα πήγα. Μου έλεγε κι εκείνη τα δικά της. Μεγάλη γυναίκα. Δεν καταλάβαινε πολλά, αλλά πάντα ενδιαφερόταν, της αρκούσε που με άκουγε κι ας μην καταλάβαινε ούτε τα μισά. Ίσως γιατί αυτή την εποχή συνειδητοποιώ καλύτερα ότι δεν θα την ξανά ακούσω. Ίσως γιατί όταν «έφυγε» δεν το πολύ-κατάλαβα. Όχι λόγω ηλικίας φυσικά, αλλά λόγω του ότι είχα και το πατέρα μου στην εντατική. 5 Σεπτεμβρίου 2013. Η μέρα που ο πατέρας μου έβγαινε από την εντατική. Την επόμενη μέρα είχα γενέθλια. Δύσκολο να ξεχάσεις αυτήν την ημερομηνία. Δύσκολο να ξεχάσεις αυτόν τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που σε μεγάλωσε. Τον άνθρωπο που με αγάπησε δυο φορές σαν τα παιδιά του.
Advertisment
Είχαμε τις διαφωνίες μας. Πάντα τις είχαμε. Αλλά το χαμόγελο της όταν με κοιτούσε… Φώτιζε το σπίτι μόλις με έβλεπε και χαμογελούσε. Αυτός ο άνθρωπος που ήξερε ότι φοβόμουν τις κατσαρίδες κι επέμενε να με φωνάζει «κατσαριδάκι μου»! Αυτός ο γλυκός άνθρωπος που δεν χαλούσε εύκολα χατίρι σε κανέναν. που ήθελε να τους έχει όλους ικανοποιημένους. Ακόμα κι αν εκείνη ήταν χιλιάδες κομμάτια.
Αυτός ο άνθρωπος που μαζί με τον παππού μου έκαναν τη καλύτερη δυνατή δουλειά στην ανατροφή των παιδιών τους και (θέλω να) πιστεύω και σε μένα.
10 Οκτωβρίου 2010 «έφυγε» ο παππούς μου. 3 χρόνια πριν τη γιαγιά μου. Στο παππού μου όμως είχα το χρόνο και τη δυνατότητα να το καταλάβω.
Advertisment
Ο παππούς μου… Αυστηρός άνθρωπος, κάθετος στις απόψεις του, που είχε όμως να δώσει πολύ αγάπη. Και ήθελε να δώσει αγάπη. Νιώθω τυχερή που την έδωσε σε μένα και με το παραπάνω. Νιώθω τυχερή που ξενύχτησε στο προσκεφάλι μου (ενώ στα παιδιά του κρατούσε αυστηρά το αυστηρό προφίλ του), που με πήγαινε βόλτες στη θάλασσα όσο κουρασμένος και να ήταν, που έπαιξε και γέλασε μαζί μου. Με παρηγορούσε και με έπαιρνε αγκαλιά όταν βλέπαμε για τρισχιλιοστή φορά την αγαπημένη μου βιντεοκασέτα «Ο βασιλιάς των λιονταριών» κι εγώ έκλαιγα. Κι έκλαιγε κι εκείνος! Ερχόταν κι η γιαγιά μου και με έπαιρνε αγκαλιά. Ο παππούς μου που όταν χτυπούσα μου έλεγε «Μόνο αν πέσεις και φας τα μούτρα σου μαθαίνεις εσύ.» και συγχρόνως φρόντιζε τις πληγές μου…
Σας αγαπούσα τότε, σας αγαπάω ακόμα και δεν θα σας βγάλει κανείς απ’ τη καρδιά μου όσο μεγάλη προσπάθεια κι αν κάνει.
Δεν είναι απόσπασμα από ημερολόγιο…
Είναι για να θυμίσω κάτι πολύ απλό…
Όταν ζούσαν δεν τους έλεγα «σ’ αγαπάω». Θεωρούσα πως έδειχνε αδυναμία. Θεωρούσα πως ήταν δεδομένο. Θεωρούσα πως…
Τώρα όσες φορές και να το πω, όσο πολύ και να το φωνάξω δεν έχει νόημα…
Πλέον δεν είναι εδώ…
Να λέτε όλα όσα θέλετε στους ανθρώπους που είναι δίπλα σας, σας στηρίζουν σε κάθε βήμα σας είτε μεγάλο είτε μικρό, σας αγαπάνε και σας το δείχνουν…
Ίσως αύριο ή την επόμενη στιγμή να μην μπορέσετε…
