Η Caroline Myss, Ph.D., γράφει στο βιβλίο της “Γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται και πως μπορούν” (Εκδόσεις Διόπτρα), ότι η ανεύρεση ενός πάθους (μεταξύ των άλλων) συντελεί στην ταχύτερη θεραπεία και αυτοθεραπεία του ανθρώπου, ανεξαρτήτου ασθένειας. Για το σκοπό αυτό παραθέτει και μια ενδιαφέρουσα ιστορία την οποία πιστεύουμε ότι αξίζει να διαβαστεί.
————-
Advertisment
Στο βιβλίο τους το Ταξίδι, ο Ρόμπερτ και η Σουζάν Μάσι μας διηγούνται τη δραματική ιστορία της ζωής με τον αιμορροφιλικό γιο τους, τον Μπόμπι. Όταν ήταν νέοι, οι Μάσι χρειάστηκε να ενημερωθούν και να διδάξουν και το γιο τους για την αιμορροφιλία, και χρειάστηκε επίσης να ευαισθητοποιήσουν πάνω σ’ αυτό το θέμα την οικογένεια τους, τους δασκάλους του παιδιού, ακόμη και επαγγελματίες νοσηλευτές και γιατρούς. Μιλούν με θάρρος για το συνεχή αγώνα τους να προσφέρουν στο γιο τους την καλύτερη, την πιο ενημερωμένη φροντίδα, από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 μέχρι τις αρχές του 70, τότε που η σύγχρονη ιατρική έκανε τα πρώτα δειλά της βήματα στην αντιμετώπιση της ακατάσχετης, οδυνηρής και άκρως επικίνδυνης αιμορραγίας στους συνδέσμους και τους μυς, από την οποία απειλούνται οι αιμορροφιλικοί.
Όταν ο Μπόμπι ήταν παιδί, δεν έπρεπε να μπλέκει σε καβγάδες και να παίζει τα συνηθισμένα παιδικά παιχνίδια, επειδή κινδύνευε να τραυματιστεί σοβαρά. Συχνά αναγκαζόταν να βάλει τα χέρια και τα πόδια του στο γύψο εξαιτίας της αιμορραγίας, πράγμα που περιόριζε ακόμη περισσότερο τις δυνατότητες του να συναναστρέφεται ελεύθερα και φυσιολογικά τα άλλα παιδιά. Πολλές φορές έχανε εβδομάδες ολόκληρες από το σχολείο επειδή αιμορραγούσε και είχε ανάγκη από ειδική φροντίδα, κι αυτό απαιτούσε θυσίες και από τους γονείς και από τα αδέλφια του, θυσίες που τους απομόνωναν από το κοινωνικό σύνολο και τους έφερναν σε δύσκολη θέση.
Η Σουζάν διηγείται ότι ο πόνος που ένιωθε παρακολουθώντας τη συνεχή δοκιμασία του Μπόμπι ήταν αφόρητος, ένας παράγοντας που την οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια σε πνευματική κρίση. Περιγράφει μια “σκοτεινή νύχτα της ψυχής”, που προσευχήθηκε στο Θεό να τη βοηθήσει και να της δώσει δύναμη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του Μπόμπι. Τελικά, με την προσευχή και την αποφασιστικότητα της, ένιωσε ενδυναμωμένη και αποδέχτηκε με εγκαρτέρηση το πεπρωμένο το δικό της, του Μπόμπι και της οικογένειας της. Η ιστορία της είναι μια ιστορία αγάπης και στήριξης, και οδηγεί σε βαθιά πνευματικά μονοπάτια.
Advertisment
Μια μέρα, το γόνατο του Μπόμπι πρήστηκε τόσο πολύ από την αιμορραγία στο σύνδεσμο και ο πόνος ήταν τόσο βασανιστικός, που ο μικρός άρχισε να παραληρεί. Δεν μπορούσε να ανεχτεί ούτε το σεντόνι πάνω στο πόδι του και δεν άντεχε να τον αγγίζουν. Η Σουζάν ξαγρύπνησε κοντά του, τρεις μέρες και τρεις νύχτες στη σειρά. Καθώς κυλούσε εκείνη η τρίτη νύχτα του αναπόδραστου μαρτυρίου του γιου της και των φόβων της για εκείνον, η Σουζάν ένιωσε την ανάγκη να κάνει κάτι διαφορετικό, προφανώς λόγω της εξάντλησης της. Αποφάσισε να ακολουθήσει αυτή την έντονη παρόρμηση, και έπεισε τον Μπόμπι να μετακινηθεί σε μια θέση που, άγνωστο πώς, ήξερε πως θα ανακούφιζε τον πόνο του. Αφού του άλλαξε θέση, η Σουζάν έβαλε μαξιλάρια γύρω από το πόδι του και άρχισε να του αποσπά την προσοχή από τον πόνο ανοίγοντας συζήτηση για την πρόσφατη πτήση στο φεγγάρι. Έτσι, μάνα και γιος έσπασαν για λίγα λεπτά την απόλυτη κυριαρχία του πόνου πάνω στον Μπόμπι.
Καθώς η Σουζάν αγωνιζόταν να ετοιμάσει τον Μπόμπι για ύπνο, κάτι που το παιδί χρειαζόταν απεγνωσμένα, προσευχόταν με ζέση από μέσα της για βοήθεια. Ξαφνικά ένιωσε σαν κάποιος να την είχε διατάξει να βάλει το χέρι της πάνω στο γόνατο του Μπόμπι. Αντιστάθηκε σ’ αυτή την παρόρμηση, ή εντολή, επειδή φοβόταν μήπως πονέσει και βλάψει ακόμη περισσότερο το γιο της, αλλά για άλλη μια φορά ένιωσε ξεκάθαρα ότι κάποιος την πρόσταζε να βάλει το χέρι της στο γόνατο του. Σιγά σιγά, άρχισε να πλησιάζει το χέρι της, μέχρι που άγγιξε απαλά το γόνατο του, για μια στιγμή μόλις. Ο Μπόμπι τότε κατάφερε να χαλαρώσει και να κοιμηθεί. Μια ευπρόσδεκτη γαλήνη κυρίεψε τη Σουζάν. Την καρδιά της πλημμύρισε η βεβαιότητα ότι το φοβερό επεισόδιο είχε φτάσει στο τέλος του.
Με δεδομένη τη συνεχή σωματική και συναισθηματική δοκιμασία του γιου της, η Σουζάν έπρεπε να βρει κάτι για να απασχολείται, μια πνευματική πρόκληση και ασχολία που θα έστρεφε το μυαλό της σε άλλα μονοπάτια. Γράφει ότι μια φωνή από μέσα της την οδήγησε να μάθει Ρωσικά, να ακολουθήσει το πάθος της για τη ρωσική μουσική και το ρωσικό χορό. Καθώς μάθαινε αυτή την καινούρια γλώσσα, άρχισε να μελετάει και τη ρωσική ιστορία και διάβασε για τους Ρομα-νόφ, την τελευταία δυναστεία που κυβέρνησε τη Ρωσία πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση. Οι Ρομανόφ είχαν πέντε παιδιά, ανάμεσα τους και τον Αλέξιο, ο οποίος ήταν επίσης αιμορροφιλικός, αν και η περίπτωση του δεν ήταν τόσο σοβαρή όσο του Μπόμπι. Ο Ρόμπερτ Μάσι, που τότε ήταν δημοσιογράφος, είχε επίσης συνεπαρθεί από την ιστορία των Ρομανόφ και είχε γράψει ένα άρθρο για τον τσάρεβιτς (διάδοχο) Αλέξιο. Το πάθος του για την έρευνα της ρωσικής ιστορίας και των Ρομανόφ μεγάλωνε, μέχρι που η Σουζάν του πρότεινε να γράψει ένα βιβλίο πάνω σ’ αυτό το θέμα.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, ο Μπόμπι έμαθε να αντιμετωπίζει μόνος του και με αισιοδοξία το πρόβλημα του. Σε κάποιο κεφάλαιο του Ταξιδιού λέει ότι χάρη στην κατάσταση του έμαθε πολλά για τον εαυτό του. Από την άλλη, η επιθυμία των Μάσι να μάθουν για την αιμορροφιλία γέννησε το πάθος τους για τη ρωσική ιστορία και κουλτούρα, που με τη σειρά του οδήγησε τον Ρόμπερτ να κάνει εκτεταμένες έρευνες για την οικογένεια των Ρομανόφ και να γράψει το μπεστ σέλερ Νικόλαος και Αλεξάνδρα, στη συγγραφή του οποίου, όπως αναγνωρίζει, η Σουζάν υπήρξε ανεκτίμητος συνεργάτης. Ο Ρόμπερτ διηγείται ότι τόσο ο ίδιος όσο και η γυναίκα του είχαν μια έντονη αίσθηση ότι το πεπρωμένο τους ως γονιών ενός αιμορροφιλικού παιδιού ήταν να γράψουν ένα μοναδικό βιβλίο, του οποίου η επιτυχία κατάφερε να βγάλει την οικογένεια από τη δεινή οικονομική της θέση. Αντιμετωπίζοντας τη δοκιμασία του Μπόμπι, οι Μάσι ανακάλυψαν το συγγραφικό τους χάρισμα, που έγινε το δώρο τους προς την ανθρωπότητα.
————
Να θυμάστε ότι κάθε πάθος είναι κατάλληλο. Βρείτε κάποιο. Ακολουθήστε το.
