Γράφει η Τίνα Γιακουμάκη
Οι εποχές άλλαξαν και το 2014 επισφράγισε την εποχή του fast food. Η προχειρότητα και η ταχύτητα διαφημίζονται, προσδοκόνται και προστίθενται στα πλεονεκτήματα. Το γοργόν έχει και χάριν αλλά και δεν σκοντάφτει σε καμία των περιπτώσεων.
Advertisment
Στις διαπροσωπικές σχέσεις, γρήγορα να περάσουμε από το στάδιο της γνωριμίας στο στάδιο της φιλίας και στην πρώτη διαμάχη να σιγοτραγουδούμε το «σε έχω δει κάπου κάπου σε ξέρω». Τον έρωτα, σπεύδουμε να τον μετονομάσουμε αγάπη, να τον διατυμπανίσουμε και σε χρόνο dt να τον επικυρώσουμε με τα δεσμά του γάμου, για να … τρέχουμε και να μην φτάνουμε στο τέλος να λύσουμε το γόρδιο αυτό το δεσμό λόγω «απλής ασυμφωνίας χαρακτήρων», όπως ισχυρίζεται άλλη γνωστή αοιδός.
Αλλά και στα επαγγελματικά, η αναλυτική σκέψη και η ενδελεχής έρευνα θυσιάζεται στο βωμό της ταχύτητας. Ακλόνητο το άλλοθι της οικονομικής κρίσης…. Γρήγορα να τελειώσουμε τη δουλειά μας, γρήγορα να πάμε σπίτι μας, αφού προαγωγές δεν προβλέπονται αλλά αντιθέτως κι άλλος πέλεκυς στους μισθούς… Ναι μεν αλλά…
Η κρίση μας για τους συνανθρώπους μας γρήγορη και αβίαστη… Κανείς δεν δικαιολογεί κανέναν. Παρατηρεί κρίνει και κατακρίνει. Η ειλικρίνεια, ο διάλογος και η θετική στάση απέναντι στα πράγματα ρίχνει φως στα σκοτεινά σημεία, στις απαράδεκτες κατ΄ εμάς συμπεριφορές, δικαιολογεί ανθρώπους και καταστάσεις και προϋποθέτει δεύτερες ευκαιρίες.
Και κάπου εκεί μέσα στη μάζα, κάποιοι ίσως και να κάνουν τη διαφορά, αυτοί οι αμετανόητα ρομαντικοί που αντλούν ευχαρίστηση από την εργασία, αναγνωρίζοντας ότι κάπου εκεί έξω αρκετοί θα πάλευαν για μια «θεσούλα» σε μια ιδιωτική εταιρεία, για το δικαίωμα του να ξυπνάς το πρωί, να πηγαίνεις στο γραφείο σου και να μελετάς πίνοντας μια κούπα ζεστού καφέ. Κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι κάνουν τη δουλειά τους σωστά, κάποιοι γιατροί στέκονται πάνω από τον ασθενή ανεξαρτήτως του πόσο παχυλός ήταν ο φάκελος. Ίσως κάποιοι ακόμα θυμίζουν τη Βασούλα από τη γνωστή ελληνική ταινία που δεν αναλώνεται σε εφήμερους και περιστασιακούς έρωτες, κάποιοι ξοδεύουν ακόμα χρόνο στο να δουν το συνάνθρωπο πίσω από το προσωπείο που κάποιοι του επέβαλλαν να φορά, κάποιοι δεν αφήνουν τη χιλιομετρική απόσταση της πράσινης γραμμής Κηφισιά-Πειραιάς να αλλοιώνει τις φιλίες. Κάποιοι ίσως και να παραμένουν συνειδητά αμετανόητα ρομαντικοί!
Ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για να τους αναγνωρίσουμε όταν θα περνούν δίπλα μας, αν και για να κλείσουμε πάλι με άσμα… ψάξε ψάξε δεν θα τους βρείς.
Advertisment
