Η Μπρενέ Μπράουν μελετά την ανθρώπινη σύνδεση — την ικανότητά μας να συμπάσχουμε, να εντασσόμαστε, να αγαπάμε. Σε μια ζωηρή, διασκεδαστική ομιλία στο TEDxHouston, μοιράζεται μια βαθιά γνώση από την έρευνά της, που αποτέλεσε αιτία για μια προσωπική αναζήτηση με στόχο να μάθει τον εαυτό της καθώς και να καταλάβει την ανθρωπότητα.
Βασικός άξονας της ομιλίας της είναι η «ευπάθεια» και ο έλεγχος που ασκεί στις ζωές των ανθρώπων. Σύμφωνα με την ίδια, ζούμε σε έναν ευπαθή κόσμο γεμάτο φοβίες και ανασφάλειες παντός τύπου. Παράλληλα, όμως, ο κόσμος αυτός μπορεί να προσφέρει χαρά, ευγνωμοσύνη και ελπίδα. Με λίγα λόγια, όλα παίζουν στο παιχνίδι της ζωής και σκοπός μας δεν είναι να απορρίπτουμε επιλεκτικά ποια συναισθήματα βιώνουμε και ποια όχι, αλλά να βουτήξουμε βαθιά και να παίξουμε αυτό το υπέροχο παιχνίδι.
Advertisment
Το βιβλίο της Μπρενέ Μπράουν “Ευτυχώς που δεν είμαι τέλειος” κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την ομιλία
Advertisment
Λοιπόν, θα ξεκινήσω με αυτό: πριν μερικά χρόνια, μου τηλεφώνησε μια διοργανώτρια εκδηλώσεων επειδή επρόκειτο να κάνω μια ομιλία Και τηλεφώνησε, και είπε, ”Πραγματικά έχω δυσκολία με το πώς να γράψω για σας στο φέιγ-βολάν.” Και σκέφτηκα, ”Καλά, ποιο είναι το πρόβλημα;” Και αυτή είπε, ”Λοιπόν, σας είδα να μιλάτε, και πρόκειται να σας αποκαλέσω ερευνήτρια, νομίζω, αλλά φοβάμαι ότι αν σας αποκαλέσω ερευνήτρια δεν θα έρθει κανένας επειδή θα νομίσουν ότι είσαστε βαρετή και άσχετη.” Εντάξει. Και είπε, ”Αλλά αυτό που μου άρεσε σχετικά με την ομιλία σας είναι ότι είσαστε μία αφηγήτρια ιστοριών. Πιστεύω λοιπόν ότι αυτό που θα κάνω είναι απλά να σας αποκαλέσω αφηγήτρια ιστοριών.” Και φυσικά το ακαδημαϊκό, ανασφαλές μου κομμάτι είπε, ”Πώς πρόκειται να με αποκαλέσετε;” Και είπε, ”Πρόκειται να σας αποκαλέσω αφηγήτρια ιστοριών.” Και είπα, ”Γιατί όχι και νεράιδα;” Είπα, ”Άσε με να το σκεφτώ μια στιγμή.” Προσπάθησα να επιστρατεύσω το κουράγιο μου. Και σκέφτηκα, είμαι μια αφηγήτρια ιστοριών. Κάνω ποιοτική έρευνα. Συλλέγω ιστορίες: αυτό είναι που κάνω. Και πιθανώς οι ιστορίες είναι απλώς δεδομένα με ψυχή. Και πιθανώς είμαι απλά μία αφηγήτρια. Και έτσι είπα, ”Ξέρεις κάτι;” Γιατί δεν λες απλά ότι είμαι μία ερευνήτρια-αφηγήτρια.” Και αυτή έκανε, ”Χα χα. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.” Άρα είμαι μία ερευνήτρια-αφηγήτρια, και πρόκειται να μιλήσω σε σας σήμερα — θα μιλήσουμε σχετικά με τη διευρυμένη αντίληψη — και έτσι θέλω να σας μιλήσω και να πω μερικές ιστορίες σχετικά με ένα κομμάτι της έρευνάς μου το οποίο διεύρυνε θεμελιωδώς την αντίληψή μου και αλήθεια στην πραγματικότητα άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο ζω και αγαπώ και δουλεύω και μεγαλώνω τα παιδιά μου.
Και αυτό είναι το σημείο που ξεκινά η ιστορία μου. Όταν ήμουν νέα ερευνήτρια, υποψήφια διδάκτωρ, τον πρώτο μου χρόνο είχα έναν ερευνητή καθηγητή ο οποίος μας είπε, ”Αυτό έχει σημασία, αν δεν μπορείς να το μετρήσεις, δεν υπάρχει.” Και σκέφτηκα ότι απλά μου έλεγε γλυκόλογα. Είπα, ”Αλήθεια;” και αυτός απάντησε ”Οπωσδήποτε.” Και έτσι πρέπει να καταλάβετε ότι έxω πτυχίο στην κοινωνική εργασία, μεταπτυχιακό στην κοινωνική εργασία και ότι έπαιρνα το Ph.D. μου στην κοινωνική εργασία, έτσι η ολόκληρη η ακαδημαϊκή μου καριέρα περιβαλλόταν από ανθρώπους που κατά κάποιον τρόπο πίστευαν ότι η ζωή είναι άνω κάτω, αγάπα την. Και εγώ είμαι περισσότερο υπέρ του ότι η ζωή είναι άνω κάτω, τακτοποιήστε την, οργανώστε την και τοποθετήστε την σε ένα bento box [θήκη μεταφοράς φαγητού]. Συνεπώς να σκεφτώ ότι είχα βρει το δρόμο μου, μία καριέρα που με συνεπαίρνει– πραγματικά, μία από τις μεγάλες ρήσεις στην κοινωνική εργασία είναι αντιμετωπίστε τη δυσφορία της δουλειάς. Και λέω, χτυπήστε τη δυσφορία κατακέφαλα και κάντε τη πέρα και πάρτε σε όλα Α. Αυτό ήταν το μάντρα μου. Έτσι ήμουν πολύ ενθουσιασμένη με αυτό. Και έτσι σκέφτηκα, ξέρεις κάτι, αυτή είναι καριέρα για μένα, επειδή ενδιαφέρομαι για μερικά μπερδεμένα ζητήματα. Αλλά θέλω να είμαι σε θέση να τα ξεμπερδέψω. Θέλω να τα κατανοήσω. Θέλω να παρεισφρύσω σε αυτά τα θέματα που ξέρω ότι είναι σημαντικά και να γράψω τον κώδικα για να τον δούν όλοι.
Έτσι αυτό με το οποίο ξεκίνησα ήταν η σύνδεση. Επειδή, από την στιγμή που είσαι κοινωνικός λειτουργός για 10 χρόνια, αυτό που συνειδητοποιείς είναι ότι η σύνδεση είναι ο λόγος που είμαστε εδώ. Είναι αυτό που δίνει σκοπό και νόημα στις ζωές μας. Είναι αυτό που έχει σχέση με όλα. Δεν έχει σημασία αν μιλάς με ανθρώπους οι οποίοι δουλεύουν στην κοινωνική δικαιοσύνη και την ψυχική υγεία και την κακοποίηση και την παραμέληση, αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι η σύνδεση, η ικανότητα να αισθάνεσαι συνδεδεμένος, είναι — νευροβιολογικά ο τρόπος με τον οποίο είμαστε συνδεδεμένοι — είναι ο λόγος για τον οποίο είμαστε εδώ. Έτσι σκέφτηκα, ξέρεις κάτι, πρόκειται να ξεκινήσω με την σύνδεση. Ξέρετε λοιπόν αυτή την κατάσταση όταν αξιολογείστε από το αφεντικό σας, και αυτή σας λέει 37 πράγματα που κάνετε πραγματικά φοβερά, και ένα πράγμα — μια ευκαιρία για εξέλιξη; Και το μόνο που μπορείτε να σκεφτείτε είναι αυτή η ευκαρία για εξέλιξη, σωστά. Και προφανώς έτσι κύλησε και η δουλειά μου, επειδή, όταν ρωτάς τους ανθρώπους σχετικά με την αγάπη, σου μιλούν για σπαραγμό. Όταν ρωτάς τους ανθρώπους για την ένταξη, θα σου πουν τις πιο φρικτές τους εμπειρίες σχετικά με το να είσαι αποκλεισμένος. Και όταν ρωτάς τους ανθρώπους για την σύνδεση, οι ιστορίες που μου είπαν σχετίζονταν με την αποσύνδεση.
Έτσι πολύ γρήγορα — στην πραγματικότητα γύρω στις έξι εβδομάδες σ’ αυτή την έρευνα — έπεσα πάνω σε αυτό το ακατανόμαστο πράγμα αυτήν την απόλυτα ξεμπλεγμένη σύνδεση με έναν τρόπο που δεν καταλάβα ή δεν είχα αντιληφθεί ποτέ. Κι έτσι αποσύρθηκα από την συγκεκριμένη έρευνα και σκέφτηκα, χρειάζομαι να καταλάβω τι είναι αυτό. Και κατέληξε να είναι η ντροπή. Και η ντροπή είναι πραγματικά εύκολο να κατανοηθεί ως φόβος της αποσύνδεσης. Υπάρχει κάτι σχετικά με εμένα που, αν άλλοι άνθρωποι το γνωρίζουν ή το βλέπουν, δεν θα είμαι άξια της σύνδεσης. Τα πράγματα που μπορώ να σας πω γι’αυτό: αυτό είναι καθολικό: όλοι μας το έχουμε. Οι μοναδικοί άνθρωποι που δεν βιώνουν τη ντροπή δεν έχουν καμία ικανότητα για ανθρώπινη συναισθηματική ταύτιση ή σύνδεση. Κανείς δεν θέλει να μιλήσει γι’αυτό, και όσο λιγότερο μιλάς γι’ αυτό τόσο το περισσότερο το έχεις. Αυτό που ενισχύει αυτή τη ντροπή, αυτό το ”δεν είμαι αρκετά καλός,” — που όλοι μας ξέρουμε αυτό το συναίσθημα: ”Δεν είμαι αρκετά άψογος. Δεν είμαι αρκετά λεπτός, αρκετά πλούσιος, αρκετά όμορφος, αρκετά έξυπνος, αρκετά προωθημένος.” Το πράγμα που το ενίσχυσε αυτό ήταν η ανυπόφορη ευπάθεια, αυτή η ιδέα του ότι, προκειμένου να συμβεί η σύνδεση, πρέπει να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να φανούν, να φανούν πραγματικά.
Και ξέρετε πως νιώθω σχετικά με την ευπάθεια. Μισώ την ευπάθεια. Κι έτσι σκέφτηκα, αυτή είναι η ευκαιρία μου να της ανταποδώσω το χτύπημα με το χάρακά μου. Πρόκειται να ασχοληθώ με αυτό, πρόκειται να καταλάβω αυτό το πράγμα, πρόκειται να ξοδέψω ένα χρόνο, πρόκειται να αποδομήσω ολοκληρωτικά τη ντροπή, πρόκειται να κατανοήσω πώς λειτουργεί η ευπάθεια, πρόκειται να της την φέρω. Έτσι ήμουν έτοιμη, και πραγματικά ενθουσιασμένη. Όπως ξέρετε, δεν θα έχει αίσιο τέλος. Το ξέρετε αυτό. Έτσι θα μπορούσα να σας πω πολλά σχετικά με τη ντροπή, αλλά θα έπρεπε να δανειστώ το χρόνο όλων των υπολοίπων. Αλλά να αυτό που μπορώ σας να πω ότι συνοψίζει — και ίσως αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω μάθει στη δεκαετία που έκανα την έρευνα. Ο ένας μου χρόνος μετατράπηκε σε έξι χρόνια, σε χιλιάδες ιστορίες, εκατοντάδες μεγάλης διάρκειας συνεντεύξεις, ομάδες εστίασης. Σε κάποια στιγμή άνθρωποι μου έστελναν σελίδες από εφημερίδες και μου έστελναν τις ιστορίες τους– χιλιάδες πληροφορίες μέσα σε 6 χρόνια. Κι εγώ κατά κάποιον τρόπο προσπαθούσα να το χειριστώ.
Κατά κάποιον τρόπο να καταλάβω, τι είναι η ντροπή, πώς δουλεύει. Έγραψα ένα βιβλίο, δημοσίευσα μια θεωρία, αλλά κάτι δεν ήταν εντάξει — και αυτό ήταν το εξής, αν δηλαδή μάζευα πάνω κάτω τους ανθρώπους που τους πήρα συνέντευξη και τους χώριζα σε ανθρώπους οι οποίοι πραγματικά έχουν μια αίσθηση ότι αξίζουν — να που καταλήγει αυτό, μια αίσθηση ότι αξίζεις — αυτοί έχουν μια δυνατή αίσθηση αγάπης και ένταξης — και σε μερικούς οι οποίοι αγωνίζονται γι’αυτό, και σε μερικούς που πάντα αναρωτιούνται αν είναι αρκετά καλοί. Υπήρχε μόνο μια μεταβλητή που χώριζε τους ανθρώπους που έχουν μια δυνατή αίσθηση αγάπης και ένταξης από τους ανθρώπους που πραγματικά αγωνίζονται γι’αυτήν. Και αυτό ήταν, οι άνθρωποι που έχουν μια δυνατή αίσθηση αγάπης και ένταξης πιστεύουν ότι είναι άξιοι αγάπης και ένταξης. Αυτό είναι. Πιστεύουν ότι αξίζουν. Και για μένα, το δύσκολο κομμάτι του μοναδικού πράγματος που μας κρατάει εκτός σύνδεσης είναι ο φόβος μας ότι δεν είμαστε άξιοι σύνδεσης, ήταν κάτι που, προσωπικά και επαγγελματικά, αισθάνθηκα σαν να χρειαζόμουν να καταλάβω καλύτερα. Έτσι αυτό που έκανα είναι ότι πήρα όλες τις συνεντεύξεις όπου είδα αξία, όπου είδα ανθρώπους να ζουν με αυτόν τον τρόπο, και απλά κοίταξα σε αυτές.
Τι κοινό έχουν αυτοί οι άνθρωποι; Έχω μια μικρή εξάρτηση από τα αναλώσιμα γραφείου, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα. Έτσι είχα έναν φάκελο μανίλα, είχα κι ένα Sharpie, έλεγα πώς να αποκαλέσω αυτήν την έρευνα; Και οι πρώτες λέξεις που μου ήρθαν στο μυαλό ήταν ολόψυχος. Εκείνοι ήταν ολόψυχοι άνθρωποι, ζώντας από αυτή τη βαθειά αίσθηση ότι αξίζουν. Έτσι έγραψα στο πάνω μέρος του φακέλου μανίλα, και άρχισα να κοιτάζω τις πληροφορίες. Στην πραγματικότητα, το έκανα στην αρχή μέσα σε ένα τετραήμερο πολύ εντατικής ανάλυσης πληροφοριών, όπου γύρισα πίσω, ξεχώρισα εκείνες τις συνεντεύξεις, ξεχώρισα τις ιστορίες, ξεχώρισα τα περιστατικά. Ποιο είναι το θέμα; Ποιο είναι το πρότυπο; Ο σύζυγός μου έφυγε από την πόλη με τα παιδιά επειδή εγώ πάντα μπαίνω σε αυτή την τρελή κατάσταση του Jackson Pollock, όπου μου αρέσει να γράφω και στην κατάσταση του ερευνητή. Κι έτσι να τι βρήκα. Αυτό που είχαν κοινό ήταν η αίσθηση του θάρρους. Και θέλω να σας ξεχωρίσω το κουράγιο και την ανδρεία σ’ ένα λεπτό. Κουράγιο, ο αρχικός ορισμός του κουράγιου όταν πρωτοήρθε στην Αγγλική γλώσσα — είναι από την Λατινική λέξη cor, που σημαίνει καρδιά — και ο αρχικός ορισμός ήταν να πεις την ιστορία του ποιος είσαι με όλη σου την καρδιά. Κι έτσι αυτοί οι άνθρωποι είχαν, πολύ απλά, το θάρρος να είναι ατελείς. Είχαν την συμπόνια να είναι ευγενείς με τους εαυτούς τους πρώτα και μετά με τους άλλους, επειδή, όπως αποδεικνύεται, δεν μπορούμε να συμπονούμε τους άλλους αν δεν μπορούμε να συμπεριφερθούμε στους εαυτούς μας με ευγένεια. Και το τελευταίο ήταν ότι είχαν σύνδεση, και — αυτό ήταν το δύσκολο κομμάτι — ως αποτέλεσμα της αυθεντικότητας, ήταν πρόθυμοι να φύγουν από αυτούς που σκέφτονταν ότι πρέπει να είναι για να γίνουν αυτοί που ήταν, κάτι το οποίο πρέπει σίγουρα να κάνετε για την σύνδεση.
Το άλλο πράγμα που είχαν κοινό ήταν αυτό. Ασπάστηκαν πλήρως την ευπάθεια. Πίστεψαν ότι αυτό που τους έκανε ευάλωτους τους έκανε όμορφους. Δεν είπαν ότι η ευπάθεια είναι άνετη, ούτε είπαν ότι είναι ανυπόφορη — όπως το είχα ακούσει νωρίτερα στην συνέντευξη περί ντροπής. Απλά είπαν γι’αυτή ότι είναι απαραίτητη. Μίλησαν για την προθυμία να πεις ”Σ’ αγαπώ” πρώτος, την προθυμία να κάνεις κάτι όπου δεν υπάρχουν εγγυήσεις, την επιθυμία να αναπνέεις περιμένοντας τηλεφώνημα από το γιατρό μετά από τη μαστογραφία σου. Είναι διατεθειμένοι να επενδύσουν σε μια σχέση που ίσως δουλέψει ίσως όχι. Πίστευαν ότι αυτό ήταν θεμελιώδες.
Εγώ προσωπικά νόμιζα ότι ήταν προδoσία. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα υποσχεθεί πίστη στην έρευνα — ο ορισμός της έρευνας είναι να ελέγχεις και να προβλέπεις, να μελετάς φαινόμενα, για τον σαφή λόγο να ελέγχεις και να προβλέπεις. Και τώρα η αποστολή μου να ελέγχω και να προβλέπω είχε καταλήξει στην απάντηση ότι ο τρόπος για να ζεις είναι με ευπάθεια και να σταματήσεις να ελέγχεις και να προβλέπεις. Αυτό οδήγησε σε μια μικρή κατάρρευση η οποία στην πραγματικότητα έμοιαζε περισσότερο κάπως έτσι.Όντως. Εγώ το αποκάλεσα κατάρρευση, η θεραπεύτρια μου το αποκαλεί πνευματική αφύπνιση. Μια πνευματική αφύπνιση ακούγεται καλύτερα από την κατάρρευση, αλλά σας βεβαιώνω ότι ήταν κατάρρευση. Και έπρεπε να βάλω στην άκρη τα στοιχεία μου και να πάω να βρω ένα ψυχαναλυτή. Άσε με να σου πω κάτι: ξέρεις ποιος είσαι όταν τηλεφωνείς στους φίλους σου και λες, ”Νομίζω ότι χρειάζομαι να δω κάποιον. Έχετε κάποιον να μου προτείνετε;” Επειδή γύρω στους πέντε φίλους μου είπαν, ”Οοο. Δεν θα ‘θελα να ήμουν ο ψυχαναλυτής σου.’Είπα, ”Τι σημαίνει αυτό;” Και αυτοί είπαν, ”Απλά λέω, ξέρεις. Μην έρθεις με το χάρακα.”‘ Είπα, ”Εντάξει.”
Έτσι βρήκα μια ψυχαναλύτρια. Η πρώτη μου συνάντηση με αυτή, την Νταϊάνα — οργάνωσα τη λίστα μου του τρόπου που οι ολόψυχοι ζουν, και κάθησα. Και αυτή είπε, ”Πώς είσαι;” Και είπα, ”Είμαι υπέροχα. Είμαι εντάξει.” Είπε, ”Τι συμβαίνει;” Και αυτή είναι μια ψυχαναλύτρια η οποία παρακολουθεί ψυχαναλυτές, επειδή πρέπει να πηγαίνουμε σε αυτούς, επειδή είναι καλοί στο να παίρνουν είδηση τις χαζομάρες. Κι έτσι είπα, ”Αυτό είναι το θέμα, αγωνίζομαι.” Και αυτή είπε, ”Ποιος είναι ο αγώνας;” Και είπα, ”Λοιπόν, έχω ένα θέμα με την ευπάθεια. Και ξέρω ότι η ευπάθεια είναι ο πυρήνας της ντροπής και του φόβου και του αγώνα μας να αξίζουμε, αλλά φαίνεται ότι είναι επίσης και η κοιτίδα της χαράς, της δημιουργικότητας, της ένταξης, της αγάπης. Και νομίζω ότι έχω ένα πρόβλημα, και χρειάζομαι κάποια βοήθεια.” Και είπα, ”Αλλά αυτό είναι το θέμα, όχι οικογενειακά θέματα, όχι αηδίες της παιδικής ηλικίας.”Απλά χρειάζομαι κάποιες στρατηγικές. Έτσι έκανε κάπως έτσι. Και τότε είπα, ”Είναι κακό, σωστά;” Και είπε, ”Δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό.”Είναι απλά αυτό που είναι.” Και είπα, ”Ω Θεέ μου, αυτό θα μου την σπάσει.”
Και το ‘κανε, και δεν το ‘κανε Και πήρε γύρω στον ένα χρόνο. Και ξέρετε πως υπάρχουν άνθρωποι που, όταν συνειδητοποιούν ότι η ευπάθεια και η τρυφερότητα είναι σημαντικά, παραδίνονται και πέφτουν μέσα σ’ αυτό. Α: αυτό δεν είμαι εγώ, και Β: ούτε καν κάνω παρέα με τέτοιους ανθρώπους. Για μένα, ήταν ένας καυγάς στο δρόμο διάρκειας ενός έτους. Ήταν ένας σκληρός αγώνας. Η ευπάθεια έσπρωχνε, την έσπρωχνα κι εγώ. Έχασα τη μάχη, αλλά πιθανότατα ξανακέρδισα τη ζωή μου.
Κι έτσι στην συνέχεια γύρισα στην έρευνά μου και ξόδεψα τα επόμενα δύο χρόνια προσπαθώντας πραγματικά να καταλάβω αυτοί, οι ολόψυχοι, ποιες επιλογές έκαναν, και τι εμείς κάνουμε με την ευπάθεια. Γιατί παλεύουμε με αυτή τόσο πολύ; Είμαι μόνη στην πάλη με την ευπάθεια; Όχι. Έτσι αυτό είναι που έμαθα. Εμείς μουδιάζουμε την ευπάθεια — όταν περιμένουμε το τηλεφώνημα. Ήταν αστείο, έστειλα κάτι στο Twitter και στο Facebook που λέει, ”Πώς θα ορίζατε την ευπάθεια; Τι σας κάνει να νιώθετε ευάλωτοι;” Και μέσα σε μιάμιση ώρα, είχα 150 απαντήσεις. Επειδή ήθελα να ξέρω τι συμβαίνει εκεί έξω. Να πρέπει να ζητήσω βοήθεια από τον σύζυγό μου, επειδή είμαι χάλια, και είμαστε νιόπαντροι· να αρχίζω το σεξ με τον σύζυγό μου· να αρχίζω το σεξ με την σύζυγό μου· να με απορρίπτουν· να ζητώ από κάποιον να βγούμε· να περιμένω απάντηση από το γιατρό· να με έχουν απολύσει, να απολύω άλλους — αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε. Ζούμε σε έναν ευπαθή κόσμο. Κι ένας από τους τρόπους που το αντιμετωπίζουμε είναι ότι μουδιάζουμε την ευπάθεια.
Και νομίζω ότι υπάρχουν στοιχεία — και αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος που υπάρχουν αυτά τα στοιχεία, αλλά νομίζω ότι είναι μία τεράστια αιτία — είμαστε η πιο χρεωμένη, παχύσαρκη, εθισμένη και που έχει πάρει τα πιο πολλά φάρμακα ομάδα ενηλίκων στην ιστορία της Αμερικής. Το πρόβλημα είναι — και αυτό το έμαθα από την έρευνα — ότι δεν μπορείς επιλεκτικά να μουδιάσεις το συναίσθημα. Δεν μπορείς να πεις, αυτό είναι το κακό πράγμα. Αυτό είναι η ευπάθεια, αυτό ο θρήνος, αυτό η ντροπή, αυτό ο φόβος, αυτό η απογοήτευση, δεν θέλω να τα αισθανθώ. Πρόκειται να πιω μερικές μπύρες και να φάω ένα μάφιν με μπανάνα και καρύδι.Δεν θέλω να τα νιώσω αυτά. Και ξέρω ότι αυτό το γέλιο δείχνει ότι γνωρίζετε. Το επάγγελμά μου είναι να μπαίνω στις ζωές σας. Θεέ.Δεν μπορείτε να μουδιάσετε αυτά τα σκληρά συναισθήματα χωρίς να μουδιάσετε τις επιρροές, τα συναισθήματα. Δεν μπορείτε να μουδιάσετε επιλεκτικά. Έτσι όταν μουδιάζουμε αυτά, μουδιάζουμε τη χαρά, μουδιάζουμε την ευγνωμοσύνη, μουδιάζουμε την ευτυχία. Και τότε γινόμαστε δυστυχισμένοι, και ψάχνουμε για σκοπό και νόημα, και τότε αισθανόμαστε ευάλωτοι, έτσι τότε πίνουμε μερικές μπύρες και τρώμε μάφιν με μπανάνα και καρύδι. Και αυτό γίνεται αυτός ο επικίνδυνος κύκλος.
Ένα από τα πράγματα που νομίζω ότι χρειαζόμαστε να σκεφτούμε είναι γιατί και πώς μουδιάζουμε. Και δεν χρειάζεται να πρέπει να είμαστε εθισμένοι. Το άλλο πράγμα που κάνουμε είναι ότι κάνουμε οτιδήποτε είναι αβέβαιο βέβαιο. Η θρησκεία έχει πάει από μία πίστη και ένα μυστήριο στη βεβαιότητα. Είμαι σωστός, είσαι λάθος. Σταμάτα. Αυτό είναι. Απλά βέβαιο. Όσο πιο φοβισμένοι είμαστε, τόσο πιο ευάλωτοι είμαστε, τόσο πιο φοβισμένοι. Έτσι είναι η πολιτική σήμερα. Δεν υπάρχει συνομιλία πια. Δεν υπάρχει συζήτηση. Υπάρχει μόνο μομφή. Ξέρετε πόση μομφή περιγράφεται σε αυτή την έρευνα; Ένας τρόπος να απαλλαγούμε από τον πόνο και τη δυσφορία. Εμείς τελειοποιούμε τα πάντα. Αν υπάρχει κάποιος που θέλει η ζωή του να μοιάζει έτσι αυτός θα ήμουν εγώ, αλλά δεν λειτουργεί έτσι. Επειδή αυτό που κάνουμε είναι να παίρνουμε λίπος από τον πισινό και να το βάζουμε στα μάγουλα.Κάτι με το οποίο απλά, ελπίζω σε εκατό χρόνια, οι άνθρωποι θα αναπολούν το παρελθόν και θα λένε, ”Ουάου.”
Κι εμείς τελειοποιούμε, πιο επικίνδυνα, τα παιδιά μας. Αφήστε με να σας πω τι σκεφτόμαστε για τα παιδιά. Έχουν φτιαχτεί για να αγωνίζονται όταν έρχονται εδώ. Και όταν κρατάτε αυτά τα τέλεια μικρά μωρά στα χέρια σας, η δουλειά μας δεν είναι να πούμε, ”Κοίτα την, είναι τέλεια. Η δουλειά μου είναι απλά να την κρατήσω τέλεια — να βεβαιωθώ ότι θα μπει στην ομάδα του τένις μέχρι την πέμπτη τάξη και στο Υale μέχρι την εβδόμη.” Δεν είναι αυτή η δουλειά μας. Η δουλειά μας είναι να κοιτάξουμε και να πούμε, ”Ξέρεις κάτι; Δεν είσαι τέλεια, και είσαι φτιαγμένη να αγωνίζεσαι, αλλά αξίζεις να σε αγαπούν και να ανήκεις κάπου.” Αυτή είναι η δουλειά μας. Δείξτε μου μια γενιά παιδιών που μεγάλωσε έτσι, και θα βάλουμε ένα τέλος στα προβλήματα που νομίζω ότι βλέπουμε σήμερα. Προσποιούμαστε ότι αυτό που κάνουμε δεν έχει επίδραση στους ανθρώπους. Το κάνουμε αυτό στις προσωπικές μας ζωές. Το κάνουμε εταιρικά — είτε είναι μία οικονομική ενίσχυση, μία πετρελαιοκηλίδα, μια απόσυρση προϊόντος — προσποιούμαστε πως ό,τι κάνουμε δεν έχει τεράστια επίδραση στους άλλους. Θα ήθελα να πω στις εταιρείες, αυτό δεν είναι το πρώτο μας ροντέο παιδιά. Απλά χρειαζόμαστε εσείς να είστε αυθεντικοί και αληθινοί και να πείτε, ”Λυπούμαστε. Θα το διορθώσουμε.”
Αλλά υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος, και σας αφήνω με αυτό. Αυτό είναι αυτό που έχω βρει: να αφήσουμε τους εαυτούς μας να φανούν, να φανούν βαθιά, να φανούν με ευπάθεια· να αγαπήσουμε με όλη μας την καρδιά, παρ’ όλο που δεν υπάρχει εγγύηση — κι αυτό είναι πραγματικά σκληρό, και μπορώ να πω ως γονέας, ότι είναι βασανιστικά δύσκολο — να είμαστε μέσα στην ευγνωμοσύνη και τη χαρά σε εκείνες τις στιγμές του τρόμου, όταν αναρωτιόμαστε, ”Μπορώ να σ’ αγαπήσω τόσο πολύ; Μπορώ να πιστέψω σε αυτό με τόσο πάθος; Μπορώ να το θέλω τόσο λυσσαλέα;” μόνο και μόνο για είμαστε ικανοί να σταματήσουμε και, αντί να καταστρέφουμε ό,τι μπορεί να συμβεί, να πούμε, ”Είμαι τόσο ευγνώμων, επειδή το να αισθανθώ τόσο ευάλωτη σημαίνει ότι είμαι ζωντανή.” Και τελειώνοντας, αυτό το οποίο πιστεύω ότι πιθανότατα είναι το πιο σημαντικό, είναι να πιστέψουμε ότι είμαστε αρκετοί. Επειδή όταν ακούμε αυτή τη μικρή φωνή που λέει ”Είμαι αρκετός,” τότε σταματάμε να ουρλιάζουμε και αρχίζουμε να ακούμε, γινόμαστε πιο ευγενικοί και πράοι προς τους ανθρώπους γύρω μας, και πιο ευγενικοί και πράοι προς τους εαυτούς μας.
Αυτά είναι όλα όσα είχα να πω. Σας ευχαριστώ.
