«Ξοδεύουμε τόσο χρόνο ακούγοντας τα πράγματα που λένε οι άνθρωποι, ώστε σπάνια δίνουμε προσοχή σε όσα δεν λένε», λέει ο ποιητής επί σκηνής και δάσκαλος Κλιντ Σμιθ. Ένα σύντομο, ισχυρό κομμάτι από καρδιάς, για να βρίσκουμε το κουράγιο να μιλάμε δυνατά ενάντια στην άγνοια και την αδικία.
Advertisment
Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία παρακάτω
Ο Δρ Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ο νεώτερος, σε μια ομιλία το 1968 όπου στοχάζεται για το Κίνημα Ατομικών Δικαιωμάτων, δηλώνει: «Στο τέλος, θα θυμόμαστε όχι τα λόγια των εχθρών μας αλλά τη σιωπή των φίλων μας».
0:26
Σαν δάσκαλος, έχω εσωτερικεύσει αυτό το μήνυμα. Κάθε μέρα, γύρω μας, βλέπουμε τις συνέπειες της σιωπής να εκδηλώνονται με τη μορφή διακρίσεων, βίας, γενοκτονίας και πολέμου. Στην τάξη, προκαλώ τους μαθητές μου να εξερευνήσουν τις σιωπές στη ζωή τους μέσω της ποίησης. Συνεργαζόμαστε για να γεμίσουμε αυτά τα κενά, να τα αναγνωρίσουμε, να τα ονομάσουμε, να κατανοήσουμε πως δεν είναι ανάγκη να είναι πηγές ντροπής. Προσπαθώντας να δημιουργήσω μια κουλτούρα στην τάξη μου όπου οι μαθητές αισθάνονται ασφαλείς να μοιράζονται την οικειότητα της σιωπής τους, έχω τέσσερις βασικές αρχές αναρτημένες στον πίνακα που βρίσκεται μπροστά στην τάξη μου, στον οποίο υπογράφει κάθε μαθητής στην αρχή του έτους: «Διάβασε με κριτική σκέψη, γράψε συνειδητά, μίλησε καθαρά, πες την αλήθεια σου».
1:13
Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πολύ αυτό το τελευταίο σημείο: «Πες την αλήθεια σου». Διαπίστωσα ότι αν ήταν να ζητήσω στους μαθητές μου να μιλήσουν ξεκάθαρα, θα έπρεπε να πω τη δική μου αλήθεια και να είμαι ειλικρινής μαζί τους σχετικά με τις φορές που απέτυχα να το κάνω.
1:27
Έτσι τους λέω πως το μεγάλωμά μου, σαν παιδί Καθολικής οικογένειας στη Νέα Ορλεάνη, κατά τη Σαρακοστή πάντα με δίδασκαν πως το πιο σημαντικό πράγμα που θα μπορούσες να κάνεις ήταν να εγκαταλείψεις κάτι, να θυσιάσεις κάτι στο οποίο χαρακτηριστικά ενδίδεις για να αποδείξεις στον Θεό ότι καταλαβαίνεις την αγιότητά του. Εγκατέλειψα τα αναψυκτικά, τα McDonald’s, τις τηγανιτές πατάτες, τα γαλλικά φιλιά και όλα τα ενδιάμεσα. Αλλά ένα χρόνο, εγκατέλειψα την ομιλία. Υπέθεσα πως το πιο πολύτιμο πράγμα που θα μπορούσα να θυσιάσω ήταν η ίδια μου η φωνή, αλλά δεν είχα διαπιστώσει πως το είχα εγκαταλείψει αυτό καιρό πριν. Ξόδεψα τόσο πολύ τη ζωή μου λέγοντας στους ανθρώπους όσα ήθελαν να ακούσουν αντί για όσα έπρεπε ν’ ακούσουν, είπα στον εαυτό μου πως δε φτιάχτηκα για να είμαι η συνείδηση κανενός επειδή ακόμη έπρεπε να καταλάβω τη δική μου, έτσι μερικές φορές απλώς δεν έλεγα τίποτα, κατευνάζοντας την άγνοια με τη σιωπή μου, ανίδεος για το ότι η επιβεβαίωση δεν χρειάζεται λέξεις να προσυπογράψει την ύπαρξή της. Όταν έδειραν τον Κρίστιαν επειδή ήταν γκέι, έβαλα τα χέρια στις τσέπες και περπάτησα με κατεβασμένο κεφάλι σαν να μην το πρόσεξα καν. Δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το ντουλάπι μου για εβδομάδες επειδή η κλειδαριά μου θύμιζε εκείνη που είχα βάλει στα χείλη μου όταν ο άστεγος στη γωνία με κοίταξε με μάτια ψάχνοντας μια επιβεβαίωση πως άξιζε να τον δεις. Ανησυχούσα περισσότερο να αγγίξω την οθόνη στο Apple μου απ’ ό,τι να του δώσω ένα μήλο να φάει. Όταν η γυναίκα στην εκδήλωση εράνου είπε: «Είμαι τόσο περήφανη για σένα. Πρέπει να είναι τόσο δύσκολο να διδάσκεις αυτά τα φτωχά, ανόητα παιδιά», δαγκώθηκα, επειδή προφανώς χρειαζόμασταν τα λεφτά της πιο πολύ απ’ ό,τι οι μαθητές μου την αξιοπρέπειά τους.
2:52
Ξοδεύουμε τόσο χρόνο ακούγοντας όσα λένε οι άνθρωποι ώστε σπάνια προσέχουμε όσα δεν λένε. Η σιωπή είναι το κατάλοιπο του φόβου. Είναι η αίσθηση των ελαττωμάτων σου που σου ξεριζώνουν τη γλώσσα. Είναι ο αέρας που υποχωρεί από το στήθος σου επειδή δεν είναι ασφαλής μέσα στα πνευμόνια σου. Η σιγή είναι η γενοκτονία στη Ρουάντα. Η σιγή είναι η Κατρίνα. Είναι αυτό που ακούς όταν τελειώσουν οι σάκοι διακομιδής. Είναι ο ήχος μετά το δέσιμο της θηλιάς. Είναι κάψιμο. Είναι αλυσίδες. Είναι προνόμιο. Είναι πόνος. Δεν έχεις χρόνο να επιλέξεις τις μάχες σου όταν οι μάχες έχουν ήδη επιλέξει εσένα.
3:27
Δεν θα αφήσω τη σιωπή να τυλιχθεί γύρω από την αναποφασιστικότητά μου. Θα πω στον Κρίστιαν πως είναι ένα λιοντάρι, το άδυτο της γενναιότητας και της λαμπρότητας. Θα ρωτήσω αυτόν τον άστεγο το όνομά του και πώς ήταν η μέρα του, επειδή μερικές φορές αυτό που θέλουν οι άνθρωποι είναι να είναι άνθρωποι. Θα πω σε αυτή τη γυναίκα πως οι μαθητές μου μπορούν να μιλούν για τον υπερβατισμό σαν να τους έλεγαν Θορώ, και επειδή απλά είδες ένα επεισόδιο του «The Wire» δεν σημαίνει πως γνωρίζεις κάτι για τα παιδιά μου. Έτσι, φέτος, αντί να εγκαταλείψω κάτι, θα ζήσω κάθε μέρα σαν να υπήρχε μικρόφωνο κρυμμένο κάτω από τη γλώσσα μου, μια σκηνή κάτω από την αναστολή μου. Επειδή, ποιος πρέπει να έχει εξέδρα όταν όλα όσα χρειάζεσαι είναι μόνο η φωνή σου;
4:09
Ευχαριστώ.
4:11
(Χειροκρότημα)
Advertisment
