Απόσπασμα από το βιβλίο της Louise Hay “Όλα Καλά” Εκδόσεις Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ
Ο πατέρας της Ντενίζ ήταν εθισμένος στον τζόγο· έτσι, εκείνη είχε συνηθίσει από μικρή να μετακομίζουν συνεχώς για να γλιτώνουν από τους δανειστές. Ποτέ δεν υπήρχαν αρκετά χρήματα για το φαγητό, και η Ντενίζ και τα αδέλφια της πήγαιναν πεινασμένα στο σχολείο, σχεδόν καθημερινά.
Advertisment
Στα είκοσι της, ο φίλος της τη χτυπούσε. Είχε πολλά τραύματα, που τα έκρυβε από τους δικούς της και τους φίλους της. Ένα πρωί ξύπνησε και διαπίστωσε ότι με το ζόρι μπορούσε να περπατήσει. Ήταν τόσο εξαντλημένη, ώστε μετά βίας κατάφερε να φτάσει στο τηλέφωνο για να ζητήσει βοήθεια. Τελικά, ο γιατρός διέγνωσε οξεία αναιμία.
Όταν μιλήσαμε με την Ντενίζ, διαπιστώσαμε ότι είχε πιάσει πάτο, σωματικά και συναισθηματικά. Αυτό που λαχταρούσε, αλλά δεν είχε, ήταν η υποστήριξη από την οικογένεια. Και επειδή αυτή την υποστήριξη δεν την είχε ποτέ, δεν ήξερε πώς να την πάρει και από οπουδήποτε αλλού. Για κείνη, ο κόσμος ήταν ένα επικίνδυνο και μοναχικό μέρος· της ήταν αδύνατον να εμπιστευτεί ακόμα και τους πιο στενούς της φίλους. Εκείνη, από τη μεριά της, ήταν γεμάτη κατανόηση και συμπόνια για τους δικούς της και τους φίλους τους. Ήταν το άτομο στο οποίο όλοι έτρεχαν για να ακουμπήσουν τα προβλήματα τους.
Όμως ήταν τόσο ευαίσθητη στις ανάγκες των άλλων, ώστε έκανε το συναισθηματικό και σωματικό τους πόνο δικό της. Κι επειδή αυτό συνεχιζόταν για πολλά χρόνια, χωρίς εκείνη να βρίσκει διέξοδο για τους δικούς της φόβους και τις δικές της ανάγκες, το σώμα της άρχισε να αντιδρά σε αυτή την πίεση.
Advertisment
Έτσι λοιπόν, η Ντενίζ ήταν σωματικά και συναισθηματικά αναιμική. Επομένως, ήταν σημαντικό να εντοπιστούν τόσο οι αιματολογικές όσο και οι ενεργειακές “διαρροές” που βίωνε. Οι ιατρικές εξετάσεις από τη μια και η διαισθητική εξέταση των μηνυμάτων που έστελνε το σώμα της από την άλλη, μας βοήθησαν να εντοπίσουμε τους τομείς στους οποίους σπαταλούσε τη ζωτική της ενέργεια: στη νοσηρή σχέση της με το φίλο της και στην οικογένεια της.
Το επόμενο βήμα ήταν να βρούμε πού εντοπιζόταν η σωματική “διαρροή”. Έπρεπε να προσδιορίσουμε την αιτία που της προκαλούσε τόσο μεγάλη απώλεια ερυθρών αιμοσφαιρίων ώστε να γίνει αναιμική. Της συνέστησα να κάνει μια πλήρη αιματολογική ανάλυση ώστε να μετρηθούν τα ερυθρά αιμοσφαίρια και να αναλυθούν τα διάφορα αιματολογικά στοιχεία.
Πολλοί γιατροί προσπαθούν να θεραπεύσουν όλα τα είδη της αναιμίας χορηγώντας στους ασθενείς σίδηρο. Ωστόσο, αν δεν εξεταστούν οι υποκείμενες αιτίες της αναιμίας, ο ασθενής μπορεί να οδηγηθεί σε σοβαρότερα προβλήματα.
Υπάρχουν τρεις αιτίες που προκαλούν αναιμία:
1. Απώλεια ερυθρών αιμοσφαιρίων: Προκαλείται από τραυματισμό (την Ντενίζ τη χτυπούσε ο φίλος της, αλλά δεν ξέραμε πόσο πολύ), από γαστρικό έλκος, από υπερβολικά έντονη εμμηνόρροια, από αίμα στα ούρα ή από εσωτερικά τραύματα.
2. Ανεπαρκής έκκριση ερυθρών αιμοσφαιρίων: Προκαλείται από έλλειψη σιδήρου (γι’ αυτό οι γιατροί χορηγούν συνήθως σίδηρο), από κληρονομικές αιτίες όπως η μεσογειακή αναιμία, από χρήση τοξικών ουσιών όπως το αλκοόλ, από χρόνιες ασθένειες όπως ο υποθυρεοειδισμός, από υπολειτουργία των επινεφριδίων, από χρόνια ηπατίτιδα και από έλλειψη βιταμίνης Β]2 και φυλλικού οξέως (μεγαλοβλαστική αναιμία).
3. Καταστροφή ερυθρών αιμοσφαιρίων: Προκαλείται από διογκωμένο σπλήνα, από λύκο, ως παρενέργεια φαρμάκων όπως η πενικιλίνη ή οι σουλφοναμίδες, από μονοπυρήνωση, ή από άλλες ιογενείς λοιμώξεις.
Με γνώμονα την ηλικία της Ντενίζ (που δεν βρισκόταν στην εμμηνόπαυση), οι περισσότεροι θα συμπέραιναν ότι η αναιμία της οφειλόταν σε υπερβολική ποσότητα αίματος κατά την εμμηνόρροια. Αν αυτό ήταν αλήθεια, η θεραπεία με σίδηρο θα ήταν η κατάλληλη για κείνη. Ωστόσο, η αιματολογική ανάλυση έδειξε ότι ο αριθμός των ανώριμων ερυθρών αιμοσφαιρίων (τα δικτυοερυθροκύτταρα) ήταν πολύ χαμηλός. Το πρόβλημα, επομένως, δεν ήταν ούτε ο σίδηρος ούτε η απώλεια αίματος κατά την εμμηνόρροια, αλλά το ότι ο οργανισμός της δεν παρήγαγε αρκετά ερυθρά αιμοσφαίρια.
Επίσης, το μέγεθος των ερυθρών αιμοσφαιρίων της ήταν μεγαλύτερο από το συνηθισμένο. Ο γιατρός της διέγνωσε μια σπάνια ασθένεια που ονομάζεται μακροκυτταρική αναιμία, η οποία προκαλείται από χαμηλά επίπεδα πρόσληψης της βιταμίνης Β12 λόγω κακής διατροφής, μακροχρόνιου στρες και χρήσης αντιόξινων φαρμάκων. Η διάγνωση επιβεβαιώθηκε από μια ακόμα αιματολογική εξέταση για τη μέτρηση της Β12.
Η Ντενίζ άρχισε τις ενέσεις Β12, μέχρις ότου η βιταμίνη αυτή έφτασε στα κανονικά επίπεδα στον οργανισμό της. Επίσης, άρχισε να παίρνει πολυβιταμίνες συμπλέγματος Β και έκανε τακτικά εξετάσεις μέτρησης της Β12, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι η απορρόφηση της γίνεται κανονικά.
Για να ξεκινήσει ο οργανισμός της Ντενίζ να απορροφά κανονικά την Β12, της σύστησα να επισκεφθεί ένα βελονιστή και βοτανολόγο, ώστε να αντιμετωπίσει το άγχος της και τις καούρες στο στομάχι. Επίσης, η Ντενίζ ξεκίνησε συμβουλευτική σχέσεων για να εξερευνήσει τη σχέση της με το φίλο της και άρχισε να παίρνει ένα μίγμα βοτάνων που περιείχε ρίζωμα, Atrctylodis macrocephalae, Radix, Codonopsis pilosulae και διάφορα άλλα.
Επίσης, άρχισε να δουλεύει με τις κατάλληλες για κείνη δηλώσεις:
Φ Για την υγεία του αίματος: “Είμαι η χαρά της ζωής. Μπορώ ελεύθερα να την εκφράζω και να την αποδέχομαι. Νέες, χαρούμενες ιδέες κυκλοφορούν ελεύθερα μέσα μου”.
Φ Για την αναιμία: “Είμαι ασφαλής όταν απολαμβάνω τη χαρά σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Αγαπώ τη ζωή”.
Φ Για την κόπωση: “Αγαπώ με πάθος τη ζωή. Είμαι γεμάτη ενέργεια και ενθουσιασμό”.
Δουλεύοντας για να αλλάξει τον τρόπο σκέψης της, έβαλε πάλι τη χαρά στη ζωή της, απελευθέρωσε τους φόβους της και άρχισε να συνειδητοποιεί την αυταξία της. Μέσα σε έξι μήνες, η αναιμία της Ντενίζ είχε θεραπευθεί εντελώς.
